πως ο φραπές & το μετρό έσωσαν τη Θεσσαλονίκη από τα ζόμπι #5

Ακριβώς την στιγμή που βοηθούσαμε και τον τελευταίο θεραπευμένο να βγει από την τρύπα και να καθαριστεί από τον φραπέ, την στιγμή που δεν είχαμε κανέναν ανάγκη δηλαδή, εμφανίστηκε ένα μεγάλο κομβόι από τζιπάκια με το πρώτο να έχει τα διακριτικά της δημοτικής αστυνομίας της Θεσσαλονίκης που τότε υπήρχε ακόμη. Με δεδομένο ότι δεν είχα ούτε εγώ αλλά ούτε και ο Σωτήρης παρκάρει παράνομα μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η παρουσία τους στον σταθμό αλλά μετά από λίγα λεπτά κατάλαβα πως θα χρησίμευαν για πορτοκαλί κώνοι τροχαίας, θα βρισκόταν στην άκρη του σταθμού και θα απωθούσαν οποιονδήποτε προσπαθούσε να πλησιάσει. Γι’ αυτούς που ήδη βρίσκονταν στον σταθμό κάποιοι με περισσότερη ικανότητα σκέψης είχαν άλλα σχέδια.

Τρεις σκιώδεις τύποι, ντυμένοι στα μαύρα με μακριές καμπαρντίνες βγήκαν από ένα από τα τζιπάκια και μας παραμέρισαν. Αυτοσυστήθηκαν ως η Επιτροπή για την Κοινωνική Συνοχή. Μάλιστα είχαν και κάρτες, χωρίς ονόματα βέβαια, που ήταν πάρα πολύ όμορφα σχεδιασμένες και χρησιμοποιούσαν σχεδόν και τις πενήντα αποχρώσεις του γκρι. Μας ζήτησαν να τους εξιστορήσουμε όλη την περιπέτειά μας αλλά αρνήθηκα βρίζοντάς τους επειδή ήρθαν μόνο όταν όλα διορθώθηκαν. Ο Σωτήρης με ηρέμησε και ανέλαβε να τους ενημερώσει ενώ ένας από αυτούς κρατούσε σημειώσεις. Έτσι κι αλλιώς ήταν πολύ ικανότερος στο να μιλάει από εμένα οπότε άρχισε να τους διηγείται βήμα προς βήμα όσα ζήσαμε. Βέβαια σε δυο στιγμές που οι λυγμοί δεν άφηναν τον Σωτήρη να συνεχίσει αναγκάστηκα να μιλήσω κι εγώ αλλά παρατήρησα πως εκείνες τις στιγμές ο ένας από τους τρεις σταματούσε να κρατάει σημειώσεις. Λίγο αργότερα κατάλαβα γιατί.

κι όμως κινείται

ο τζιφόπουλος είναι η ζωντανή απόδειξη ότι ο σαμαράς κράτησε την υπόσχεσή του για δωρεάν, ασύρματο, γουάι-φάι, ίντερνετ σε όλη την ελλάδα. με τα λόγια του ίδιου του πρωθυπουργού, "τζεηπεγκόπουλος, τέρμα!".

γκουζγκούνης, circa 2015

τι τα φτύνεις μωρή, γλουτένη έχουνε;

i-phone 7

will it bend?

πως ο φραπές & το μετρό έσωσαν τη Θεσσαλονίκη από τα ζόμπι #4

'Σωτήρη ηρέμησε, όλα θα πάνε καλά. Ηρέμησε και μίλα μου. Άνοιξε το στόμα σου και μίλα μου.'

Ο Σωτήρης δεν έδειχνε να με ακούει. Με πλησίασε ξανά απειλητικά αλλά κατάφερα και τον απέφυγα τρέχοντας προς την μεριά του μπαρ και του φραπέ. Αυτό ήταν. Αν δεν άνοιγε το στόμα του για να πιει φραπέ δεν θα το άνοιγε με τίποτε. Έπιασα το ποτήρι και του το πρόσφερα. Μόλις το είδε σταμάτησε τις σπασμωδικές κινήσεις και πλησίασε ήρεμα.

'Χαλαρά, ε;  Χαλαρά, φραπεδιά στην παραλία, το αγαπημένο σου. Έτσι κι αλλιώς στο χρωστάω, ε; Δεν στο χρωστάω;'

Το χέρι του απλώθηκε και έπιασε το ποτήρι σαν να μην ήξερε καλά-καλά πως να το κρατήσει. Τελικά με την βοήθεια και των δύο χεριών του κατάφερε και πλησίασε το καλαμάκι στο στόμα του. Τα δόντια του χαλάρωσαν και ήπιε μια γουλιά ανακατεμένη με αίμα από τα χείλη του. Το σώμα του σταμάτησε να κινείται και η λαβή του στο ποτήρι σταθεροποιήθηκε. Χρειάστηκε μόλις μισό ποτήρι για να βγει στην επιφάνεια ο φίλος μου.

'Φυσικά και μου το χρωστάς, δεν πληρώνω φράγκο. '

περίληψη

Όταν ο Χάρι γνώρισε τη Σάλι, κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι.

παροιμίες

Το μήλο κάτω από την μηλιά θα πέσει 

Όταν σε δυσκολεύει ένα παιχνίδι κρυφτού συνήθως η κρυψώνα αυτού που ψάχνεις είναι η πιο προφανής 

estimates

rocco \(+\) freddy \(\approx  25 \mathbf{cm} \)

\(e^{i\pi} + 1 = 0\)

η στάνταρ ειρωνεία του να χρησιμοποιείς το μόχθο και την καύλα γενεών για τις πρωινιάρικες ψωρορουτίνες σου

\(1, 2, 3\) τές... τές \(\ldots\)

\[\tau\dot\varepsilon\int\int\int\epsilon R\alpha\ldots\]

(γιά δε δουλεύει το γαμίδι το μάθτζαξ;...)

πως ο φραπές & το μετρό έσωσαν τη Θεσσαλονίκη από τα ζόμπι #3

Στάθηκα απέναντι στο πλήθος που τόσο μανιασμένα μας κυνηγούσε και μέτρησα τις πιθανότητες μας. Δεν υπήρχε καμία. Ήμασταν καταδικασμένοι και αργά ή γρήγορα θα ήμασταν απλά άλλο ένα άμυαλο κομμάτι του τσούρμου, με τα μάτια μας να λαμπυρίζουν και την αναπνοή μας να μυρίζει παραλία. Κοίταξα το παραμορφωμένο από τον πόνο πρόσωπο του Σωτήρη και ήταν σαν να του εκμυστηρεύτηκα όλες τις απαισιόδοξες μα τόσο σίγουρες να πραγματοποιηθούν σκέψεις μου. Ο Σωτήρης αντιλήφθηκε πως αυτό που μου έλειπε ήταν έστω και ένα σημάδι ελπίδας και μου έδωσε την δύναμη που χρειαζόμουν.

Δάγκωσε τα χείλη και πήρε το χέρι του από τους ώμους μου. Περπάτησε δύο-τρία βήματα προς την μεριά του λιμανιού και μου έδειξε το πόδι του Κίνγκο που ακόμη κρατούσα.

'Καν’ το γι' αυτόν,' είπε και άρχισε να τρέχει αγνοώντας τον πόνο, ‘κι εγώ για εκείνον το κάνω.’

πως ο φραπές & το μετρό έσωσαν τη Θεσσαλονίκη από τα ζόμπι #2

Δεν άντεξα και βούρκωσα στο θέαμα της ύστατης προσπάθειας του Κίνγκο να σώσει το αφεντικό του για δεύτερη φορά. Τα δάκρυα θόλωναν την όρασή μου ενώ άρχισα να νιώθω το ίδιο συναίσθημα που με καλούσε σε δράση και με ανάγκασε πριν λίγο να σπάσω την πλάτη κάποιου. Μόνο που αυτή τη φορά ο Σωτήρης με σταμάτησε.

'Άφησε τον,' ψιθύρισε λαχανιάζοντας, εμφανώς ταλαιπωρημένος και από το χτύπημά του νωρίτερα αλλά και από το βάρος της κουβέντας που έπρεπε να ξεστομίσει.

Προσπάθησα να τον κοιτάξω στα μάτια αλλά το βλέμμα του είχε χαμηλώσει και κοίταζε το θύμα μας που ακόμη ισορροπούσε πάνω στο κάγκελο, μια σάρκινη τραμπάλα με σπασμένη σπονδυλική στήλη. Ήξερα ότι είχε δίκιο και έπρεπε να τον αφήσω γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να προλάβω να τον σώσω αλλά ένα κομμάτι μου δεν ήθελε να το πιστέψει. Ένα κομμάτι μου που έπρεπε να συμπληρωθεί με ένα κομμάτι του.

'Όχι όλον,' είπα και γύρισα προς το μέρος του φοιτητή. Δεν χρειάστηκε και πολύ προσπάθεια για να βγάλω το πόδι του Κίνγκο από το στόμα του. 'Πάμε,' είπα κρατώντας στοργικά το πόδι του σκύλου μου.

'Πού;'

'Στο τμήμα. Θα πάρουμε όσα όπλα έχουν και θα τους ξεσκίσουμε τους καριόληδες.'

πως ο φραπές & το μετρό έσωσαν τη Θεσσαλονίκη από τα ζόμπι #1

Ήταν Κυριακή. Αύγουστος του 2012. Δεν είχα μείνει ποτέ άλλοτε στην Θεσσαλονίκη αυγουστιάτικη Κυριακή. Έχουμε ένα εξοχικό στις αρχές του πρώτου ποδιού της Χαλκιδικής (να ‘ναι καλά ο παππούς που το έχτισε και ο τύπος στην πολεοδομία που το νομιμοποίησε) και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου την έβγαζα εκεί σχεδόν όλο το καλοκαίρι. Αυτή τη φορά όμως ήταν διαφορετικά. Ήμουν φρεσκοχωρισμένος και δεν μιλιόμουν. Δεν είχα όρεξη για τίποτα. Κανονικά θα έπρεπε να κάνω το εντελώς αντίθετο από αυτό που έκανα, να ξενυχτούσα για παράδειγμα σε διαφορετικό μπιτσόμπαρο κάθε βράδυ αλλά μάλλον αντιδρώ διαφορετικά στον χωρισμό από το συνηθισμένο. Ήταν η πρώτη φορά που είχα χωρίσει.

Ευτυχώς για μένα και δυστυχώς γι’ αυτούς, είχα δίπλα μου σε όλη τη διάρκεια της κατήφειας μου τον σκύλο μου τον Κίνγκο και τον καλύτερό μου φίλο, τον Σωτήρη. Ο Κίνγκο κυνηγούσε την ουρά του μέσα στο διαμέρισμα, τρελαμένος από τη ζέστη. Οι υγρές πατούσες του άφηναν μικρά σημάδια πάνω στο ξύλο του πατώματος που εξατμίζονταν σχεδόν ακαριαία. Εγώ κυνηγούσα τον Σωτήρη για να μου δώσει πίσω το τηλέφωνό μου για να κάνω την μαλακία που του ορκιζόμουν ότι δεν θα έκανα αν μου το έδινε. Είναι πολύ γρήγορος ο πούστης.

Οι κήποι του Πασά

Οι μόνες φορές που έβγαινα έξω ήταν για να πάω τον Κίνγκο βόλτα, όπως καλή ώρα είχα κάνει εκείνη την Κυριακή. Πάντα στο ίδιο μέρος. Πάντα στους Κήπους του Πασά, πάνω από το παλιό νοσοκομείο Άγιος Δημήτριος. Εκείνη τη μέρα όμως ο Κίνγκο είχε εξαφανιστεί. Μάλλον έφυγε όταν με ρωτούσε ο Σωτήρης τι ήθελα από το περίπτερο, λες και δεν ήξερε. Το κάνει καμιά φορά το κωλόσκυλο. Θυμάται την παλιά του ζωή πριν τον μαζέψω από το δρόμο και αμολιέται στην πόλη. Καμιά φορά προλαβαίνω να τον πιάσω πριν ξεγλιστρήσει αλλά τις περισσότερες μου ξεφεύγει με ευκολία. Κι αυτός ο πούστης είναι πολύ γρήγορος.

Και κάπως έτσι, μόνος, χωρισμένος, χωρίς ούτε τον σκύλο μου ούτε τον φίλο μου, κάθομαι κάτω και σκέφτομαι ότι το ψυχολογικό και φυσικό μου ναδίρ έχει υφή πεσμένης πευκοβελόνας που μου ενοχλεί τον κώλο. Βέβαια εκείνη τη στιγμή δεν είχα δει ακόμη τα ζόμπια.