πολιτική και μαθηματικά

ο ρώσσος μαθηματικός P.I. Indeneimov δούλευε παράλληλα με τον μεγάλο γερμανό μαθηματικό W. Killing, και είχε ανακαλύψει τα διανυσματικά πεδία (που κακώς φέρουν μόνο το όνομα του Killing), όπως και το φυσικό εσωτερικό γινόμενο των ομάδων Lie (το αποκαλούμενο Cartan-Killing), ανεξάρτητα από τον Killing (και τον Cartan για τα δεύτερα). καθ' ότι, όμως υπήρξε μετριοπαθής αντιτσαρικός, το έργο του δεν αναγνωρίστηκε στην τσαρική ρωσσία. όχι μόνο αυτό, αλλά τον έφαγε και η οχράνα, κάτι σαν την μαρμάνγκα της εποχής. ούτε όμως και επί σοβιετίας αναγνωρίστηκε το έργο του, διότι διαφωνούσε με τας πρακτικάς των κουμουνιστών εις τα αμφιθέατρα.

κρέτιτς στον μάσαψ για την έμπνευση.

τα ρίχτερ

'Το νιώσατε κι εσείς ρε παιδιά;'

'Τί πράμα;'

'Να, τώρα δα. Τώρα, τώρα, τώρα! Δεν κούνησε;'

'Τί λες ρε Δημήτρη;'

'Κούνησε ρε παιδιά σας λέω! Κοιτάτε τη λάμπα! Να, να, κουνιέται! Σεισμός!'

'Πολιτικός είναι ο σεισμός παιδιά! Έρχεται η ανατροπή!'

Τα υπόλοιπα μέλη της εφορευτικής επιτροπής αγνόησαν τον γραφικό ψηφοφόρο που προτίμησε να ανασύρει μια κλισεδιάρικη φράση από τα, μάλλον ρηχά, βάθη της μνήμης του και επικεντρώθηκαν στο ταβάνι του 132ου δημοτικού σχολείου του Δήμου Θεσσαλονίκης. Η λάμπα χόρευε ακατάστατα, σχεδόν όσο ακατάστατο ήταν και το πάτωμα κάτω από τα παραβάν από τα περίσσια ψηφοδέλτια.

'Καλά λέει ο Δημήτρης ρε παιδιά! Σεισμός!' 

Οι περισσότεροι πήραν το βλέμμα από το ταβάνι και το στύλωσαν στον κύριο Δημήτρη, πρώτη φορά μέλος εφορευτικής επιτροπής, που ήταν σεισμολόγος. Ο κύριος Δημήτρης ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να κάνει.

μήπως δεν είχε βρει ακόμα τον κατάλληλο;

- θα τη γαμήσω σου λέω.
- μα, ρε συ κάλφα, αυτή είναι λεσβία.
- στάνταρ το πάει δίπορτο σου λέω.
- αφού όχι λέμε, καραλεσβία είναι η κοπέλα.
- εγώ θα τη γαμήσω.

και τη γάμησε.

ηθικόν δίδαγμα : bi δε bi, ο κάλφας τη γαμάει.

τί κάνεις; #2

είσαι ο θανάσης. είσαι κουλ τύπος, και βγήκες να λιώσεις στα τσίπουρα σαν άντρας. γιατί στην τελική είσαι αυτός που είσαι. στο τελείωμα σταματάς στον τσούκαρη για πατσά. όλα καλά, από φώτα φθορίου μέχρι δομινικάνες, τα πάντα κομπλέ. και είσαι και ο θανάσης, μην τα ξεχνάμε αυτά. αλλά είσαι και λίγο μεθυσμένος. όλα λαμπρά, αυτά είναι ρε πούστη μου, αλλά ο μάγειρας. αυτός ο μάγειρας που είναι χίτης μαζί και χήμαν;

το λιοντάρι ντάρι-ντάρι

κυκλοφόρησε το πρώτο σιντί του αγαπημένου φίλου των παιδιώνε, του andy! ο andy πάριος, όπου ο φίλος μας ερμηνεύει κλασσικές ερωτικές επιτυχίες από το νησιώτικο ρεπερτόριο. δώρο με μια τσάντα παξός για να γίνουν όλοι οι άλλοι...μπέρτι.

τα ψέματα #5

ντεϊσιντάκηδες

- ... μα το θεό σου λέω ρε.
- ποιος θεός ρε μαλάκα, πάει ο θεός. πέθανε.
- νίτσε και κολοκύθια τούμπανα πάλι.
- ποιος νίτσε ρε. τόσες μπαλωθιές έχουνε ρίξει οι κρητικοί. μία δεν θα τον έχει πάρει στο δόξα πατρί;

τα ψέματα #4

- Ήρθαμε σ' επικίνδυνο τόπο. Η αδερφή μου θέλει να μου κάνει κακό. Θα ψάξει να βρεί οποιαδήποτε αδυναμία. Δέν πρέπει να μάθει για σένα.
- Κι' εγώ ειμαι η «αδυναμία»;...
- Δεσποσύνη μου, αυτό ειναι κοπλιμέντο.
- Πώς γίνεται νά 'ναι κοπλιμέντο νά 'σαι η αδυναμία;
- ... Ντάξει, η γλώσσα εδωπέρα κάνει και παιχνίδια...

(Game of thrones, S02E03)

stuff ή δόψωμο;

- ένα σαν του ίτς θα μου κάνετε; ζαμπό, τυρί, χωριάτικο, ντομάτα και πατάτες τηγανητές.
- και από αλοιφές τι να βάλω μαν; σως ή αλισμό;

τα ψέματα #3

- Ακούστε, Αλεξέι Φιοντόροβιτς, μήπως υπάρχει σε όλη αυτή την άποψή μας [...], μήπως υπάρχει για κείνον, αυτό τον δύστυχο, κάποια περιφρόνηση... στο οτι αναλύουμε τώρα μ' αυτόν τον τρόπο την ψυχή του, αφυψηλού, θα έλεγα, έ; [...]
- Όχι Λίζ, δέν υπάρχει περιφρόνηση -απάντησε σταθερά ο Αλιόσα, σάν να ήταν προετοιμασμένος για την ερώτηση αυτή-, το σκέφτηκα ήδη αυτό καθώς ερχόμουνα εδώ. Γιά πείτε μου, ποιά περιφρόνηση όταν είμαστε ίδιοι μ' αυτόν, όταν όλοι είναι ίδοι μ' αυτόν; Διοτι είμαστε ίδιοι, όχι καλύτεροι [...] Όχι Λίζ, δέν υπάρχει καμιά περιφρόνηση απέναντί του! Ξέρετε, Λίζ, ο γέροντάς μου είπε μιά φορά: τους ανθρώπους πρέπει να τους φροντίζει κανείς σάν να είναι παιδιά και κάποιους σάν να είναι ασθενείς στα νοσοκομεία...

(Ντοστογέφσκι, Αδερφοί Καραμαζόφ, Βιβλίο πέμπτο, 1)

τί κάνεις; #1

Και περπατάς ρε παιδί μου πές τρείς, τέσσερις η ώρα τα μεσάνυχτα, Προξένου Κορομηλά πές· και είναι πές νάιντιζ, είν' ακόμα το Νερό Που Καίει παραλιακό· και έχει όμως μόλις κλείσει, ξενέρωτη βραδιά, και είσαι για να πάς στο σπίτι και καλά, και θές να χύσεις πέντ' οκάδες πουτσοκάτουρο· και σκάς στο γιαπί -πές είναι έρλι νάιντις, λέιτ έιτιζ, κάτι τέτοιο, ντάξει, μάλλον μίντ νάιντιζ, μή λέμ' και μαλακίες, χτίζετ' ακόμα το έκτρωμα μπροστά τελοσπάντων- και σκάς στο γιαπί και κατεβάζεις φερμουάρ και ξεδιπλώνεις τον μακρυγιάννη· και πά' που να φτύσεις κάτουρο, πιάνει το μάτι σου το λυχνάρι· μή σ' τα πολυλογώ, το τρίβεις -το λυχνάρι- και σκάει απομέσα φούσκα το τζινέλαιο με τουρμπάνι· και σε λέει:

«Μάγκα, τέτοιες ώρες τέτοια λόγια· έχεις μιάμιση επιθυμία· γουάτ γουιλ ιτ μπί;»

Τ ί   κ ά ν ε ι ς ; . . .

απάκια και αρπεζάκια

 κάνει απλωτές στα 743bpm κάτω απ' τον καλοκαιριάτικο κρητικό ήλιο.

κούμπουρας

- ο παπαντρέου, ο αντρέας ο παπαντρέου μ' έκανε εθνικιστή. ναι. είναι κακό;
- κακό είναι γαμώ τη μπαναγία σου.

steve weiss

μετά απ' τους τοίχους και το στερεοφωνικό σας, άσπρισε καί την μπύρα σας

έξω από την τράπεζα

"Σιγά μωρέ, γιατί να το παρκάρω καλύτερα, νταλίκα χωράει να περάσει"

Είπε σαν απάντηση στον ταξιτζή που είχε παρκάρει λίγο παρακάτω. Το κεφάλι της βγήκε από το παράθυρο του οδηγού αλλά φαινόταν περισσότερο ζορισμένο όταν ανέβαζε το παράθυρο παρά όταν φώναζε. Η δύναμη της συνήθειας μάλλον.