μόνο μια φορά

Αν και τις περισσότερες φορές στις στάσεις υπάρχει ένα υποτυπώδες στέγαστρο πλαισιωμένο από κάποιου είδους κάθισμα, σε αυτήν υπήρχε μόνο ο γνώριμος μπλε στύλος που υποδείκνυε ότι στο συγκεκριμένο σημείο υπήρχε όντως στάση. Φυσικά το καταλάβαινες πολύ εύκολα από τον σωρό χρησιμοποιημένων εισιτηρίων και τις ατέλειωτες γόπες στο έδαφος, ελλείψει κάδου ή οικολογικής νοοτροπίας από τους επιβάτες, όσο να πεις όμως χρειαζόταν κάτι πιο στέρεο, κάτι πιο σταθερό, κάτι που δεν θα εξαφανιζόταν με το πρώτο αεράκι ή με την τυχαία αγγαρεία του οδοκαθαριστή. Η έλλειψη αυτών των δύο βασικών χαρακτηριστικών μιας τυπικής στάσης στην συγκεκριμένη, αποδεικνυόταν ιδιαίτερα επώδυνη κάθε φορά που το δρομολόγιο αργούσε ή έβρεχε και για κακή του τύχη τώρα συνέβαιναν και τα δύο. 

Δεν έψαξε μέρος να κρυφτεί. Έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε απολύτως τίποτα το οποίο μπορούσε να χρησιμοποιήσει ως καταφύγιο ενάντια στις χοντρές ψιχάλες που τερμάτιζαν το μακρινό τους ταξίδι από κάποιο σύννεφο, στο σώμα του. Αλλά ήξερε ότι υπήρχαν άλλα, πιο σημαντικά κίνητρα γι' αυτή του την κίνηση. Η αδιαφορία και η ευχαρίστηση. Δεν τον ένοιαζε και το διασκέδαζε. Αν κάποιος τον έβλεπε να χαμογελάει ενώ πέφτουν πάνω του λίτρα βροχής, σίγουρα θα τον περνούσε για τρελό. Αυτό όμως δεν ήταν καν μέσα στο μυαλό του. Όπως επίσης δεν ήταν και η σκέψη ότι το λεωφορείο θα τον οδηγούσε σε ένα γραφείο με ένα μεγάλο στρόγγυλο τραπέζι στη μέση για την δεύτερη φάση μιας πολύ σημαντικής συνέντευξης για μία ακόμη σημαντικότερη δουλειά και πως η εμφάνισή του δεν θα ήταν η πρέπουσα. Το μυαλό του είχε γεμίσει με περίεργες σκέψεις που μόνο ένας άνθρωπος κάτω από δυνατή βροχή μπορούσε να δημιουργήσει. Απολάμβανε κάθε μικρή σταγόνα που προσπαθούσε να τρυπώσει όλο και πιο βαθιά στο περιτύλιγμα των ρούχων με στόχο το δέρμα του, διαπερνώντας με τη σειρά το μαύρο ημίπαλτο που του αγόρασε η μητέρα του στις εκπτώσεις, το μπλε σακάκι της ορκωμοσίας του, το λιγότερο μπλε πουκάμισο που πηγαίνει με το σακάκι, το πρώτο (ή δεύτερο, ανάλογα από που μετράει κανείς) κοντομάνικο βαμβακερό φανελάκι του και το δεύτερο (ή πρώτο) αμάνικο. Αν και ήθελε να διατηρήσει την αντικειμενικότητα του απέναντι στον αγώνα τους δεν τα κατάφερε. Υποστήριζε έκδηλα τις σταγόνες που ξεκινούσαν από τα μαλλιά του, περνούσαν το μέτωπό του γρήγορα, χωρίς να υπάρχει ούτε μία ρυτίδα για να τις καθυστερήσει, έφταναν στην μύτη και κατέληγαν στον θώρακα του. Ήταν αυτές που χωρίς καμιά αμφιβολία τον διασκέδαζαν περισσότερο οπότε το θεώρησε και λίγο ως ανταπόδοση της χαράς που του χάριζαν άθελα τους. Με έναν τέτοιο μικροσκοπικό αγώνα δύο εξίσου μικροσκοπικών σταγόνων ασχολούνταν όταν έφτασε Αυτή. Γι' αυτό και δεν την πρόσεξε μέχρι που ήρθε το λεωφορείο, μπήκαν μέσα και τον υπερασπίστηκε. 

Πάντα όταν κάποιος νομίζει ότι πάει, αυτό ήταν, έχει φτάσει στα όριά του, συμβαίνει κάτι που τα σπρώχνει παραπέρα, τα διευρύνει. Αυτό ακριβώς συνέβη και με Αυτήν. Αν και το μυαλό του ήταν ξεκάθαρα γεμάτο και απασχολημένο με την παρακολούθηση των άτυπων αυτών αγώνων, το ενδιαφέρον του για Αυτήν μπόρεσε, βρήκε τον χώρο, απλώθηκε, κέρδισε λίγο παραπάνω και σύντομα εξοστράκισε όλες τις προηγούμενες σκέψεις που αν δεν πίστευε ότι θα μείνουν για πάντα στο μυαλό του, πίστευε τουλάχιστον ότι θα έμεναν ως το τέλος της βροχής. Κόκκινα φουντωτά μαλλιά κουρεμένα με τρόπο που ήταν ανασηκωμένα από πίσω και άφηναν σε κοινή θέα τον υπέροχο λαιμό της όταν έβγαλε το κασκόλ με το που μπήκαν μέσα στο λεωφορείο. Φορούσε ένα μακρύ κόκκινο παλτό που κάτι του θύμιζε και του κινούσε ακόμη περισσότερο την περιέργεια γι' αυτήν, δύο αρβυλάκια μαύρα που τώρα τελευταία ήταν της μόδας, λευκά βαμβακερά γάντια και ασορτί κασκόλ. Ανάσανε με πολύ ευχαρίστηση όταν το έβγαλε και αν το θέαμα του λαιμού της δεν τον απορροφούσε τελείως θα αφιέρωνε μία δύο στιγμές για να αναρωτηθεί τι ήταν αυτό που της προκάλεσε αυτήν την άγρια ευχαρίστηση. Το πρόσωπό της δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Μία γαμψή μύτη μετρίου μεγέθους έκλεβε το βλέμμα που τύχαινε να την κοιτάξει παίρνοντας το μακριά από τα μικρά καφετιά μάτια που πάσχιζαν να κλέψουν έστω και λίγη από την προσοχή που η μύτη απολάμβανε με την βοήθεια έντονου μακιγιάζ. Τα μαγουλά της ήταν σκαμμένα τόσο όσο χρειάζεται για να σχηματιστούν οι απαραίτητες γωνίες για τον χαρακτηρισμό της ως ενδιαφέρουσα περίπτωση αλλά όχι κάτι παραπάνω ενώ τα χείλη της ήταν έντονα και σαρκώδη, η τέλεια αφορμή για κάποιο χυδαίο σχόλιο. Παρόλα αυτά, ακόμη δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο. Ώσπου έγινε στην πορεία. 

"Και σου πάει η καρδιά να τον αφήσεις μόνο μέσα στη βροχή και στο κρύο;", είπε αυτή. 

"Και πως να τον βάλω μέσα στο λεωφορείο έτσι; Δεν βλέπεις πως είναι; Θα τα μουσκέψει όλα.", είπε ο οδηγός. 

"Δεν είναι ανάγκη να κάτσει σε κάθισμα, θα κάτσει όρθιος"

"Δεν γίνεται σου λέω κοπέλα μου, ποιος θα τα μαζέψει μετά τα νερά;"

"Αυτό σε πείραξε τώρα; Βρέχει έξω, δεν βλέπεις; Θες δεν θες θα γεμίσει νερά"

"Καλά κι εσύ, δεν είχες καμία ομπρέλα ρε αγόρι μου;"

Του έγνεψε όχι. 

"Τέλος πάντων, μπες αλλά θα κάτσεις όρθιος, εντάξει;"

Του έγνεψε ναι.

Οι πόρτες πίσω του κλείσανε και το λεωφορείο συνέχισε την πορεία του. Ο οδηγός συνέχισε να ακούει μουσική από ένα τρανζιστοράκι με ασυνήθιστα μακρουλή κεραία που έπαιζε παλιά λαϊκά, Αυτός συνέχισε να στραγγίζει όρθιος και Αυτή συνέχισε προς την πίσω μεριά του λεωφορείου και στην μοναδική άδεια θέση, αρκούμενη απλά σε ένα αμοιβαίο χαμόγελο που έλεγε πολλά περισσότερα από ένα ευχαριστώ. Αυτό που συνήθως ακολουθεί τέτοιες περιπτώσεις είναι η αμήχανη συζήτηση για το πόσο άδικο είχε ο ένας από τους δύο ακολουθούμενη από μία εξίσου αμήχανη προσπάθεια υποτυπώδους γνωριμίας. Αυτή δεν μπήκε καν στον κόπο να σκεφτεί με αυτόν τον τρόπο. Το κατάλαβε την στιγμή που χαμογέλασαν ο ένας στον άλλο και τα βλέμματα τους διασταυρώθηκαν. Δεν ήταν αφορμή για οτιδήποτε άλλο αυτή της η πράξη της υπεράσπισης ούτε εξυπηρετούσε κάποιον συγκεκριμένο σκοπό, έγινε απλά και μόνο επειδή ήταν δίκαιο  επειδή είχε την γνώση του ότι αυτό είναι το δίκαιο και την ενέργεια να το υπερασπιστεί. Τα κατάλαβε όλα από μία ματιά. Την αγάπησε. 

Αυτή κάθισε στην μοναδική άδεια θέση του λεωφορείου κοιτώντας προς τα μπροστά, Αυτός συνέχισε να την παρατηρεί χωρίς όμως να μπορεί να κοιτάξει τα μάτια της. Ευτυχώς. Δεν ήθελε να συμπεράνει κι άλλα πράγματα, ήθελε απλά να υποθέσει, να την πλάσει στο μυαλό του όπως αυτός ήθελε χωρίς να έχει κανένα απολύτως στοιχείο γι' αυτήν πέρα από τα μικρά κομμάτια πληροφορίας αυτά τα τελευταία λεπτά  Ο τρόπος που μίλησε στον οδηγό, το ντύσιμο και η εμφάνιση της γενικά, η χροιά της φωνής της, η αλληλοκατανόηση με ένα μόνο βλέμμα. Μόνο αυτά. 

Είναι προφανές πως προέρχεται από μία δυναμική οικογένεια. Και οι δύο της γονείς θα ασχολούνταν μάλλον με το εμπόριο ή πολύ πιθανόν με μία άλλη εργασία που θα είχε σχέση με την άμεση επαφή με πολύ κόσμο. Θα είχαν μεγάλη άνεση σε αυτήν την επαφή, άνεση την οποία κληροδότησαν στην κόρη τους. Άραγε σε τι άλλο την είχε βοηθήσει; Σε αποφυγή παρεξηγήσεων; Στην δημιουργία φίλων πανεύκολα  Στις συνεντεύξεις για δουλειά σαν κι αυτή στην οποία οδηγούνταν κι Αυτός; Τα ρούχα της έδειχναν ξεκάθαρα αυτοπεποίθηση. Δεν ήταν περιποιημένα και δεν είχαν καμία σχέση με το μακιγιάζ του προσώπου αλλά έδειχνε να μην τη νοιάζει. Αυτή είναι η πιο αγνή μορφή της αυτοπεποίθησης, η παντελής αδιαφορία του περιτυλίγματος. Τον μάγεψε απευθείας. Η χροιά της φωνής επιβεβαίωνε την εικόνα της δυναμικής γυναίκας που είχε αρχίσει να διαμορφώνεται σιγά-σιγά. Βραχνή, με άρθρωση που θα ζήλευαν πολλοί παρουσιαστές και έναν ιδιαίτερο χρωματισμό που τον έκανε να αισθάνεται ασφάλεια. Αυτό ήταν. Η ασφάλεια. Αυτήν είχε ανάγκη τώρα και Αυτή μπορούσε να του την παρέχει. Δεν υπήρχε περίπτωση να την αφήσει να φύγει. 

Αν και κατά βάθος ήξερε ότι στην ουσία ακολουθούσε την ιδεατή πλευρά της και όχι Αυτή την  ίδια συνέχιζε να περπατάει. Την λάτρευε. Λάτρευε κάθε τι που δημιούργησε και προσάρμοσε πάνω της. Κάθε πτυχή του χαρακτήρα της που η φαντασία του σχημάτισε. Κάθε ένα από τα συμπεράσματα που έβγαζε και καθόριζαν τον χαρακτήρα της. Ήταν η ιδανική γυναίκα. Ήταν τέλεια. Γι' αυτό και παραξενεύτηκε όταν την είδε να μπαίνει σε ένα ξενοδοχείο με-την-ώρα αντί για ένα μαγαζί με ακριβά ρούχα.

Παρόλα αυτά συνέχισε να είναι τέλεια. Συνέχισε να είναι τέλεια ακόμη κι όταν μπαίνοντας στο ξενοδοχείο ο ρεσεψιονίστ του είπε πως είναι τυχερός που πέτυχε στην αλλαγή βάρδιας και η κοπέλα θα ήταν φρέσκια και ξεκούραστη. Ακόμη κι όταν έβγαλε τα λεφτά από την τσέπη του και ανέβηκε τις σκάλες προς τα δωμάτια ακολουθώντας τον μεσήλικα ρεσεψιονίστ ενώ τα βρεγμένα ρούχα του ανέδιδαν μία μυρωδιά που ταίριαζε στην κλεισούρα των στενών διαδρομών. Ακόμη κι όταν τα ρούχα του τελικά χωρίστηκαν από το σώμα του και στέγνωναν πάνω σε μία καρέκλα στο γεμάτο βρώμα μπάνιο. Ήταν απόλυτα τέλεια ακόμη κι όταν το έριξε εκείνο το ίδιο βλέμμα του λεωφορείου καθώς κέρδιζε το ψωμί της ανακουφίζοντας τον από όλες τις σκέψεις που τον ταλαιπωρούσαν.