Γιώργος Χ. (45), Μπορεί να κρατήσει την αναπνοή του για όσο χρόνο θέλει αλλά όταν ξαναρχίσει να αναπνέει θα κλάνει όσο χρόνο την είχε κρατημένη.
Π: Τώρα σοβαρά;
Γ: Δεν καταλαβαίνω τι θες να πεις.
Π: Ρε φίλε τι υπερδύναμη είναι αυτή; Πλάκα μας κάνεις;
Γ: Μπράβο. Ωραίος τρόπος να ξεκινάς μια συνέντευξη.
Π: Σόρυ ρε μαν αλλά η υπερδύναμη σου είναι εντελώς μαλακία.
Γ: Το ξέρω αλλά και πάλι συγχαρητήρια για την εκπομπή σας και ευχαριστώ που με καλέσατε.
Π: Όταν λες κλάνεις, εννοείς κλάνεις-κλάνεις;
Γ: Μπορείτε να επαναλάβετε;
Π: Ορισε μου το είδος της κλανιάς σου.
Γ: Υπόκωφη η βρωμούσα.
Π: Ω ρε φίλε, πουστιά.
Γ: Μη τα σύζητάς. Το πρόβλημα είναι πολύ βαθύ και δεν μπορείς να το κατανοήσεις σε όλο του το μεγαλείο μέσα από μια συνέντευξη αλλά θα σου δώσω 2-3 παραδείγματα.
Π: Σε ακούω.
Γ: Δυσκολεύομαι να δω ταινία με φίλους. Έχω ένα κακό συνήθειο όταν βλέπω μια ταινία και ένας χαρακτήρας παγιδεύεται μέσα στο νερό με μια ανάσα να προσπαθώ να κρατήσω κι εγώ την ανάσα μου για να δω αν θα τα κατάφερνα στη θέση του.
Π: Μα εσύ δεν μπορείς να κρατήσεις την ανάσα σου για όσο θέλεις;
Γ: Ναι! Οπότε μου μένει μόνο η κλανιά στο τέλος. Κανένας φίλος μου δεν θέλει να βλέπουμε ταινία μαζί. Από την άλλη κάθε φορά που ενθουσιάζομαι τόσο πολύ που μου κόβεται η ανάσα, να σου και το κλανίδι. Ζω ένα δράμα!
Π: Το κατανοώ.
Γ: Να, κάτι τέτοια είναι που με αποτρέπουν από το να χρησιμοποιήσω την δύναμή μου για κάτι παραπάνω εκτός από το σήμα-κατατεθέν μου φλογοβόλο πυροκλάνι.
Π: Σκέφτηκες να χωθείς σε μια στολή και να κρύψεις τη μούρη σου με μάσκα; Τότε δεν θα σε απασχολούν τέτοιου είδους προβλήματα.
Γ: Ναι το έκανα κι αυτό αλλά τα παράτησα γρήγορα.
Π: Ωπ, να τα και τα καφεδάκια μας! Να ´σαι καλά ρε Δημητρό! Τι έλεγες;
Γ: Ότι έβαλα στολή. Ε, μαθαίνω μια μέρα ότι καίγεται ένα σπίτι στα προάστια. Βάνω τη στολή μου, καβαλάω και το τσικουετσέντο μου και φτάνω στο σημείο κανά εικοσάλεπτο μετά γιατί είχε κίνηση.
Π: Φαντάζομαι τις εκφράσεις των υπόλοιπων οδηγών που μποτιλιαρίστηκαν με έναν μασκαρά δίπλα τους.
Γ: Μη τα συζητάς.
Π: Οπως θέλεις.
Γ: Δίχως να πω λέξη, ξέρεις για το εφέ της σκληράδας, κρατάω την ανάσα μου και μπουκάρω μέσα στο φλεγόμενο σπίτι περνώντας δίπλα από μια γυναίκα που μιξόκλαιγε για το παιδί της που ήταν εγκλωβισμένο μέσα. Καπνός, φλόγες, ιστορίες, αλλά δεν τα ´χασα. Ψάχνω από δω, ψάχνω από κει, πουθενά το μούλικο. Τι να κάνω τώρα; Αρχίζω και φωνάζω ονόματα μπας και ακούσει το δικό του και απαντήσει.
Π: Πολύ σωστή σκέψη.
Γ: Περικλή, Γιώργο, Βαγγέλη, Νίκο, Κώστα, Τάκη, Θανάση (μετά σκέφτηκα μήπως τον φωνάζουν Σάκη), Σάκη (Η Θάνο), Θάνο κτλ. Συνέχισα το ίδιο τροπάρι κανά μισάωρο ενώ η φωτιά συνέχιζε μανιασμένη ολόγυρά μου. Ε στο τέλος, πως μου κοψε, φώναξα αν ήταν κανείς εκεί μέσα και μου απάντησε από μέσα από το τζάκι ένας μαντράχαλος 25 χρονών. Τον πιάνω, τον βγάζω έξω και τι να ακούσω; Την μάνα του να τον φωνάζει Πεισίστρατο. Πεισίστρατο ρε;
Π: Δεν θα το μάντευα ποτέ.
Γ: Αγανάκτησα. Ξεφύσηξα μπας και μου φύγει το βάρος από το στέρνο αλλά αυτόματα ξεκίνησα να αναπνέω ξανά και φυσικά να κλάνω.
Π: Ωχ.
Γ: Μη τα συζητάς. Έκλανα για 50 λεπτά. Έκλανα ενώ με ευχαριστούσε η μαμά, έκλανα ενώ με ευχαριστούσε ο μπαμπάς, έκλανα ενώ με ευχαριστούσε ο μαλάκας ο Πεισίστρατος, έκλανα όταν έκανα δηλώσεις στην σχολική εφημερίδα της περιοχής, έκλανα όταν έπιασα την κουβέντα με τον αρχιπυροσβέστη, έκλανα κι όταν την έπεφτα σε μια γειτόνισσα να γλείφεις τα δάχτυλά της.
Π: Και το αποτέλεσμα ποιο ήταν;
Γ: Κάηκε όλη η γειτονιά λόγω του μεθανίου.
Π: Όχι, με την τύπισσα εννοώ.
Γ: Α, βγήκαμε και τώρα είμαστε μαζί, κλείνουμε 2 χρόνια την άλλη βδομάδα. Της μίλησε ένας μασκαράς που βρωμούσε κλανιά και του έδωσε το τηλέφωνό της. Τέτοιες κοπέλες σπανίζουν στην εποχή μας.
Π: Πάντως αυτό που έκανες ήθελε μεγάλα κότσια.
Γ: Δε βαριέσαι, λίγες φλόγες ήταν.
Π: Όχι. Που την έπεσες σε γυναίκα ενώ βρωμοκοπούσες κλανιά.
Γ: Πάνε αυτές οι καλές εποχές. Τώρα καταστάλαξα. Όχι ότι τις αναπολώ αλλά να, ώρες-ώρες με πιάνει η νοσταλγία της ελευθερίας.
Π: Και μετά και μετά;
Γ: Μετά και από αυτό αποφάσισα να χρησιμοποιώ τη δύναμη μου μόνο για νικάω στα μακροβούτια. Όταν έχω απομακρυνθεί από την παραλία και από τον αντίπαλο μου, την αμολάω χωρίς τύψεις.
Π: Ευγενές και τίμιο συνάμα. Θα ήθελες να προσθέσεις κάτι τελευταίο πριν κλείσουμε;
Γ: Ναι. Χαιρετίσματα στον θείο μου που είναι ξενιτεμένος στο Βούπερταλ και είμαι σίγουρος ότι μας βλέπει και χαίρεται, στην θεία μου την Ανθούλα στο χωριό, άντε να δω πότε θα αξιωθώ να πάω και 'κει, και σ' όλα τα καλά παιδιά που με στήριξαν σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που πέρασα. Σας ευχαριστώ πολύ, ήσασταν φανταστικό κοινό.
Π: Τώρα σοβαρά;
Γ: Δεν καταλαβαίνω τι θες να πεις.
Π: Ρε φίλε τι υπερδύναμη είναι αυτή; Πλάκα μας κάνεις;
Γ: Μπράβο. Ωραίος τρόπος να ξεκινάς μια συνέντευξη.
Π: Σόρυ ρε μαν αλλά η υπερδύναμη σου είναι εντελώς μαλακία.
Γ: Το ξέρω αλλά και πάλι συγχαρητήρια για την εκπομπή σας και ευχαριστώ που με καλέσατε.
Π: Όταν λες κλάνεις, εννοείς κλάνεις-κλάνεις;
Γ: Μπορείτε να επαναλάβετε;
Π: Ορισε μου το είδος της κλανιάς σου.
Γ: Υπόκωφη η βρωμούσα.
Π: Ω ρε φίλε, πουστιά.
Γ: Μη τα σύζητάς. Το πρόβλημα είναι πολύ βαθύ και δεν μπορείς να το κατανοήσεις σε όλο του το μεγαλείο μέσα από μια συνέντευξη αλλά θα σου δώσω 2-3 παραδείγματα.
Π: Σε ακούω.
Γ: Δυσκολεύομαι να δω ταινία με φίλους. Έχω ένα κακό συνήθειο όταν βλέπω μια ταινία και ένας χαρακτήρας παγιδεύεται μέσα στο νερό με μια ανάσα να προσπαθώ να κρατήσω κι εγώ την ανάσα μου για να δω αν θα τα κατάφερνα στη θέση του.
Π: Μα εσύ δεν μπορείς να κρατήσεις την ανάσα σου για όσο θέλεις;
Γ: Ναι! Οπότε μου μένει μόνο η κλανιά στο τέλος. Κανένας φίλος μου δεν θέλει να βλέπουμε ταινία μαζί. Από την άλλη κάθε φορά που ενθουσιάζομαι τόσο πολύ που μου κόβεται η ανάσα, να σου και το κλανίδι. Ζω ένα δράμα!
Π: Το κατανοώ.
Γ: Να, κάτι τέτοια είναι που με αποτρέπουν από το να χρησιμοποιήσω την δύναμή μου για κάτι παραπάνω εκτός από το σήμα-κατατεθέν μου φλογοβόλο πυροκλάνι.
Π: Σκέφτηκες να χωθείς σε μια στολή και να κρύψεις τη μούρη σου με μάσκα; Τότε δεν θα σε απασχολούν τέτοιου είδους προβλήματα.
Γ: Ναι το έκανα κι αυτό αλλά τα παράτησα γρήγορα.
Π: Ωπ, να τα και τα καφεδάκια μας! Να ´σαι καλά ρε Δημητρό! Τι έλεγες;
Γ: Ότι έβαλα στολή. Ε, μαθαίνω μια μέρα ότι καίγεται ένα σπίτι στα προάστια. Βάνω τη στολή μου, καβαλάω και το τσικουετσέντο μου και φτάνω στο σημείο κανά εικοσάλεπτο μετά γιατί είχε κίνηση.
Π: Φαντάζομαι τις εκφράσεις των υπόλοιπων οδηγών που μποτιλιαρίστηκαν με έναν μασκαρά δίπλα τους.
Γ: Μη τα συζητάς.
Π: Οπως θέλεις.
Γ: Δίχως να πω λέξη, ξέρεις για το εφέ της σκληράδας, κρατάω την ανάσα μου και μπουκάρω μέσα στο φλεγόμενο σπίτι περνώντας δίπλα από μια γυναίκα που μιξόκλαιγε για το παιδί της που ήταν εγκλωβισμένο μέσα. Καπνός, φλόγες, ιστορίες, αλλά δεν τα ´χασα. Ψάχνω από δω, ψάχνω από κει, πουθενά το μούλικο. Τι να κάνω τώρα; Αρχίζω και φωνάζω ονόματα μπας και ακούσει το δικό του και απαντήσει.
Π: Πολύ σωστή σκέψη.
Γ: Περικλή, Γιώργο, Βαγγέλη, Νίκο, Κώστα, Τάκη, Θανάση (μετά σκέφτηκα μήπως τον φωνάζουν Σάκη), Σάκη (Η Θάνο), Θάνο κτλ. Συνέχισα το ίδιο τροπάρι κανά μισάωρο ενώ η φωτιά συνέχιζε μανιασμένη ολόγυρά μου. Ε στο τέλος, πως μου κοψε, φώναξα αν ήταν κανείς εκεί μέσα και μου απάντησε από μέσα από το τζάκι ένας μαντράχαλος 25 χρονών. Τον πιάνω, τον βγάζω έξω και τι να ακούσω; Την μάνα του να τον φωνάζει Πεισίστρατο. Πεισίστρατο ρε;
Π: Δεν θα το μάντευα ποτέ.
Γ: Αγανάκτησα. Ξεφύσηξα μπας και μου φύγει το βάρος από το στέρνο αλλά αυτόματα ξεκίνησα να αναπνέω ξανά και φυσικά να κλάνω.
Π: Ωχ.
Γ: Μη τα συζητάς. Έκλανα για 50 λεπτά. Έκλανα ενώ με ευχαριστούσε η μαμά, έκλανα ενώ με ευχαριστούσε ο μπαμπάς, έκλανα ενώ με ευχαριστούσε ο μαλάκας ο Πεισίστρατος, έκλανα όταν έκανα δηλώσεις στην σχολική εφημερίδα της περιοχής, έκλανα όταν έπιασα την κουβέντα με τον αρχιπυροσβέστη, έκλανα κι όταν την έπεφτα σε μια γειτόνισσα να γλείφεις τα δάχτυλά της.
Π: Και το αποτέλεσμα ποιο ήταν;
Γ: Κάηκε όλη η γειτονιά λόγω του μεθανίου.
Π: Όχι, με την τύπισσα εννοώ.
Γ: Α, βγήκαμε και τώρα είμαστε μαζί, κλείνουμε 2 χρόνια την άλλη βδομάδα. Της μίλησε ένας μασκαράς που βρωμούσε κλανιά και του έδωσε το τηλέφωνό της. Τέτοιες κοπέλες σπανίζουν στην εποχή μας.
Π: Πάντως αυτό που έκανες ήθελε μεγάλα κότσια.
Γ: Δε βαριέσαι, λίγες φλόγες ήταν.
Π: Όχι. Που την έπεσες σε γυναίκα ενώ βρωμοκοπούσες κλανιά.
Γ: Πάνε αυτές οι καλές εποχές. Τώρα καταστάλαξα. Όχι ότι τις αναπολώ αλλά να, ώρες-ώρες με πιάνει η νοσταλγία της ελευθερίας.
Π: Και μετά και μετά;
Γ: Μετά και από αυτό αποφάσισα να χρησιμοποιώ τη δύναμη μου μόνο για νικάω στα μακροβούτια. Όταν έχω απομακρυνθεί από την παραλία και από τον αντίπαλο μου, την αμολάω χωρίς τύψεις.
Π: Ευγενές και τίμιο συνάμα. Θα ήθελες να προσθέσεις κάτι τελευταίο πριν κλείσουμε;
Γ: Ναι. Χαιρετίσματα στον θείο μου που είναι ξενιτεμένος στο Βούπερταλ και είμαι σίγουρος ότι μας βλέπει και χαίρεται, στην θεία μου την Ανθούλα στο χωριό, άντε να δω πότε θα αξιωθώ να πάω και 'κει, και σ' όλα τα καλά παιδιά που με στήριξαν σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που πέρασα. Σας ευχαριστώ πολύ, ήσασταν φανταστικό κοινό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
για συνδέστε, για συνδέστε...