Ο Περίανδρος με Το Γρήγορο Ζάλογγο - ή Το 'Αφταστο Όνειρο του Γκουλ

Ετοιμοθάνατος ο Νιξ, αυτή τη φορά, εξακολούθησε να θαυμάζει το πηγαίο χιούμορ του και την τάση του αντεστραμμένου δέντρου να υπακούει ταριχευμένα κάτοπτρα. Έτσι το ήθελε. Ήθελε να μπορούσε να πιάσει τον αστακό από τα αυτιά και να ξελιγώνονταν χωρίς να χρειάζεται να χρησιμοποιεί το βιβλίο του οργανισμού. Κάθε φορά που έφτιαχνε ένα έργο, έπρεπε να το φτιάχνει άμεσα, χωρίς κουρτίνες και οιστρογόνα.

Σε όλη του τη ζωή, ξεκινούσε κάτι και ποτέ δεν το αναγνώριζε. Του ήτανε παντελώς αδιάφορο. Όταν έγραφε ποίηση ήταν το πιο κοντινό άστρο στο δια γαλαξιακό δόρυ (φόρου). Με τις άλλες τέχνες τα πήγαινε καλά αλλά εξακολουθούσαν να του φαίνονται παραμετρικές.

Κάτω από το εισαγόμενο πυρακτωμένο σαγόνι, έσπευσε να τον επισκεφτεί ο γνωστός παρατηρητής. Η αρκούδα ήτανε συνεπείς, αλλά μόνο το καλοκαίρι. Ο πικρός ιαγουάρος έκανε πιο συχνές εμφανίσεις αλλά γήτευε περισσότερο την παρουσία του απανθρακωμένου γάλακτος και ασχολούνταν περισσότερο με το πεπραγμένων.  Θαρρείς και η ανάγκη του να υποσκάπτεις το λανθασμένο υποβρύχιο δεν ήταν μια από τις εννιά αισθήσεις.

«Μα, που πήγαν όλοι,» αναρωτήθηκε ο γέροντας. «Σήμερα, που επιτέλους βρήκα ένα πραγματικά παρωχημένο πρόβλημα, σήμερα βρήκαν όλοι να απουσιάζουν.» Ο γέροντας περπάτησε πάνω στο κατάστρωμα κοιτώντας κάτω από τις δαντελωτές τρύπες μήπως τυχόν του είχε ξεφύγει κανένα όστρακο. «Πολύ καλή ιδέα του συγγραφέα να αλλάξει τις παύλες του διαλόγου με εισαγωγικά.» Ο γέροντας χαμογελούσε και η γκριμάτσα του ακτινοβολούσε σαγηνευμένους γύπες υποκουλτούρας. «Μα δεν είναι διάλογος… μονόλογος είναι..» του απάντησε μια φωνή από μέσα. Τα βήματα του ήτανε γοργά και ο ήχος του τηγανισμένου ξύλου θρόιζε στην μεγεθυμένη αλμύρα του ποταμού Αχέροντα. Έξω από την πόρτα της καμπίνας υπήρχε μια επιγραφή:

‘Please, Determine the minimal co-volume lattices of hyperbolic 3-space’  

«… δεν το πιστεύω… αυτός είναι ο λόγος που όλοι λείπουν! Ήρθε η σειρά τους να μου βάλουν αυτοί ένα πρόβλημα…» Ο γέρος έτριβε τα μάτια του. Ήταν συγκινημένος και παράλληλα αρματωμένος σαν βασιλικός κάβουρας. « Χριστέ μου!! Χριστέ και από αποστολή!!!».

Ακριβώς κάτω από το περιθώριο του σκύλου, ο επισκέπτης χαζογελούσε γοερά, σατιρίζοντας, σε ένα μικρό μπλοκάκι γεμάτο κουβέρτες, τους μικρούς μπλε ανθρώπους που φαινότανε να έχουν κάποιου είδους γιορτή. Το βάσανο περιφρόνησε την αστραπιαία μύτη και κατέληξε να θαυμάζει την εύρεση του μηχανισμού αυτοκίνησης