τα ρίχτερ

'Το νιώσατε κι εσείς ρε παιδιά;'

'Τί πράμα;'

'Να, τώρα δα. Τώρα, τώρα, τώρα! Δεν κούνησε;'

'Τί λες ρε Δημήτρη;'

'Κούνησε ρε παιδιά σας λέω! Κοιτάτε τη λάμπα! Να, να, κουνιέται! Σεισμός!'

'Πολιτικός είναι ο σεισμός παιδιά! Έρχεται η ανατροπή!'

Τα υπόλοιπα μέλη της εφορευτικής επιτροπής αγνόησαν τον γραφικό ψηφοφόρο που προτίμησε να ανασύρει μια κλισεδιάρικη φράση από τα, μάλλον ρηχά, βάθη της μνήμης του και επικεντρώθηκαν στο ταβάνι του 132ου δημοτικού σχολείου του Δήμου Θεσσαλονίκης. Η λάμπα χόρευε ακατάστατα, σχεδόν όσο ακατάστατο ήταν και το πάτωμα κάτω από τα παραβάν από τα περίσσια ψηφοδέλτια.

'Καλά λέει ο Δημήτρης ρε παιδιά! Σεισμός!' 

Οι περισσότεροι πήραν το βλέμμα από το ταβάνι και το στύλωσαν στον κύριο Δημήτρη, πρώτη φορά μέλος εφορευτικής επιτροπής, που ήταν σεισμολόγος. Ο κύριος Δημήτρης ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να κάνει.

'Έξω! Όλοι έξω!'

Με το τέλος της προτροπής του κυρίου Δημήτρη και οι τελευταίοι πήραν το βλέμμα τους από την λάμπα που συνέχισε το παιχνίδισμά της και άρχισαν να βλέπουν την πόρτα. Ελεύθερη στιγμές πριν, πλέον είχε μπροστά της την φιγούρα του Γιάννη, του δικαστικού αντιπροσώπου.

'Δεν γίνεται αυτό!'

'Τί λες άνθρωπέ μου;' φώναξε η Τασία, η πιο έμπειρη της παρέας, τρεις φορές μέλος εφορευτικής επιτροπής, και, αν κρίνουμε αποκλειστικά και μόνο από τον αριθμό των αναφορών στα παιδιά της σε ένα μάτσο αγνώστους, αυτή που αγαπούσε περισσότερο τα παιδιά της.

'Αυτό που ακούτε!' απάντησε προσπαθώντας να απορρίψει όσο το δυνατόν περισσότερες πιθανότητες διαφυγής προτάσσοντας το δίμετρο και σχεδόν εκατοντάκιλο κορμί του μπροστά από την πόρτα. Τα κατάφερνε μια χαρά.

'Ρε Γιάννη πλάκα κάνεις; Σεισμός γίνεται! Δεν τον νιώθεις;' ρώτησε ο πλέον ειδικός της παρέας κύριος Δημήτρης.

'Όχι!' απάντησε ο Γιάννης.

Ούτε οι υπόλοιποι τον ένιωθαν. Ίσως γι' αυτό δεν του όρμηξαν όλοι μαζί σε μια μαζική προσπάθεια απόδρασης από κάτι συνταρακτικό.

'Κανείς δεν φεύγει από εδώ όσο κάποιος ασκεί το εκλογικό του δικαίωμα.'

'Σεισμός γίνεται ρε Γιάννη; Ποιος τρελός το ασκεί;' ρώτησε η Δήμητρα, χωρισμένη δύο φορές, χωρίς παιδιά αλλά με πολύ έντονο κόκκινο χρώμα μαλλιών, τρία θέματα τα οποία, όπως φαινόταν από τον χρόνο που τους αφιέρωνε συζητώντας τα, καταλάμβαναν το σύνολο των ενδιαφερόντων της.

Ο γραφικός ψηφοφόρος είχε αγνοήσει την σύσσωμη κίνηση της εφορευτικής επιτροπής προς την έξοδο και διάλεγε ένα ματσάκι ψηφοδέλτια.

'Κύριε μου! Αφήστε κάτω τα ψηφοδέλτια! Πρέπει να σας τα δώσει ο αρμόδιος! Κύριε! Με ακούτε;'

Η φωνή του Γιάννη, αν και κατάφερνε να ξεπεράσει σε ένταση το αθροισμένο μουρμουρητό της επιτροπής που είχε κιόλας δημιουργήσει ένα μικρό τσούρμο μπροστά του, φαίνεται πως δεν έφτανε στον τελικό του προορισμό ανίκανο να πετύχει και το ένα και το άλλο αυτί του ψηφοφόρου. Ή τουλάχιστον το κέντρο του εγκεφάλου που διαχειρίζεται αυτά που ακούει.

'Δεν με ακούτε; Κύριέ μου!' ο Γιάννης συνέχιζε. Και στον κύριο Δημήτρη, "Κύριε Δημήτρη, είναι αρμοδιότητά σας αυτό!'

'Αποκλείεται!' έσκουξε ο κύριος Δημήτρης. 'Πρέπει να φύγω!'

'Όχι κύριε Δημήτρη. Αυτό αποκλείεται. Όλοι θα παραμείνουμε εδώ!'

'Τί;' ούρλιαξε η Τασία χωρίς να έχει ξεκαθαρίσει στο κεφάλι της αν το έκανε γιατί ήθελε να ξαναδεί τα παιδιά της ή γιατί υπήρχαν ακόμη πολλά μέλη μελλοντικών εφορευτικών επιτροπών που έπρεπε να μάθουν γι' αυτά.

'Τί;' ούρλιαξε η Δήμητρα που είχε ενστερνιστεί την άποψη της, κατά τα άλλα συντηρητικής, μητέρας της πως το όριο είναι τα 3 διαζύγια και ήθελε να δοκιμάσει την τύχη της άλλη μια φορά.

'Τί;' ούρλιαξε και ο Δημήτρης που, σαν σεισμολόγος, έβλεπε αυτήν την μοναδική ευκαιρία να εμφανιστεί στο γυαλί να απομακρύνεται. 

'Αυτό που ακούσατε.'

Ο Δημήτρης το είχε ακούσει. Το είχε ακούσει και είχε τελικά αποφασίσει πως δεν ήθελε να ακούσει κι άλλο. Με ένα σάλτο που ταίριαζε περισσότερο σε κάποιον με τουλάχιστον είκοσι χρόνια, τριάντα κιλά και δύο εμφράγματα λιγότερα από εκείνον, πήδηξε από το παράθυρο και έφτασε, με άλλα δύο σάλτα λιγότερο εντυπωσιακά, μπροστά από την κάμερα που κάλυπτε με ζωντανή μετάδοση το εκλογικό κέντρο.

'Σεισμός γύρω στο πέντε της κλίμακας Ρίχτερ σημειώθηκε πριν μερικά λεπτά. Ο σεισμολόγος Δημήτριος Ανατολίτης βρίσκεται εδώ για να μας πει περισσότερα' έκρωξε λαχανιασμένος μπροστά από την κάμερα και την έκπληκτη ρεπόρτερ, παρουσιάζοντας τον εαυτό του στο τρίτο πρόσωπο. Το σύνολο των ανθρώπων που βρισκόταν στο προαύλιο του δημοτικού σχολείου όμως και που πιθανότατα δεν είχε νιώσει το παραμικρό κούνημα, είχε στραμμένη την προσοχή του αλλού και έχασε έτσι αυτή την μοναδική επίδειξη ευλυγισίας και ευφράδειας λόγου.

'Γιατί λείπει από το ματσάκι το ψηφοδέλτιο του κόμματός μου ρε;' ζητούσε τον λόγο φανερά αγανακτισμένος ο γραφικός ψηφοφόρος προσπαθώντας να τον ακούσει όλο το προαύλιο και λίγο παραπέρα.