ο υπάλληλος #2

ποτέ δεν υπήρξα μπροστάρης για οτιδήποτε. πάντα ακολουθούσα. μου έδινε μια ευχαρίστηση το γεγονός ότι εκπλήρωνα προσδοκίες κάποιου. μου έφτανε. δεν αποζητούσα το κάτι παραπάνω γιατί αυτό είχα ανάγκη. οι άνθρωποι κάνουν μεγάλα όνειρα. προσπαθούν να τα φτάσουν κι όταν δεν τα καταφέρνουν κατσουφιάζουν, πιστεύουν πως αφού δεν κατάφεραν αυτά τα οποία ονειρεύονταν δεν θα καταφέρουν τίποτε άλλο ή, ακόμη και όλα όσα κατάφεραν ήδη, δεν έχουν καμιά αξία. κανείς όμως δεν ξοδεύει λίγο χρόνο για να καταλάβει πραγματικά τι είναι αυτό που χρειάζεται. για να δει τις ανάγκες του εαυτού του κι όχι τις επίπλαστες που αναγκάζεται να θεωρεί ως στόχο. αλλά ακόμη κι αν το κάνει, εφόσον οι ανάγκες του δεν είναι κάτι το οποίο είναι αντικειμενικά αποδεκτό ή μεγάλο, το αλλάζει. νομίζει πως η πλήρωση έρχεται μόνο μέσα από την επίτευξη υψηλών στόχων. ντρέπεται να στοχεύσει για τα απλά. εγώ όχι. εγώ έχω ανάγκη από το μπράβο, από ένα συγκαταβατικό χτύπημα στην πλάτη, από το χαμόγελο της ικανοποίησης που προσφέρω σε κάποιον. δεν με νοιάζει αν ο στόχος που θέτω είναι μικροπρεπής, είναι αυτός που προσπαθώ να επιτυγχάνω και θεωρώ πως μέχρι τώρα το κάνω καλά. αλλά μόνο μέχρι τώρα.

η ιδέα για την απεργία ήταν του δημήτρη. από την φύση του αντιδραστικός, τα μειονεκτήματά του ήταν αυτά που τον έκαναν κατάλληλο για την δουλειά. μιλούσε ακατάπαυστα, φωνάζοντας και λόγω του ότι στέρευε πολύ συχνά από λέξεις που θα έβγαζαν νόημα κατέληγε πάντοτε στα πιο ευφάνταστα και περίπλοκα συμπεράσματα, ανακεφαλαιώνοντας συνεχώς ό,τι κι αν έλεγε προηγουμένως. με έπεισε εύκολα, όχι τόσο γιατί είχα κι εγώ αγανακτήσει που η μισθοδοσία άργησε 2 μήνες αλλά γιατί πάντα μου άρεσε ο τρόπος με τον οποίο μοίραζε τις φιλοφρονήσεις που τόσο πολύ είχα ανάγκη. ήμουν αποφασισμένος να τις πάρω βοηθώντας τον στην απεργία. έτσι κι αλλιώς το μόνο που είχα να κάνω ήταν να έρθω στη δουλειά αλλά να μη κάτσω στο γραφείο μου. τόσο απλά. πότε καθόμασταν μαζί με τους άλλους 5 που δούλευαν στην εταιρεία και ο δημήτρης τους έπεισε με επιχειρήματα που δεν μπορώ να φανταστώ, πότε μιλούσαμε με το αφεντικό σε τόνο που δεν δικαιολογούσε τον διάλογο αφεντικού - εργαζομένων σε απεργία, πότε ψήναμε για να φάμε μεσημεριανό. πάντα ήμουν δίπλα του. μακάρι να ήταν κι αυτός τώρα δίπλα μου. θα καταλάβαινε από πρώτο χέρι πως ο θάνατος έχει γεύση κεράσι.

οι διανομές φρούτων και λαχανικών είναι ένα ιδιαίτερο επάγγελμα. η καθημερινότητα του προϊόντος δεν αφήνει πολλά περιθώρια για χαμένες μέρες. η φροντίδα του προϊόντος, από την παραγγελία, για την οποία ήμουν υπεύθυνος εγώ, μέχρι την σωστή αποθήκευση και διανομή του, που ήταν υπεύθυνος ο δημήτρης, είναι αναγκαίο να πραγματοποιείται όσο πιο προσεκτικά γίνεται ώστε να καταλήξει στο πιάτο του πελάτη, πιθανόν και στο δικό σου αν μένεις στον νομό μας, φρέσκο, αψεγάδιαστο μα πάνω απ’ όλα κερδοφόρο για την επιχείρηση. μια στραβή από οποιονδήποτε αποδεικνυόταν μοιραία για όλη την αλυσίδα της εργασίας μας άσχετα από το πόσο επιμελώς δούλευε κάποιος και το πόσο απρόσεκτα κάποιος άλλος. η αλυσίδα είναι τόσο δυνατή όσο ο πιο αδύναμος κρίκος της και αυτό στη δουλειά μας είναι νόμος. αν και όλοι το είχαμε αποδεχτεί και προσπαθούσαμε για το καλύτερο, δεν αποφεύγαμε τα λάθη. και τα λάθη κοστίζουν.

το κόστος του μεγαλύτερου λάθους μας μέχρι τώρα άξιζε 150 χιλιάδες ευρώ. η σωστή μεθοδολογία για την αποθήκευση και την επιλογή του προϊόντος που θα φύγει από την αποθήκη είναι η FIFO, First In First Out. το προϊόν που μπαίνει πρώτο στην αποθήκη είναι και αυτό που θα βγει και πρώτο ώστε οι ημερομηνίες ζωής των προϊόντων στην αποθήκη να παραμένουν οι ίδιες. μια εβδομάδα όμως χωρίς να ακολουθηθεί η βασική αρχή ήταν αρκετή για να καταστραφεί αρκετό εμπόρευμα. ο δημήτρης έριχνε τις ευθύνες στη μεταφορική και η μεταφορική στον δημήτρη. το αφεντικό που σκέφτεται αρκετά ορθά ώστε να καταλάβει πως πρώτα πρέπει να διορθωθεί το πρόβλημα και μετά να ανακαλυφθεί ο ένοχος ξεκίνησε να μιλάει με τις τράπεζες που μας δανείζουν για λίγο χρόνο ακόμη. του τον αρνήθηκαν. η μυρωδιά της αποθήκης είχε ήδη φτάσει μέχρι το γραφείο ενώ όσο πλησίαζες το πράγμα χειροτέρευε. 2 τόνοι λάχανα, 4 ροδάκινα και μισός κεράσι. τα πρώτα δύο μύριζαν απαίσια. η μυρωδιά της συμπυκνωμένης μούχλας και σαπίλας αφού μόλυνε τα προϊόντα βρήκε διέξοδο μέσω του αέρα και τον μόλυνε και αυτόν.  το κεράσι απλά μύριζε πιο έντονα από όσο όταν μυρίζει κανονικά. μύριζε όπως ακριβώς το γεύομαι τώρα. γιατί ο θάνατος έχει γεύση κεράσι.