πως ο φραπές & το μετρό έσωσαν τη Θεσσαλονίκη από τα ζόμπι #3

Στάθηκα απέναντι στο πλήθος που τόσο μανιασμένα μας κυνηγούσε και μέτρησα τις πιθανότητες μας. Δεν υπήρχε καμία. Ήμασταν καταδικασμένοι και αργά ή γρήγορα θα ήμασταν απλά άλλο ένα άμυαλο κομμάτι του τσούρμου, με τα μάτια μας να λαμπυρίζουν και την αναπνοή μας να μυρίζει παραλία. Κοίταξα το παραμορφωμένο από τον πόνο πρόσωπο του Σωτήρη και ήταν σαν να του εκμυστηρεύτηκα όλες τις απαισιόδοξες μα τόσο σίγουρες να πραγματοποιηθούν σκέψεις μου. Ο Σωτήρης αντιλήφθηκε πως αυτό που μου έλειπε ήταν έστω και ένα σημάδι ελπίδας και μου έδωσε την δύναμη που χρειαζόμουν.

Δάγκωσε τα χείλη και πήρε το χέρι του από τους ώμους μου. Περπάτησε δύο-τρία βήματα προς την μεριά του λιμανιού και μου έδειξε το πόδι του Κίνγκο που ακόμη κρατούσα.

'Καν’ το γι' αυτόν,' είπε και άρχισε να τρέχει αγνοώντας τον πόνο, ‘κι εγώ για εκείνον το κάνω.’

Είχε δίκιο. Είχα χρέος να συνεχίσω, να μείνω ζωντανός, να μην αφήσω τη θυσία να πάει χαμένη. Έπρεπε να δώσω τα πάντα γι' αυτό που ο Κίνγκο έδωσε τη ζωή του. Την επιβίωσή μας. Με μερικά από τα ζόμπι να έχουν ήδη πατήσει την άσφαλτο της παραλιακής κατάφερα και ξύπνησα από τον λήθαργο την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή και ακολούθησα με όσες δυνάμεις μου είχαν απομείνει τον Σωτήρη που είχε ήδη φτάσει στην Βενιζέλου και σταματούσε απότομα μιας και κάτι προς το μέρος της θάλασσας του είχε τραβήξει την προσοχή.

Νομίζοντας πως έχει κουραστεί έβαλα αμέσως τον λαιμό μου ξανά κάτω από το χέρι του και προσπάθησα να τον σπρώξω για να συνεχίσουμε το περπάτημα. Πριν προλάβω να ξεκινήσω όμως πήρε το χέρι του μακριά μου και το χρησιμοποίησε για να μου δείξει την θάλασσα στην γωνία της παραλιακής με το λιμάνι εκεί που ξεκινάει η Βενιζέλου, δίπλα ακριβώς από το μαγαζί με τα είδη δώρων. Αυτό που αντίκριζα ήταν κάτι τόσο περίεργο όσο το να κυκλοφορούν ζόμπι στην Θεσσαλονίκη. Το σημείο όπου παραδοσιακά ήταν βρώμικο με πρασινάδες, φύκια, πλαστικά μπουκάλια και ό,τι μπορεί να βάλει στο νου του κανείς ήταν πεντακάθαρο. Για πρώτη φορά στην ζωή μου μπορούσα να δω τον βυθό χωρίς το οικείο πράσινο στρώμα γλίτσας να με εμποδίζει.

Είναι δυνατόν αυτό το σημείο της παραλίας να είναι καθαρό;

Την έκπληξή μας διέκοψαν φωνές από ζόμπι που αυτή τη φορά ερχόταν από τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις. Χωρίς καμιά εναλλακτική, μπήκαμε στην πρώτη καφετέρια που βρήκαμε μπροστά μας και κλείσαμε όσο καλύτερα μπορούσαμε τις γυάλινες πόρτες της πριν τα ζόμπι πέσουν με ορμή πάνω τους. Η θέα της παραλίας καλύφθηκε εντελώς από ανομοιόμορφα παραμορφωμένα κορμιά που σπρώχνονταν μεταξύ τους για να βρεθούν λίγα εκατοστά πιο κοντά μας. Ο Σωτήρης αδιαφορώντας για το πόσο θα μπορούσε να αντέξει η γυάλινη πρόσοψη την πίεση των κυνηγών μας, έκατσε σε μια καρέκλα σκεφτικός.

'Είναι δυνατόν;'

'Κι όμως είναι. Τελικά ζόμπι δεν υπάρχουν μόνο στις ταινίες, υπάρχουν και στην πραγματικότητα.'

'Δεν είναι αυτό,' μου απάντησε προσπαθώντας να στρέψει την προσοχή μου στο πιο σημαντικό κομμάτι της υπόθεσης, 'είναι δυνατόν αυτό το σημείο της παραλίας να είναι καθαρό;'

Χωρίς να έχω κάποια απάντηση ανασήκωσα τους ώμους και μπήκα μέσα από το μπαρ όπου βρήκα ακαταστασία και έναν δίσκο με έναν φραπέ που προφανώς ο σερβιτόρος είχε παρατήσει για να σωθεί. Σώθηκε άραγε;

'Φίλε υπάρχουν δύο πιθανότητες γι' αυτό που συμβαίνει: Είτε η βρωμιά απέκτησε δική της προσωπικότητα και έχει εισχωρήσει στους κατοίκους μέσω του πόσιμου νερού μετατρέποντας τους σε ζόμπι ή...'

'Ή;'

'Ή ο δήμος καθάρισε την παραλία.'

Κοιταχτήκαμε ζυγίζοντας τις πιθανότητες νιώθοντας ήδη την αφόρητη πίεση της κλεισούρας. Και οι δύο καταλήξαμε στο πιο πιθανό συμπέρασμα αλλά ρώτησα πρώτος.

'Πόσο νερό πίνεις;'

'Κανά λίτρο την ημέρα.'

'Βρύσης;'

'Ναι.'

'Ωχ.'

Ήταν η σειρά του Σωτήρη να με ρωτήσει.

'Εσύ; Πίνεις και νερό εκτός από μπύρα;'

'Αραιά και πού.'

'Ευτυχώς, ' είπε κουνώντας πάνω-κάτω το κεφάλι του.

Τυπική εικόνα της παραλίας πριν τα ζόμπι

Εκείνη την στιγμή ακούστηκε ένας γδούπος, κάτι σαν πτώση κάποιου μεγάλου αντικειμένου από το υπόγειο. Ο θόρυβος ήταν τόσο δυνατός που ξεπέρασε την φασαρία των ζόμπι που προσπαθούσαν ακόμη να μπουν μέσα. Άραγε υπήρχε κάποιο από αυτά μέσα; Το βλέμμα μου γύρισε προς την παραγγελία του φραπέ που έμεινε στη μέση. Ο σερβιτόρος.

Άφησα το πόδι του Κίνγκο στο μπαρ και άρπαξα γρήγορα το πρώτο μπουκάλι με αλκοόλ που βρήκα μπροστά μου πριν κατέβω σιγά-σιγά τις σκάλες προς το υπόγειο. Το δεξί μου χέρι ψηλαφούσε τον τοίχο για τον διακόπτη που άναβε το φως ενώ το αριστερό κρατούσε το μπουκάλι σαν ρόπαλο. Μόλις βρήκα τον διακόπτη και άναψα το φως είδα πως και τα 5 τετραγωνικά που αποτελούσαν το υπόγειο ήταν γεμάτα με δεκάκιλες σακούλες καφέ. Μια από αυτές ήταν στο πάτωμα μισοαδειασμένη. Ανακουφίστηκα που τελικά δεν ήμασταν κλειδωμένοι στον ίδιο χώρο με κάποιο ζόμπι αλλά η χαρά μου ήταν πρόσκαιρη.

Ανεβαίνοντας ξανά στο ισόγειο βρέθηκα αντιμέτωπος με τον Σωτήρη ο οποίος φαινόταν με την σειρά του αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό. Γυρνούσε τον κορμό του δεξιά κι αριστερά και τα χέρια του λες και δεν είχε έλεγχο πάνω τους ακολουθούσαν την κίνηση του κορμιού του χτυπώντας τον στο στήθος και την πλάτη. Τα μάτια του είχαν αρχίσει να χάνουν το χρώμα τους και να παίρνουν εκείνο το γνώριμο κενό φως που είχα δει στον φοιτητή, το πρώτο ζόμπι που είδαμε. Τα ουρλιαχτά του γέμισαν την καφετέρια με απόκοσμο ήχο κι εμένα με τρόμο. Έφτασε η στιγμή να χάσω κι άλλον ένα φίλο; Θα βρισκόμουν αντιμέτωπος μαζί του; Δεν μπορούσα να το επιτρέψω. Μόλις τον είδα να δαγκώνει τα χείλη του με μανία και το αίμα να πετάγεται με μικρές ριπές παντού γύρω του αποφάσισα να τον βοηθήσω.

'Σωτήρη, σταμάτα. Τί κάνεις; Σταμάτα!'

Σκέφτηκα να του σφίξω τα μάγουλα για να του ανοίξω το στόμα αλλά πριν προλάβω καν να σηκώσω το χέρι μου με είχε πετάξει με δύναμη σε έναν καναπέ χρησιμοποιώντας τις γροθιές του. Ήταν όντως πολύ πιο δυνατός από μένα αλλά μετά από την πάλη του με τον φοιτητή και το περπάτημα όλης αυτής της απόστασης στην κατάσταση που βρισκόταν πίστευα πως θα είχε εξασθενήσει. Έκανα λάθος. Το στήθος μου πονούσε στο σημείο που με χτύπησε. Ένιωθα σαν δύο βαρίδια να ήταν μόνιμα τοποθετημένα πάνω μου, βαρίδια που με πίεζαν ακόμη περισσότερο με κάθε ανάσα μου. Σηκώθηκα παρά τον πόνο και τον πλησίασα. Δεν έπρεπε να ξεχάσω πως ο καλύτερός μου φίλος ήταν κάπου εκεί μέσα και πάλευε με αυτό που τον είχε καταλάβει. Δεν ήταν αυτός που με είχε χτυπήσει.