ζούχ ντι πουάντε

Ο Γιωργάκης ο Ψιλίκας, κι' ο Χρύσανθος ο Τσιγαράς, παλιά φιλαράκια, αχώριστα, απ' τη γειτονιά μαζί να παίζουνε στις λάσπες, και στο σχολειό ενα θρανίο. Στο στρατό μονο χωρίστηκαν. Παντρεύτηκαν μετά δυο αδερφές και γίνανε και μπατζανάκια, μεγάλωσαν μαζί και τα παιδιά τους, δουλεύαν στις αυτές δουλειές, στο ίδιο καφενείο καθε βράδυ. Μα άθρωποι απλοί ρε γαμώτ', καλοκάγαθοι, και άρα κακορίζικοι -καταπώς ταιριάζει στους απλούς αθρώπους. Η Κρίση τους βρήκε μπόσ'κους και τους τσάκισε.

Η τελευταία τους ελπίδα και καημός, βάλαν μέσα το στερνό προικιό των γυναικών, ένα μαγαζάκι καψερό, ο παλιός ο καφενές του σχωρεμένου πεθερού. Στην πλατεία πάντως του χωριού, σημείο καλό, πάνω στο νυφοπάζαρο· τ' ανοίξανε γραφείο τελετών.

Και το περίπτερο; ένα λεπτό μακριά με τα πόδια 'π' την πλατεία μα κρυμμένο στο κακόφωτο δρομάκι, που τό 'χι' ο μπάρμπα-Κέρατος, μπαμπούλας γενεές και γενεές για τα παιδιά;... Χρυσές δουλειές με φούντες φίλε.

(ο τίτλος καβάτζα γερμανικής βοηθείας, ντάνκε)