ο υπάλληλος #3

παρόλη την ζημιά που υπέστη, το αφεντικό συνέχισε κανονικά τη δουλειά προτιμώντας να διαγράψει από τη μνήμη του το συμβάν. μετέφερε το δίμετρο σώμα του με την ίδια ευκολία που το μετέφερε και πριν από τη ζημιά αν και το λογικό θα ήταν οι κινήσεις του να ήταν πιο βαριές. δεν έμοιαζε να τον ενοχλεί κάτι. ειδικότερα, δεν έμοιαζε να τον ενοχλεί τίποτα. μπορούσα να το καταλάβω με πολλούς τρόπους χωρίς καν να πει μια λέξη αλλά έγινε καταφανέστατο όταν ξεστόμισε μια φράση: “στις 15”. αυτή η φράση ακούστηκε Τρίτη, 2 Οκτωβρίου σε απάντηση στην ερώτηση των 3ων εργατών που μπήκαν με αρκετά νεύρα στο γραφείο του “γιατί δεν έχουμε πληρωθεί”. η φυσικότητα με την οποία την είπε έμοιαζε με άνθρωπο που τα έχει καλά με τον εαυτό του ανεξάρτητα από τις συνθήκες που επικρατούν γύρω του και που καταδεικνύουν το αντίθετο. ήταν προφανές πως λόγω της χασούρας και της άρνησης των τραπεζών να μας αυξήσουν την πίστωση δεν μπορούσε να πληρώσει τους μισθούς ή καλύτερα επέλεξε να δώσει τα χρήματα σε κάποιον άλλο λογαριασμό που είχε προτεραιότητα. για τις επόμενες 15 μέρες αυτή η φράση ήταν το κεντρικό θέμα συζήτησης όλων των εργαζόμενων στην εταιρεία και ειδικά του δημήτρη. μετά από αυτές τις 15 μέρες κεντρικό θέμα συζήτησης έγινε η φράση “την πρώτη του μηνός”.

ο πρώτος μήνας πέρασε χωρίς να πληρωθούμε. οι αντιδράσεις των εργατών μετατρέπονταν σιγά-σιγά από απλό κατσούφιασμα σε απραξία. κανείς πια δεν ενδιαφερόταν για το πόση ώρα τα προϊόντα έμεναν έξω από το ψυγείο. λίγοι ήταν αυτοί που έσβηναν προσεκτικά τα τσιγάρα τους μακριά από τα χάρτινα κιβώτια που κουβαλούσαν μελανιασμένα από τις αδιάφορες κλωτσιές των εργατών φρούτα. το αφεντικό, που έβλεπε μόνο τα αποτελέσματα της διακριτικής οργής των εργατών, μπορούσε να φανταστεί τον τρόπο όπως και τον λόγο της δημιουργίας τους. όμως δεν λάμβανε μέτρα. έκανα μια απόπειρα να τον κατανοήσω αλλά δεν τα κατάφερα. κανονικά οι εργάτες θα έπρεπε να τον φοβούνται. το αφεντικό ήταν η προσωποποίηση της έννοιας του “λαχαναγορίτη”, με βρώμικο παρελθόν που εξασφάλιζε το μέλλον του, με πολλές διασυνδέσεις που εξασφάλιζαν το παρόν του και ένα εκτόπισμα ικανό να βάλει κάτω οποιονδήποτε εργάτη ή συνδυασμό εργατών. κι όμως, υπέμενε όλα αυτά που γινόταν ακριβώς δίπλα από τα μάτια του από ανθρώπους που φοβόταν να τα κοιτάξουν για τους παραπάνω λόγους. κρίμα, ίσως αν έδειχνε το πραγματικό του πρόσωπο, ίσως μερικοί από αυτούς να ένιωθαν την γεύση του θανάτου, λόγω αδιευκρίνιστων αιτιών που όλοι θα γνώριζαν αλλά κανείς δεν θα μπορούσε να το ομολογήσει. ίσως να ένιωθαν πως ο θάνατος έχει γεύση κεράσι.

το τέλος του δεύτερου μήνα βρήκε εντελώς άδεια τα ταμεία της εταιρείας και εξίσου άδειους τους λογαριασμούς των εργατών. τότε ήταν που αποφάσισαν, με μπροστάρη τον δημήτρη, να απεργήσουν. μου άρεσε η ιδέα να με φωνάζουν όλοι αδερφό τους. μου άρεσε η κάθε στιγμή που λάμβανα την θαλπωρή των συγκαταβατικών ματιών τους. κι όλα αυτά γιατί; όλον αυτό τον καιρό πάλευα σκληρά για την προσοχή και την αναγνώριση από τους άλλους. τώρα το μόνο που έχω να κάνω είναι να μην κάνω τίποτα. δεν ξέρω αν οι δύο εβδομάδες της απεργίας και όλα αυτά που ένιωσα άξιζαν τον κόπο γι’ αυτό που πληρώνω τώρα, αλλά το ότι είμαι ακόμη σε θέση να κάνω συγκρίσεις σημαίνει πως αν συνεχίσω να σκέφτομαι μπορεί και να το μάθω κάποτε. παρόλα αυτά οι δύο αυτές εβδομάδες της απεργίας ήταν από τις καλύτερες της ζωής μου. όχι όμως και για το αφεντικό.

με πολύ ήρεμο τόνο, τόνο που όντως δεν άρμοζε σε διάλογο αφεντικού-απεργών εργατών, εξήγησε στην ίδια αντιπροσωπεία 3ων εργατών που απαίτησαν την πληρωμή τους δύο μήνες παρά μια βδομάδα πριν, την κατάστασή. δεν υπήρχαν λεφτά. η χασούρα του ατυχήματος είχε τραβήξει τα οικονομικά της εταιρείας στον πάτο. κι όσο η εργασία δεν παρήγαγε προϊόν μάλλον δεν θα υπήρχαν για πολύ ακόμη. γι’ αυτό κι αυτή η πρωτάκουστη στα χρονικά της εταιρείας καθυστέρηση πληρωμών. οι εργάτες, αρνούμενοι να κατανοήσουν την πραγματικότητα, πράγμα εντελώς αδικαιολόγητο αλλά εξαιρετικά ικανό να τους ενώνει, έδωσαν διορία 2 ημερών στο αφεντικό να βρει τα λεφτά πριν απαιτήσουν τα λεφτά με άλλον τρόπο. το αφεντικό δεν ήταν άτομο που σήκωνε απειλές, αλλά αυτή τη φορά αναγκάστηκε. ήταν μια πέμπτη που έφυγε βιαστικά από την πίσω πόρτα σηκώνοντας τον γιακά από το παλτό του ενώ ο καιρός δεν ήταν για παλτό. ήταν τόσο βιαστικός που άφησε την πόρτα μισάνοιχτη και μου φάνηκε πως μύρισα την μυρωδιά των χαλασμένων κερασιών. ήταν ότι πιο έντονο είχα μυρίσει έως τότε. αλλά τώρα ξέρω πως υπάρχει κάτι εντονότερο, κι αυτό είναι η γεύση του θανάτου. η γεύση κεράσι.