αξιολόγηση αρχαιολογικών ευρημάτων

Ας μπούμε αμέσως στο θέμα, αντιπαρερχόμενοι  τις ανυπόστατες κακοήθειες που θέλουν  τον ακάματο πλάστη και τα συμπαγή, ευθύβολα συζυγικά τσόκαρα να έχουν πολλά να διηγηθούν σχετικά με τις συνθήκες υπό τις οποίες πολύτιμος χρόνος επιστημονικής έρευνας θυσιάστηκε στον βωμό της ματαιοδοξίας, απλώς για να  αποσπαστεί η συναίνεση του δυστυχούς Ερρίκου στην απαθανάτιση της εριτίμου κυρίας Σοφίας στολισμένης με τα κρεματζούλια και τα τζοβαϊρικά της Ωραίας Ελένης.

Ωστόσο, το αμείλικτο ερώτημα παραμένει: γι αυτό ιδροκοπούσε νύκτωρ με το πτυοσκάπανο στον κάμπο της Τρωάδας ο τραγικά ανεπαρκής χερ Σλήμαν ? Για μια χούφτα χρυσά μπιχλιμπίδια ? Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια φωτογραφία ?

Κατά τα φαινόμενα, δυστυχώς  ναι. Φευ,  θα μπορούσε να είχε κάνει πολύ, πολύ πιο μεγάλα πράγματα.

Ας σοβαρευτούμε κι ας  το σκεφτούμε επιστημονικά, με  ψυχρή, τετράγωνη λογική, επιδεικνύοντας μηδενική ανοχή σε φτηνά κουτσομπολιά και παιδιάστικες ονειροφαντασίες. Ελάτε, ας πιάσουμε το νήμα του ατράνταχτου συλλογισμού, αυτό που απέτυχε να ακολουθήσει ο υπερεκτιμημένος Τεύτων:

Εφόσον ο σεβάσμιος, αόμματος γέρων μας διαβεβαιώνει πως οι τολμητίες Δαναοί οι κρυμμένοι μέσα στην κοιλιά του Δούρειου Ίππου είχαν την προστασία της θεάς Αθηνάς, δεν μας μένει παρά να συμφωνήσουμε. Τουλάχιστον η ταπεινή γραφίδα του υποφαινομένου δεν έχει ούτε την πρόθεση, ούτε πολύ περισσότερο τη σκευή  να αμφισβητήσει τον γεραρό Πατριάρχη της Ελληνικής Ποίησης.

Παραδοχή που μας οδηγεί στο λογικό συμπέρασμα ότι μάλλον ανησυχούσαν λιγότερο για την πιθανότητα να τους αντιληφθούν οι Τρώες και περισσότερο για τα φίλια, μεθανιούχα  πυρά που θα εξαπέλυε – φωνάχτε αμέσως τον Αλή –  μέσα σε εκείνον τον ασφυκτικά περιορισμένο χώρο κάποιος από τους έγκλειστους  Επιλέκτους. Ω της δυσωδίας, της πνιγμονής και του ολέθρου! Και τι άδοξος, βρομερός επίλογος για το κορυφαίο Έπος της Ελληνικής Γραμματείας! Δύσοσμο, θανατηφόρο υδρόθειο αντί δοξαστικής, ευωδιαστής κνίσας! Ας μην αναφερθεί  καν ο συνακόλουθος αιώνιος στιγματισμός των Ελλήνων ως των επονείδιστων - αν και ακούσιων - εφευρετών του πρώτου θαλάμου αερίων.

Θα πρέπει συνεπώς  να θεωρείται περισσότερο από βέβαιη η λήψη σχετικών μέτρων  από το Ανώτατο Στρατηγείο των Αχαιών, το οποίο με Κατεπείγον Άκρως  Απόρρητο  Σήμα Ειδικού Χειρισμού  θα όριζε  τον αποκλεισμό από τη διανομή των λαφύρων      - πιθανώς δε και την καταναγκαστική επ’ αόριστον απασχόληση στα αποχωρητήρια του στρατοπέδου-  ως ποινή για τους ιδιοκτήτες αφρόνων  αφεδρώνων που θα εξέθεταν σε θανάσιμο κίνδυνο τους συμμετέχοντες στο παράτολμο εγχείρημα.  

Εν ολίγοις, αν ο αχαΐρευτος χερ δεν είχε αδικαιολογήτως αμελήσει να σκάψει λίγο βαθύτερα, αναμφιβόλως θα έφερνε στο φως κάποιο έστω φθαρμένο αντίγραφο της σχετικής Ημερησίας Διαταγής με την Υπογραφή και τη Σφραγίδα του ίδιου του Αρχιστράτηγου Αγαμέμνονα. Ή την εισηγητική έκθεση με την αναλυτική  παρουσίαση των πιθανών κινδύνων του στρατηγήματος, επικυρωμένη από τον Οδυσσέα με την επίθεση του δακτυλικού του αποτυπώματος. Και με λίγα ακόμα χτυπήματα της σκαπάνης μπορεί να έφτανε στα χέρια μας και κάποια καταγραφή στα  Αρχεία της Επιμελητείας του Εκστρατευτικού Σώματος, σχετική με την ειδική δίαιτα των Καταδρομέων  η οποία θα απέτρεπε εξ αρχής την εντός τους δημιουργία του αποτρόπαιου αυτού όπλου.

Ίσως όμως  τα πράγματα να είναι ακόμα χειρότερα. Ίσως η ασύγγνωστη ραστώνη του  ανεπρόκοπου Χάινριχ να έχει στερήσει το Έθνος από οικουμενικής ευωδίας ευρήματα. Ίσως, με ελάχιστη επιπλέον υπομονή και προσπάθεια, να εντόπιζε κάποια χαμένη Αποθήκη Στρατιωτικού Υλικού των εμπολέμων  και να μας παρέδιδε άψογα διατηρημένους καταπέλτες και άθικτα, σφραγισμένα δοχεία το περιεχόμενο των οποίων θα καταδίκαζε σε φρικτό, ασφυκτικό θάνατο κάθε παγιωμένη  βεβαιότητά μας σχετικά με τα λυγρά πρωτεία του Ύπρ.

Δεδομένου ότι μιλάμε για την πρώτη καταγεγραμμένη επιχείρηση Ειδικών Δυνάμεων στη Στρατιωτική Ιστορία της Ανθρωπότητας, θα συμφωνήσετε πιστεύω πως αυτά θα ήταν, πέραν πάσης αμφιβολίας, αρχαιολογικά ευρήματα πραγματικά ανεκτίμητης αξίας. Καιρός, φίλτατοι, να τελειώνουμε πια με τις αυταπάτες και να αντιμετωπίσουμε θαρραλέα την πραγματικότητα που επιμελώς και διαχρονικά μας αποκρύπτουν: τα ακρωτηριασμένα αγάλματα, τα κοινότοπα χρυσά στολίδια, τα θρυμματισμένα κεραμικά σκεύη και τα  θλιβερά λείψανα οπλισμού που αναίσχυντα μας επιδεικνύουν τα μουσεία ως κορυφαία δείγματα του πολιτισμού των αρχαίων ημών δεν είναι παρά χυδαία εξαπάτηση, χάντρες και καθρεφτάκια, σκόνη της Ιστορίας που χάνεται στα βάθη του Χρόνου σαν κλανιά στον άνεμο.