Πάρα Πολύ Προσωπικά Πράματα #4

Εκείνη Η Φορά Που Σε Πήραν Στην Δουλειά

Φασολάκια. Δεν είναι το αγαπημένο σου αλλά όταν πλέον το φαγητό το τρως απλά για να κρατηθείς ζωντανός δεν έχει και πολύ σημασία. Η κατάσταση γίνεται κάπως καλύτερη από τα ανάμεικτα λαχανικά που έχουν μέσα και το μπόλικο λάδι που της έχεις πει να βάζει. Για αλάτι ούτε λόγος. Ο μπαμπάς ξοδεύει όλο το μελάνι του μικροβιολόγου με μια εξέταση, ο αδερφός κάνει σπαρτιάτικη διατροφή μέχρι να φανεί το σίξπακ και το πρώτο ενδιαφέρον από την καψούρα του και η αδερφή συλλογή από περιοδικά που τοποθετούν το αλάτι στην πρώτη θέση της λίστας με τροφές που προκαλούν κυτταρίτιδα. Η μαμά προτείνει να βάλεις όσο θέλεις μόνος σου αλλά ξέρει ότι δεν είναι το ίδιο. Επίσης ξέρει ότι δεν σε πολυενδιαφέρει. 

Ξαφνικά η μέση σου πονάει. Μια σουβλιά τρυπάει την σπονδυλική στήλη σου και σε κάνει να κλείσεις τα μάτια τόσο δυνατά που δημιουργείς τσίμπλες από την πίεση. Πείθεσαι ότι δεν σε έχει διαπεράσει σφαίρα μόνο όταν τα ξανανοίγεις και δεν βλέπεις πουθενά καπνισμένη τρύπα.
Η μαμά τρομάζει. Πάντα πρώτη αυτή. Πάντα η ίδια αντίδραση. Ενώ οι υπόλοιποι απολαμβάνουν την ανάλατη πρασινάδα τους κι εσύ προσπαθείς να βγάλεις τον αέρα που έχει εγκλωβιστεί στα πνευμόνια σου όσο πιο γρήγορα γίνεται για να μη ξαναπονέσεις, εκείνη έχει ήδη πάρει το ειδικό νούμερο για να βρει ποιου νοσοκομείου εφημερεύει η ορθοπεδική. Φυσικά και δεν ήξερε το νούμερο. Το έχει πάρει αφού το έχει βρει πρώτα. Αρχίζει να σου γκρινιάζει για την στάση σου στον υπολογιστή. Της απαντάς πως έχεις ελαττώσει κατά πολύ τις ώρες που περνάς κολλημένος στην οθόνη και πως έχεις αρχίσει καθημερινό μπάσκετ γιατί εκείνη επέμενε. Κατηγορεί το μπάσκετ. Το πιρούνι πέφτει από το χέρι σου μέσα στο πιάτο με τα φασολάκια και λίγο λάδι πετιέται στην μπλούζα σου. Μπράβο, δωσ' της κι άλλες αφορμές να συνεχίσει.

Το πρόβλημα είναι πως δεν μπορείς να ξεχωρίσεις πότε ενδιαφέρεται και πότε δυσανασχετεί. Ακριβώς όπως και τα μωρά, ο μοναδικός τρόπος επικοινωνίας της έχει γίνει η γκρίνια. Όταν το φαινόμενο είχε πρωτοεμφανιστεί -ή όταν άρχισες να το παρατηρείς;- είχες προσπαθήσει να την ηρεμήσεις με μια κουδουνίστρα που είχες βρει παραχωμένη ένα σαββατιάτικο πρωί που καθάρισες το δωμάτιό σου. Δεν το κατάλαβε. Έχει γίνει ανυπόφορη.

Δύο ώρες πριν η λιλά μπλούζα σου αποκτήσει την πιτσιλιά, γκρίνιαζε που δεν είχες βρει ακόμη δουλειά και που δεν συμβάλλεις στα βασικά του σπιτιού. Πέντε λεπτά πριν, γιατί ήθελε να σε πάει στον γιατρό με τον παραμικρό πόνο! Παράνοια! Σηκώνεις το πιρούνι και παρατηρείς πως έχει λαδωθεί σε όλο το μήκος της λαβής του κάτι που απεχθάνεσαι. Της ζητάς το ρολό με το χαρτί κουζίνας που είναι διακοσμημένο με μικρά μπλε και κόκκινα αυτοκινητάκια και ακριβώς πίσω της ξαπλωτό στον πάγκο. Σου δείχνει το τηλέφωνο σαν η αναμονή για την λίστα με τα εφημερεύοντα να είναι η μεγαλύτερη ευθύνη του κόσμου και απαιτεί την αναπόσπαστη προσοχή της. Ξεχνάς την βοήθειά της. Των υπολοίπων;

Οι υπόλοιποι ξυπνάνε από τον λήθαργο μόνο όταν την ακούνε να ζητάει τα εφημερεύοντα στο τηλέφωνο. Αλληλοκοιτάζονται αρκετή ώρα για να βρουν ποιον αφορά το τηλεφώνημα. Τους παρατηρείς να εξετάζουν και τους ίδιους τους τους εαυτούς πριν γυρίσουν και σε κοιτάξουν. Τί σκατά;! Το ξανασκέφτεσαι και καταλήγεις πως το κάνουν επειδή δεν περνάει καν από το μυαλό τους ότι μπορεί να αρρώστησες. Γιατί είσαι πολύ δυνατός οργανισμός. Και γιατί έχεις να αρρωστήσεις από τα πρώτα γενέθλια του φίλου σου του Δημήτρη που γιόρτασε στο σπίτι της γκόμενάς του, πολύ πριν παντρευτούν και αρχίσει να το αποκαλεί σπίτι. Και γιατί ολόκληρη η οικογένεια γνωρίζει και τα δύο παραπάνω γεγονότα. Παραμυθιάζεσαι λιγάκι.

Η μαμά αφήνει το τηλέφωνο και ανακοινώνει πως το νοσοκομείο που εφημερεύει βρίσκεται τουλάχιστον δέκα ευρώ βενζίνη μακριά. Φυσικά ούτε εκείνη, ούτε κανείς, υπολογίζει τις αποστάσεις σε βενζίνη φωναχτά. Αυτό που αντηχεί στους τοίχους της κουζίνας, στο ψυγείο που τρίζει πριν πάρει μπρος, στην κομμένη φέτα στο κέντρο του τραπεζιού, στο πέτρινο από την γυμναστική στήθος του αδερφού σου, στον πεντακάθαρο νεροχύτη πριν απορροφηθεί από το ρολό χαρτιού κουζίνας με τα αυτοκινητάκια είναι απλά το όνομα του νοσοκομείου. Κι αμέσως μετά το κουδούνισμα του τηλεφώνου.

Βλέπεις το πρόσωπο του μπαμπά σου και αναρωτιέσαι αν οι σουβλιές στην μέση είναι κληρονομικές; Γυρίζεις και στης μαμάς για να δεις ακριβώς το ίδιο. Ενστικτωδώς χαίρεσαι. Δεν το κάνεις από κακία, απλά το μυαλό σου υπολογίζει πως θα δικαιούστε οικογενειακή έκπτωση. Το μυαλό σου ξεθολώνει μόνο όταν παρατηρείς το ρολόι του τοίχου. Οι δείκτες δείχνουν κάτι νούμερα αλλά εσύ διαβάζεις καταμεσήμερο. Μόνο ένα πράγμα σημαίνει αυτό: το δάνειο! Οι φορές που το τηλεφώνημα σας πετυχαίνει στο κρεβάτι για την μεσημεριανή σιέστα και στο τραπέζι για το μεσημεριανό γεύμα είναι μοιρασμένες. Αυτό είναι απολύτως τυχαίο. Αυτό που δεν είναι τυχαίο είναι η επιλογή της μεσημεριανής ώρας. Ο μπαμπάς σου, που συνήθως σηκώνει αυτά τα τηλεφωνήματα, απαντάει πως η πεθερά του καλού κυρίου -ή κυρίας- στην άλλη της γραμμής τον -την- αγαπάει. Δεν έχει βρει ακόμη αστειάκι για την διακοπή του ύπνου. 

Μετά από επτά επίμονα χτυπήματα αποφασίζω να το σηκώσω. Δεν με εκνευρίζει τόσο ο ήχος αλλά η αίσθηση του κρυφτού που φαίνεται ότι αναγκαστικά παίζουμε. Μόλις πιάνω το τηλέφωνο οι γονείς μου κρατάνε την ανάσα τους.

'Ναι γεια σας'.

'Γεια σας'.

'Από την Πρίμα ΑΕ τηλεφωνώ. Μας έχετε στείλει το βιογραφικό σας'.

Η εταιρεία δεν σου θυμίζει κάτι. Νομίζεις ότι ασχολείται με γεωργικά μηχανήματα αλλά αν κάποιος σου έλεγε ότι κατασκευάζει μεσάτα βρακολάστιχα για σκελέες θα το πίστευες χωρίς δεύτερη σκέψη.

'Ξέρετε η θέση για την οποία είχατε κάνει αίτηση έχει ανοίξει και έχουμε άμεση ανάγκη από κάποιον να την καλύψει. Είσαστε διαθέσιμος από αύριο;'

Οι λέξεις βγαίνουν με δυσκολία από το στόμα σου αλλά το χειρότερο είναι πως δεν βγάζουν νόημα. Απαντάς στην ερώτηση με ερώτηση και ναι, η κοπέλα που σε πήρε τηλέφωνο είναι παντρεμένη. Τουλάχιστον είσαι σίγουρος πως η πεθερά της την αγαπάει.