πως ο φραπές & το μετρό έσωσαν τη Θεσσαλονίκη από τα ζόμπι #4

'Σωτήρη ηρέμησε, όλα θα πάνε καλά. Ηρέμησε και μίλα μου. Άνοιξε το στόμα σου και μίλα μου.'

Ο Σωτήρης δεν έδειχνε να με ακούει. Με πλησίασε ξανά απειλητικά αλλά κατάφερα και τον απέφυγα τρέχοντας προς την μεριά του μπαρ και του φραπέ. Αυτό ήταν. Αν δεν άνοιγε το στόμα του για να πιει φραπέ δεν θα το άνοιγε με τίποτε. Έπιασα το ποτήρι και του το πρόσφερα. Μόλις το είδε σταμάτησε τις σπασμωδικές κινήσεις και πλησίασε ήρεμα.

'Χαλαρά, ε;  Χαλαρά, φραπεδιά στην παραλία, το αγαπημένο σου. Έτσι κι αλλιώς στο χρωστάω, ε; Δεν στο χρωστάω;'

Το χέρι του απλώθηκε και έπιασε το ποτήρι σαν να μην ήξερε καλά-καλά πως να το κρατήσει. Τελικά με την βοήθεια και των δύο χεριών του κατάφερε και πλησίασε το καλαμάκι στο στόμα του. Τα δόντια του χαλάρωσαν και ήπιε μια γουλιά ανακατεμένη με αίμα από τα χείλη του. Το σώμα του σταμάτησε να κινείται και η λαβή του στο ποτήρι σταθεροποιήθηκε. Χρειάστηκε μόλις μισό ποτήρι για να βγει στην επιφάνεια ο φίλος μου.

'Φυσικά και μου το χρωστάς, δεν πληρώνω φράγκο. '

Γελάσαμε με όλη μας την δύναμη για να αποβάλλουμε το άγχος που είχαμε συσσωρεύσει στην διάρκεια της μέρας. Ύστερα καθίσαμε όσο ήρεμοι μπορούσαμε να κάτσουμε με τα ζόμπι ακόμη να προσπαθούν να ρίξουν την εξαιρετικά ανθεκτική όπως αποδείχθηκε τζαμαρία και καταστρώσαμε το σχέδιο δράσης μας. Ήταν πλέον φανερό και στους δυο τι έπρεπε να γίνει, το μόνο που έμενε ήταν να βρεθεί ο τρόπος. Χαρούμενοι με την ανακάλυψή μας χρειαστήκαμε μόλις μερικά λεπτά μέχρι να σκεφτούμε ένα σχέδιο που θα είχε κάποιες πιθανότητες να πετύχει. Ήταν μια θεοπάλαβη σκέψη αλλά σε μια τέτοια περίπτωση μόνο κάτι τόσο θεοπάλαβο θα μπορούσε να λειτουργήσει.

Πήρα το πόδι του Κίνγκο από το μπαρ και ανέβηκα στον δεύτερο όροφο της καφετέριας. Το σχέδιο απαιτούσε την ολοκληρωτική του θυσία. Άνοιξα το παράθυρο και προσπάθησα να τραβήξω την προσοχή των ζόμπι από έξω κάτι που δεν ήταν και το ευκολότερο πράγμα του κόσμου. Τελικά μετά από φωνές κατάφερα μερικά από αυτά να κοιτάξουν προς το μέρος μου. Μόλις και το τελευταίο έστρεψε το βλέμμα του πάνω μου φίλησα απαλά το πόδι του Κίνγκο και το πέταξα όσο πιο μακριά μπορούσα. Τα ζόμπι το ακολούθησαν δίνοντάς μου τον απαραίτητο χώρο για να βγω. Κατέβηκα στο ισόγειο, αγκάλιασα τον Σωτήρη, βγήκα από την πόρτα και στάθηκα μπροστά της. Σύντομα κάποια από τα ζόμπι με αντιλήφθηκαν και άρχισαν να πλησιάζουν προς το μέρος μου.

Σώθηκα επειδή φοβήθηκα

Χωρίς να πρέπει να κουβαλάω τον Σωτήρη και γεμάτος δύναμη από το διαφαινόμενο τέλος της περιπέτειας μπόρεσα να ξεγλιστρήσω ανάμεσά τους και να τους μετατρέψω σε ένα τεράστιο πλήθος που με ακολουθούσε. Κάθε φορά που κάποιο από αυτά έδειχνε να είναι έτοιμο να με αρπάξει έβρισκα κάποιον τρόπο να αποδράσω ακριβώς μέσα από τα χέρια του. Κάπως έτσι διέσχισα τα λαδάδικα και τα δικαστήρια πριν φτάσω στον σιδηροδρομικό σταθμό και τα έργα του μετρό.

Εκεί άνοιξα την πόρτα του εργοταξίου αρκετά ώστε να χωρέσει όλη η επικίνδυνη παρέα μου. Μπήκα μέσα στο τούνελ και άρχισα να το διασχίζω προς την μεριά του Βαρδάρη. Προορισμός μου ήταν ο επόμενος σταθμός. Εκεί το τούνελ τελείωνε λόγω της έλλειψης κονδυλίων για την ολοκλήρωσή του και ουσιαστικά μετέτρεπε την ένωση των δύο σταθμών σε μια μεγάλη τρύπα. Το έδαφος ήταν υγρό κάτω από τα πόδια μου ενώ σε ορισμένα σημεία είχε μεταμορφωθεί σε έναν λασπώδη βούρκο που με καθυστερούσε αλλά αυτό δεν ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημά μου.

Μόλις μερικά μέτρα μετά την είσοδο επικρατούσε τόσο πηχτό σκοτάδι που δεν είχε διαφορά αν είχα τα μάτια μου κλειστά ή ανοιχτά. Για μια στιγμή σταμάτησα ενστικτωδώς. Τα πόδια μου είχαν ήδη βουλιάξει, ποιος ξέρει τι άλλο θα υπήρχε παραπέρα και δεν θα μπορούσα να το δω. Βρίζοντας τα κουρασμένα μας μυαλά που δεν μπόρεσαν να σκεφτούν ένα καλύτερο σχέδιο λιγοψύχησα και κόλλησα στο τσιμεντένιο τοίχωμα. Τότε άκουσα τις φωνές των ζόμπι να μαίνονται πίσω μου και την ηχώ τους να με παγιδεύει από μπροστά μου. Το αίμα μου πάγωσε.

Τα έργα του Μετρό στον σιδηροδρομικό σταθμό

Θα ήθελα να καυχηθώ ότι συνέχισα στο σκοτάδι παρακινούμενος από ένα αίσθημα ευθύνης απέναντι στην πόλη μου, ότι ήμουν τόσο γενναίος που περπάτησα στα τυφλά με αυταπάρνηση όπως ακριβώς και ο Κίνγκο στα πανεπιστήμια, ότι την κατάλληλη στιγμή ήμουν όσο αποφασιστικός χρειαζόταν. Αλλά θα ήταν ψέματα. Κανένα από αυτά τα συναισθήματα δεν με έσπρωξε να φτάσω στον Βαρδάρη και να δω το φως στον επόμενο σταθμό. Το μόνο που με κυρίευε ήταν ο φόβος, το αγνό αίσθημα του φόβου καθώς άπειρα γυαλιστερά μάτια με κυνηγούσαν στο σκοτάδι. Σώθηκα επειδή φοβήθηκα. Κι η πόλη το ίδιο.

Βγαίνοντας από το λαγούμι δυσκολεύτηκα να συνηθίσω το φως. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου ασφαλίζοντας την έξοδο με μάτια μισάνοιχτα. Μόλις μπόρεσα να δω και πάλι καθαρά έτρεξα προς τον σιδηροδρομικό σταθμό μπαίνοντας σε κάθε καφετέρια που έβρισκα στο δρόμο μου για να πάρω όσο καφέ μπορούσα να κουβαλήσω. Υποθετικά ο Σωτήρης είχε κάνει το ίδιο.

Με το που έφτασα είδα τον Σωτήρη να έχει ήδη βάλει σε εφαρμογή το δεύτερο κομμάτι του σχεδίου και να γεμίζει το τούνελ με νερό από δύο κρουνούς που βρίσκονταν εκεί. Δίπλα του είχε ένα καρότσι σούπερ μάρκετ με κάμποσες γεμάτες δεκάκιλες συσκευασίες καφέ και μια μισό άδεια.

Ο άνθρωπος είναι πιο επικίνδυνος όταν είναι απλά ο εαυτός του

Όσο απίστευτο και γελοίο μπορεί να φάνηκε το σχέδιό μας, πέτυχε. Γεμίσαμε το τούνελ με νερό και ρίξαμε όλο τον καφέ που μπορούσαμε να βρούμε από τα γύρω μαγαζιά. Τα ζόμπι τρομοκρατημένα από το νερό περπατούσαν δεξιά κι αριστερά ανακατεύοντας το μείγμα που είχε αρχίσει να αποκτά σιγά-σιγά υπολογίσιμη στάθμη. Μας πήρε αρκετές ώρες αλλά κατά τα μεσάνυχτα, και ενώ η πόλη είχε αρχίσει να γεμίζει από αυτούς που επέστρεφαν από τη Χαλκιδική, είχαμε φτιάξει τον μεγαλύτερο φραπέ στην ιστορία της ανθρωπότητας. Πόσο ταιριαστό που ήταν στην Σαλονίκη! Με το άγχος να έχει φύγει εξ΄ολοκλήρου από πάνω μας αναρωτηθήκαμε αν χρειαζόταν να ρίξουμε ζάχαρη ή γάλα στο μείγμα για όσους έπιναν το φραπεδάκι τους γλυκό με γάλα ή για το τι θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε σαν καλαμάκι για να μη πάει χαμένος τόσος καφές. Τελικά αποφασίσαμε να μη κάνουμε απολύτως τίποτα. Τυπικό.

    Την επόμενη το πρωί πολλές από τις άναρθρες κραυγές είχαν αντικατασταθεί από φυσιολογικές εκκλήσεις για βοήθεια. Ένα ειδικό κλιμάκιο που συστάθηκε από πολίτες βοήθησε να απεγκλωβιστούν όλοι όσοι θεραπεύτηκαν. Εθελοντές που επέστρεφαν το πρωί για να αποφύγουν την βραδινή κίνηση, κουλουρτζήδες, γαλατάδες, όλοι βοήθησαν εκείνους που έβγαιναν από τον μισοτελειωμένο σταθμό του μετρό τρομοκρατημένοι και τους προσέφεραν βοήθεια.
    Δυστυχώς όμως δεν αργήσαμε όλοι να καταλάβουμε πως ο άνθρωπος είναι επικίνδυνος, και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό, όταν είναι αμόλυντος από κάθε είδους ιό. Ο άνθρωπος είναι πιο επικίνδυνος όταν είναι απλά ο εαυτός του.