Χριστουγεννιάτικη ιστοριούλα

Μπήκαμε στο κλαμπ. Ήμαστε τυχεροί μιας και στην πόρτα δεν μας έπρηξαν τις μπάλες με τις λίστες και τις κρατήσεις. Μέσα είχε αρκετό κόσμο. Μια κύρια πίστα και μεγάλο μπαρ και αριστερά όπως μπαίνεις, μια γυριστή σκάλα που οδηγούσε στον ημιώροφο. Εκεί ανεβήκαμε τα σκαλιά. Η μουσική ήτανε εκκωφαντική, κακής ποιότητας σαν μουσική και έβγαινε από κακό ηχοσύστημα. Ευτυχώς που η δικιά μου δεν φόρεσε τελικά τη φούστα και έσκασε με παντελόνι. Δεν άξιζε τον κόπο. Οι δικοί μας ήταν όλοι πάνω στον ημιώροφο και, απ’ ότι φαινόταν, είχαμε σαράντα άτομα, δύο τραπέζια. Μας χαιρέτισαν όλοι. Ακόμα και αυτοί με τους οποίους δεν είχα αλλάξει ποτέ κουβέντα στο γραφείο. Χαιρετούσαν και την δικιά μου. Ευτυχώς, ντρεπόντουσαν να συζητήσουν μαζί μας. Ανάμεσά τους, ήτανε και μεγάλες ηλικίες που δεν ταίριαζαν με το όποιο κλαμπ, καλό ή όχι. Ένα-δυό φέραν μαζί τους τις γυναίκες τους, οι υπόλοιποι/πες, μπακούρια. Κρατούσαν τους συντρόφους σπίτι, το πιο πιθανό. Ο άλλος, παντελώς σιωπηλός στο γραφείο, με το ζόρι ένα καλημέρα και ένα καληνύχτα και στο κλαμπ, παρών. Ετοιμόρροπος, με μάλλινη μπλούζα, πουκάμισο από μέσα, γιακά, βαμμένα μαύρα μαλλιά, ινδός και η γυναίκα σπίτι. Τι ήρθε να κάνει. Υποτίθεται ότι είναι τραπέζι που κάνει το γραφείο. Καθίσαμε στο τραπέζι και σιγά-σιγά, άρχισαν να έρχονται και να κάθονται δίπλα μας ψάχνοντας προφάσεις για κουβέντα. Μα και κουβέντα που θέλαμε να κάνουμε, δεν μπορούσες, η μουσική ήταν πολύ δυνατά. Ήρθε και το φαγητό. Πιατέλες βασικά με σουβλάκια και τέτοια. Δεν μπορούσες να καταλάβεις τι κρέας ήτανε. Αν ήτανε κρέας, γενικότερα. Τσιμπήσαμε λίγο και σηκωθήκαμε να φύγουμε. Ένας από τους πιο ντροπαλούς ινδο-φερμένους, φάνηκε ότι ήταν σουρωμένος και μου φώναξε πως δεν έπρεπε να φύγω τόσο νωρίς. Στο γραφείο ντρεπόταν να μου πει κάτι παραπάνω από γεια, πως είμαι, κτλ. Και κατέληξε ότι εγώ ας έφευγα αλλά ας του άφηνα την δικιά μου. Τον κοίταξα, σοβαρευμένος. «Πλάκα κάνω, ηρέμησε» είπε γελώντας. «Ε, φυσικά πλάκα κάνεις, αυτό είναι το μόνο σίγουρο». Φύγαμε και τους αφήσαμε στην γιορτή τους. Την Δευτέρα, φωτογραφίες, κακό και όλοι μιλούσαν για την βραδιά. Σιωπηλά και ντροπαλά. Ο ινδο-φερμένος απ’ ότι φαίνεται, πρέπει να έκανε κι άλλες (μικρές) μαλακίες και τον ψιλοκοροϊδεύανε. Αλλά όχι μόνο αυτός. Και άλλοι. Συζητούσαν για τη βραδιά, και οι ισορροπίες ξαναγύρισαν στα παλιά. Με τους περισσότερους μούνγκα, και με μερικούς τα τυπικά.

ρωμαϊκή ειρωνεία

το νεροπίστολο πετάει νερό.

ο διοφάντης και το ρετσινόλαδο

η Έφη Σ. είναι λεπτή στα όρια της ανορεξίας, αλλά ταυτόχρονα είναι κρεββατογεμίστρα. απ' την άλλη, η Γ.δ. είναι γεματούλα. αλλά δε μετράει.

ο ή κας;

σ' αυτό το δίλημμα την απάντηση την έχει ο γκόραν μπρέγκοβιτς.

περιστατικό

μονόπρακτο θεατρικό για έναν αστρονόμο, έναν ηθοποιό και έναν βράχο.

το μέλλον μας δεν είναι η μπρουταλιά, είναι τα πριμάτα στρουμφοφωνητικά

η επίτευξη ελεγχόμενης πυρηνικής σύντηξης ίσως να σημάνει το τέλος του ντεθ και του μπλακ μέταλ.

φακτ νο 21

αυτή που σου κάνει γαλλικό στη ρίζα και κοτσιδάκια στα δάχτυλα των ποδιών είναι συναισθητικός.

υπερβατική εμπειρία

πορεία για τα εργασιακά, φεύγουμε από ομόνοια προς σύνταγμα κι αρχίζουμε τα συνθήματα. με σηκωμένη την αριστερή γροθιά για το "εμπρός, λαέ", νιώθω ένα μπρόφιστ απ' τα ουράνια. ο θεός είναι κουμούνι.

ζώδια aka kaurismaka

- τι ζώδιο είναι η ριχάνα;
- λέων.
- απ' τα νύχια το κατάλαβες;

γκοντ μπλέτς αμέρικα

καλοί τρόποι

-- τι θα πάρετε;
- να πάρουμε κάνα τζακ να κάψει τα λίπια;
- ναι μωρέ, δυο τζακ μ΄έναν πάγο βάλε μας.
-- μισό πάγο στο καθένα δηλαδή;
- όχι πνεύμα...
-- (χειρονομία "νταξ μαν, μη βαράς, έν' αστειάκι κάναμε") .
- πωπω μαλάκα, το γαμήσαμε στο κρέας σήμερα...
- ναι, σε πιάσαν οι τύψεις τώρα.
- όχι και τύψεις, αλλά μέχρι εδωπάνω είναι η κρεατίλα να πούμε. άντε να πιούμε κάνα ξίδι να γραδάρουμε λίγο.
-- ορίστε τα τζακ σας.
- 'στούμεεεε! έλα γεια μας.
- υγεία μαν.
- γκλουγκλου.
- γκλουγκλου.
- μπερμπ.
- μη ρεύεσαι ρε μαλάκα...
- γιατί;
- δεν είναι μπέρμπον...

τζακ ντάνιελς, τενεσί ουίσκυ.

σαπίλα βραδυνή aka κάρτες "ιανός"

- έλα μαν, τι θα παίξει απόψε;
- cogito ergo στην τηλεόραση.

τεστ για απώλεια πολιτικών δικαιωμάτων

αν απαντήσεις λάθος σε μια απ' τις δύο ερωτήσεις, μάλλον δεν θα 'πρεπε να έχεις δικαίωμα ψήφου.

Πρόβλημα Εφαρμοσμένης Κωμικής, Νο 2, (Παρμένο από την Μαθηματικοκωμική Συλλογή του Γέροντα με την γενειάδα)

Τι να πει κανείς για τον σκιτσογράφο που σκιαγράφησε την εμπειρία του στο Μυανμάρ. Γάλλος και αυτός, αρκετοί οι Γάλλοι σκιτσογράφοι τελικά. Καλά, η μεγαλύτερη αποκάλυψη ήτανε η συνεργασία, στο μακρινό παρελθόν, του Τζόε Σάκο με τον Χάρβεϊ Πέκαρ. Δηλαδή, ότι ο Σάκο, ήτανε από την εποχή του Κραμπ. Ο Γάλλος του Μυανμάρ ήτανε πολύ καλός. Είχε απλό σχέδιο, μινιμαλιστικό, ασπρόμαυρο, καρτουνίστικο, και τα μπαρμπαδάκια του ήτανε εξοπλισμένα με μικρά πόδια, και τα αυτοκίνητα του, με μικρές ρόδες. Ο τύπος πήγε με τη γυναίκα του εκεί, και το μωρό τους, μιας και η γυναίκα του άνηκε στους γιατρούς χωρίς σύνορα. Η χώρα, εντωμεταξύ, στρατιωτικό καθεστώς, με μονάρχη και μπόλικες απαγορεύσεις σε όλα τα επίπεδα. Πολλή γραφειοκρατία και μπόλικη λογοκρισία στα πάντα. Όλα, τα περιέγραφε και τα σχεδίαζε πολύ ωραία, μόνο η ζέστη της χώρας δεν του βγήκε πολύ καλά. Τουλάχιστον αυτήν ήταν η αίσθηση που μεταδόθηκε σε μένα. Δεν έπειθε με το σκίτσο ότι είχε τόση ζέστη, παρόλο που το περιέγραφε γλαφυρότατα και με λεπτομέρεια. 

τοπική κουζίνα

έφτιαξα τουρλού και παίζει να μύρισε μέχρι τον αμαζόνιο και να έρχεται ο ρλου να μου το ζητήσει.

εθνικός διχασμός

τον σεπτέμβρη του '43, όταν είχαν ήδη αρχίσει να χωρίζονται τα στρατόπεδα, το ηρωϊκό χωριό "ργασμικιά", στα όρια του νομού τρικάλων με τον νομό άρτης, χωρίστηκε στα δύο. οι αριστεροί πήγαν προς τα κάτω, και οι δεξιοί πήραν τις γυναίκες τους και πήγαν προς τα πάνω.