η λίστα

Με το που επέστρεψαν στο σπίτι σωριάστηκε πάνω στην αναπαυτική καρέκλα του σαλονιού. Εκείνος συνέχισε χωρίς να σταματήσει δευτερόλεπτο για την κρεβατοκάμαρα. Εκείνη παρατήρησε πως πάνω στη φούρια του δεν έκλεισε την πόρτα και εγκατέλειψε την βολική της στάση στην φιλόξενη πολυθρόνα για να την κλείσει. Το διαμέρισμα ήταν ήδη κρύο και το μόνο που τους έλειπε τώρα ήταν να κρυώσει ακόμη περισσότερο λόγω του αέρα που θα έμπαινε. Η πόρτα έκλεισε κι εκείνη προσπάθησε να αποφασίσει τι ήταν αυτό για το οποίο υπέφερε περισσότερο: τα πόδια της λόγω των τακουνιών ή η νύστα από το ξενύχτι. Τελικά αποφάσισε πως έφταιγαν μόνο τα τακούνια ενώ τα τίναζε με δύναμη μακρυά από τα πόδια της. Η επιλογή της ήταν σοφή. Διάλεξε αυτό για το οποίο θα μπορούσε να βρει άμεσα λύση. Η νύστα προβλεπόταν να μείνει τουλάχιστον για 2 ακόμη ώρες στα μάτια της.

Η διαδικασία ήταν γνωστή. Έπρεπε να πάρει το κινητο της και να δει κατα σειρά: μηνύματα, καινούργιες φωτογραφίες, τυχόν νέες επαφές. Είχε ένα εξωφρενικά τεράστιας χωρητικότητας μνημονικό που μπορούσε να χωρέσει όλες τις επαφές της -αυτές που ενέκρινε ο ίδιος τουλάχιστον- ώστε όποτε έβλεπε κάτι που περίσσευε (ακόμη και επαφή θηλυκού) να ζητάει εξηγήσεις. Χρόνο τον οποίο γνωρίζονταν, μέρος στο οποίο γνωρίστηκαν και κοινό φίλο τον οποίο θα μπορούσε να ρωτήσει για μια δέυτερη γνώμη. Δεν γινόταν και πολύ συχνά η ανάκριση για επαφή αλλά όταν συνέβαινε ήταν βίαιη και ιδιαίτερα οδυνηρή και για τους δύο. Οι φωτογραφίες ήταν ίσως η καλύτερη απόδειξη ενοχής. Στα 11 χρόνια σχέσης τους ποτέ δεν βρήκε ύποπτες φωτογραφίες αλλά για όλα υπήρχε μια πρώτη φορά. Αυτή η αντίληψη τον έσπρωχνε να συνεχίζει τις έρευνες όποτε θεωρούσε εκείνος ότι χρειαζόταν, ακόμη κι όταν, αποδεδειγμένα μέσω των ίδιων των ματιών του, το κινητό της δεν τράβηξε ούτε μια φωτογραφία. Όταν εκείνος έφτασε με την λίστα στο χέρι εκείνη είχε ήδη προλάβει να καθίσει στην πολυθρόνα όπως ακριβώς θα καθόταν μια άγνωστη επισκέπτρια εγκαταλείποντας την βολική στάση που είχε πλέον για τα καλά συνηθίσει. Είχε παρατηρήσει πως όσο πιο υπάκουη ήταν τόσο γρηγορότερα τελείωναν. Αφού της έδωσε την λίστα, διπλωμένη στη μέση, άρχισε να της μιλάει.

- Το είδα ότι σας τράβηξαν κοινή φωτογραφία. Από δω και πέρα κάθε φορά που θα συναντιόμαστε με αυτόν θέλω να βλέπω το τηλέφωνο σου. Δεν φτάνει μόνο να τις σβησω αν τις έχεις. Πρέπει να εξαλείψω κάθε πιθανότητα να τις πάρεις πίσω. Με ποιον έμοιαζε; Σου θυμίζει κάποιον ιδιαίτερο; Δεν θέλω να βλέπεις ούτε και αυτόν. Παρατήρησα ότι κάθε φορά που έπινες από το ποτό σου έπινε κι εκείνος από το δικό του. Από δω και πέρα θέλω να βλέπεις πότε πίνει το ποτό του και μόλις το αφήνει τότε να πίνεις κι εσύ αν θες. Θέλω να προσέχεις πως θα χορεύεις. Εκανε τις ίδιες χορευτικές φιγούρες μ´ εσένα κι εσύ συνέχισες. Να μη ξαναγίνει σε παρακαλώ. Τώρα ξεκίνα να διαβάζεις.

Το διπλωμένο χαρτί βρισκόταν ήδη στα χέρια της αλλά έμοιαζε σαν να είχε σαστίσει. Ήταν τόσο νυσταγμένη που το μυαλό της δεν μπορούσε να συντονίσει τα χέρια της ώστε να ανοίξουν το χαρτί. Εμεινε ασάλευτη κοιτάζοντας το σαν μια θυρίδα σε επτασφράγιστο χρηματοκιβώτιο που για να ανοίξει απαιτούσε ή τις εξωφρενικές ικανότητες ενός επαγγελματία κλέφτη ή τον ίδιο τον κωδικό. Εκείνος το κατάλαβε αλλά δεν την βοήθησε. Την διέταξε.

- Άνοιξε το.

Σαν από κάποιον αόρατο σπάγγο τα χέρια της κινήθηκαν και ξεδίπλωσαν το χαρτί. Το μόνο που διαχώριζε το παγωμένο πάτωμα από τις πατούσες της ήταν το καλσόν της και δεν έκανε την καλύτερη δουλειά. Η κρύα ατμόσφαιρα του σαλονιού είχε τρυπώσει μέσα στο ολόσωμο μαύρο φόρεμά της και κατέβαλε πολύ μεγάλη προσπάθεια για να μην τρέμει. Ακούμπησε τους καρπούς της στα γόνατα. Τα ντελικάτα της δάχτυλα κρατούσαν τη λίστα μπροστά στα νυσταγμένα μεγάλα πράσινα μάτια της που, χωρίς να τα εμποδίζουν τα μακρυά κατάμαυρα μαλλιά της επειδή την μέρα εκείνη τα είχε μαζέψει κοτσίδα, άρχισαν να περπατάνε στο χαρτί. Η συνήθως βραχνή ερωτική φωνή της την προδίδει. Σταματάει. Συνεχίζει. Για άλλη μια φορά χωρίς αποτέλεσμα. Για άλλη μια φορά χρειάστηκε κίνητρο.

- Διάβασε το.
- 2 Ιανουαρίου του 2002, είμαι μόνη στην τάξη γιατί είμαι επιμελήτρια. Ο γείτονας μου ο Βασίλης έρχεται για να μου μιλήσει ενώ του το είχα απαγορεύσει πολλές φορές. Τον βλέπεις και τον διώχνεις μακρυά με τρόπο που του δείχνει πως αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα με ενοχλούσε.

3 Μαρτίου του 2003, ανακοινώνεται ο προορισμός και η τιμή του εισιτηρίου για την πενθήμερη. Εκείνη την περίοδο ο πατέρας μου έψαχνε για δουλειά και τα λεφτά που έβγαζε η μαμά μου ίσα που μας έφταναν για τα έξοδα. Μου πλήρωσες όλη την εκδρομή.

27 Μαΐου του 2003, έρχεσαι στο σχολείο με άδειο το μηχανογραφικό σου και αντιγράφεις το δικό μου. Μου λες ότι το μέλλον σου είναι μόνο μαζί μου. Περνάμε στην ίδια σχολή, στην ίδια πόλη. Μένουμε μαζί και ποτέ δεν είχα στο μυαλό μου ενοίκια και άλλες τέτοιες υποχρεώσεις.

6 Ιουνίου του 2005, η μέρα πριν το τελευταίο μάθημα της εξεταστικής. Είμαι τρομερά αγχωμένη και το καταλαβαίνεις. Με παίρνεις από το χέρι και με πηγαίνεις στο μπάνιο όπου μου κάνεις το καλύτερο σεξ της ζωής μου. Εντελώς χαλαρή την επόμενη μέρα γράφω 8.

14 Αυγούστου του 2005, μου κάνεις έκπληξη και με πηγαίνεις ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη που πάντα ήθελα να επισκεφθώ. Νιώθω τόσο όμορφα που με βγάζεις την φωτογραφία που έχεις μέχρι και σήμερα -και θα έχεις για πάντα- στο σαλόνι πάνω ακριβώς από την θέση της τηλεόρασης.

8 Σεπτεμβρίου του 2006, μετά από τον πρώτο μας μεγάλο καβγά για σημαντική αιτία -με έπιασες να μιλάω στο κινητό με έναν συμφοιτητή μας- σκέφτεσαι να φτιάξουμε τη λίστα. Ερχεσαι με ένα τετράδιο και μου ζητάς να γράψω κάθε όμορφη στιγμή που περάσαμε μαζί ενώ κι εσύ κάνεις το ίδιο. Αφού τελειώσουμε τις συγκρίνουμε και βλέπουμε ποιες είναι οι κοινές στιγμές. Αυτές τις γράφουμε ξέχωρα σε μια λίστα. Τις υπόλοιπες τις κόβουμε σε μικρά χαρτάκια και τα βάζουμε σε ένα κουτί. Κάθε φορά που θα χρειάζεται, θα διαβάζω τη λίστα για να θυμάμαι όλες τις ωραίες μας στιγμές.

3 Ιανουαρίου του 2007, ξεκινάμε για εκδρομή στο Πήλιο και στα μισά του δρόμου το αυτοκίνητο μένει από μηχανικό πρόβλημα. Θυμόσουν ότι είχαμε προσπεράσει ένα βενζινάδικο και ετοιμάστηκες να πας για βοήθεια γιατί το τηλέφωνο δεν είχε σήμα. Ο χειμωνιάτικος αέρας φυσούσε τόσο δυνατά που κουνούσε το αυτοκίνητο πέρα δώθε ενω έκανε αισθητή την παρουσία του και μέσα στο αυτοκίνητο που άρχισε να κρυώνει. Εβγαλες το μπουφάν σου, μου το έριξες στους ώμους, άνοιξες την πόρτα και ξεκίνησες, μόνο με την μάλλινη χριστουγεννιάτικη μπλούζα που σου είχα κάνει δώρο.

Τα βλέφαρά της την προδίδουν και κλείνουν. Η λίστα πέφτει από τα χέρια της και ακουμπάει φαρδιά στο πάτωμα. Ο λαιμός της έχει λυγίσει σε μια φανερά άβολη στάση αλλά εκείνος έχει από πριν ορίσει τις προτεραιότητες. Σηκώνει με ευλάβεια το χαρτί μπροστά από τα σχεδόν μελανιασμένα από το κρύο πόδια της και, αφού το τοποθετεί πίσω στο κουτί του και αυτό με την σειρά του στο πάνω ράφι της ντουλάπας, επιστρέφει στο σαλόνι. Την παίρνει αγκαλιά, την γδύνει, την σκεπάζει με τρεις κουβέρτες κι ένα πάπλωμα και την φιλάει με όλη τη στοργή που διαθέτει στο ζωηρό και σφιχτό λόγω της νεότητας και της θερμοκρασίας μάγουλο της. Δεν τον πειράζει που δε διάβασε όλη τη λίστα. Του αρκεί πως αποκοιμήθηκε με την σκέψη της σε αυτήν.