θα ήθελα να μπορούσα να ξεκινήσω κάπως διαφορετικά. μια διαφορετική αφετηρία θα σήμαινε και εντελώς διαφορετικό μονοπάτι. όμως η ζωή μου έμαθε πως τις περισσότερες φορές που κάτι συμβαίνει με αυτόν τον τρόπο είναι για καλό. δεν ξέρω αν οι άλλες πιθανές πορείες που θα μπορούσα να ακολουθήσω θα μπορούσαν να με οδηγήσουν σε κάτι καλύτερο αλλά πάντα, όποιο μονοπάτι κι αν τελικά ακολουθήσω, ιδίως αν στην αρχή μου είναι δυσάρεστο, πάντα καταλήγω να το χαίρομαι και να επωφελούμαι από αυτό. εκτός από την συγκεκριμένη φορά. γιατί αυτή τη φορά θα ήθελα να ξεκινήσω κάπως διαφορετικά. γιατί αυτή τη φορά πέθανα.
αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν να έχω πεθάνει και να συνεχίζω να γράφω. πως είναι δυνατόν να διαβάζεις λέξεις που τις έχει γράψει κάποιος μετά θάνατον. κι όμως. πίστεψε με. γράφω αυτές τις λέξεις ενώ το σώμα μου είναι περιτριγυρισμένο από δεκάδες άλλα, όχι πολύ περισσότερο ζωντανά από εμένα αυτή τη στιγμή. ενώ κάθεται νωχελικά πάνω στην καρέκλα που πέρασε τον περισσότερο χρόνο της ζωής του και τώρα μοιράζεται μαζί της και λίγο χρόνο του θανάτου του. γράφω αυτές τις γραμμές για να σου πω πως ο θάνατος έχει γεύση κεράσι.
ήξερα ότι το αφεντικό μου υπήρξε το εντελώς αντίθετο από αυτό που προσπαθεί να παρουσιάσει τώρα ότι είναι στα νιάτα του. ήξερα ότι μικρά μικρά απομεινάρια της τότε προσωπικότητάς του έχουν παραμείνει συνδεδεμένα με τον χαρακτήρα του, είτε λόγω της δύναμης της συνήθειας, είτε λόγω νοσταλγίας είτε απλά για λόγους πρακτικούς. είναι πολύ εύκολο να θυμηθείς ότι μπορείς να βρεις λεφτά ανά πάσα στιγμή κι ότι μπορείς να σταματήσεις να ακούς τις φωνές των υπαλλήλων σου που μονίμως γκρινιάζουν για έγκαιρες πληρωμές. το δύσκολο όμως είναι να θυμηθείς και το κόστος αυτών των χρημάτων, ή και το χρώμα τους.
δεν θέλω να κατηγορήσω ούτε τον εαυτό μου ούτε κανέναν από τους συναδέλφους μου. η αλήθεια είναι ότι κανείς μας δεν είχε ποτέ φανταστεί πως μια απλή απεργία θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα τέτοιο μοιραίο γεγονός. φυσικά δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι ο μόνος που έχει πληρώσει με τη ζωή του αυτήν την απεργία είμαι εγώ, αλλά δεν μπορώ να πω ότι νιώθω την ανάγκη να τους κατηγορήσω. είναι εξαιρετικά δύσκολο να προβλέψει κανείς που θα τον οδηγήσουν οι πράξεις του αλλά φαντάζομαι θα έπρεπε να υπήρχε ένας τρόπος για να γίνεται κι αυτό ειδικά αν στο τέλος κάποιος χάνει τη ζωή του. είναι εντελώς διαφορετικά τα συναισθήματα που νιώθω αυτή τη στιγμή αλλά είναι ακόμη πολύ νωρίς να τα ξεμπερδέψω ή και να τα ονομάσω ακόμη. για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι η γεύση του θανάτου. και ο θάνατος έχει γεύση κεράσι.
...υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο; ή υπήρχε από πάντα;
ΑπάντησηΔιαγραφή