Και περπατάς ρε παιδί μου πές τρείς, τέσσερις η ώρα τα μεσάνυχτα, Προξένου Κορομηλά πές· και είναι πές νάιντιζ, είν' ακόμα το Νερό Που Καίει παραλιακό· και έχει όμως μόλις κλείσει, ξενέρωτη βραδιά, και είσαι για να πάς στο σπίτι και καλά, και θές να χύσεις πέντ' οκάδες πουτσοκάτουρο· και σκάς στο γιαπί -πές είναι έρλι νάιντις, λέιτ έιτιζ, κάτι τέτοιο, ντάξει, μάλλον μίντ νάιντιζ, μή λέμ' και μαλακίες, χτίζετ' ακόμα το έκτρωμα μπροστά τελοσπάντων- και σκάς στο γιαπί και κατεβάζεις φερμουάρ και ξεδιπλώνεις τον μακρυγιάννη· και πά' που να φτύσεις κάτουρο, πιάνει το μάτι σου το λυχνάρι· μή σ' τα πολυλογώ, το τρίβεις -το λυχνάρι- και σκάει απομέσα φούσκα το τζινέλαιο με τουρμπάνι· και σε λέει:
«Μάγκα, τέτοιες ώρες τέτοια λόγια· έχεις μιάμιση επιθυμία· γουάτ γουιλ ιτ μπί;»
Τ ί κ ά ν ε ι ς ; . . .
«Μάγκα, τέτοιες ώρες τέτοια λόγια· έχεις μιάμιση επιθυμία· γουάτ γουιλ ιτ μπί;»
Τ ί κ ά ν ε ι ς ; . . .
πώπω, αγχώθηκα τώρα. πα' να φάω.
ΑπάντησηΔιαγραφή