Είναι πολλά που ζηλεύω στον πατέρα μου. Όσο μεγαλώνω λιγοστεύουν αλλά ακόμη είναι αρκετά. Το σημαντικότερο από αυτά είναι ότι μια ζωή, ή τουλάχιστον όσο τον θυμάμαι, γιόρταζε δύο Πρωτοχρονιές κάθε χρόνο. Τελικά όταν ανακαλύπτεις γιατί, δεν είναι τόσο ενδιαφέρον όσο ακούγεται αλλά για τα παιδικά μου χρόνια, τότε που Πρωτοχρονιά σήμαινε αποκλειστικά δώρα κάτω από το δέντρο, το να την γιορτάζει κάποιος δύο φορές ήταν όχι μόνο αξιοζήλευτο αλλά και πηγή θαυμασμού. Βέβαια ο θαυμασμός αυτός δεν οφειλόταν στην έλλειψη δώρων. Ευτυχώς η γιορτή μου απείχε αρκετά από τα γενέθλιά μου, όχι όπως ο φίλος μου ο Στέλιος που τα έχει την ίδια μέρα και τα δύο, και έπαιρνα πάντα δώρα και στις δύο περιπτώσεις. Ήταν περισσότερο το ότι μου έκανε εντύπωση πως κάτι τόσο σταθερά ετήσιο μπορούσε να συμβεί δύο φορές τον ίδιο χρόνο.
Θυμάμαι τον πατέρα μου να έρχεται χαρούμενος από τη δουλειά και η μαμά μου να τον ρωτάει για την περίεργη αργοπορία του κι εκείνος να απαντάει, ενώ όλοι φορούσαμε κοντομάνικα και κάθε τόσο σκουπίζαμε τον ιδρώτα μας, πως ήταν Πρωτοχρονιά. Εκείνη τότε χαμογελούσε πλατιά και γύριζε πίσω στην ζωγραφική της, το μεγάλο της πάθος, καθώς έστω και για μια φορά οι δικαιολογίες του πατέρα μου είχαν κάποια ευρηματικότητα μέσα τους. Οι άνθρωποι στους πίνακές της δεν μπορούσαν να μιλήσουν ούτε καν για να δικαιολογηθούν οπότε ήταν μια ευχάριστη, φαντάζομαι, αλλαγή για εκείνη. Επίσης οι πίνακές της δεν είχαν ποτέ μέσα τους άντρες αλλά αυτό το παρατήρησα αρκετά μεγάλος.
Το ακόμη καταπληκτικότερο με τον πατέρα μου ήταν πως η Πρωτοχρονιά δεν συνέβαινε την ίδια εποχή αλλά σε διαφορετικές. Πότε με την αρχή του καλοκαιριού, πότε στη μέση του Φθινοπώρου, πότε συνέπεφτε με την 25η Μαρτίου. Αν και στην αρχή αυτό το χρονικό μπουρδούκλωμα με εκνεύριζε και απειλούσε την αυθεντικότητα της "γιορτής", όταν κατάλαβα πως συμβαίνει μόνο μια φορά κάθε χρόνο αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον μου γι' αυτήν. Από 10 χρονών κατέγραφα την ημερομηνία της Πρωτοχρονιάς κάθε φορά που ο αργοπορημένος πατέρας μου εξηγούσε στην μαμά μου πως αυτή ήταν η αιτία της αργοπορίας. Αλλά ακόμη κι αν δεν ήμουν παρών στην είσοδο του πατέρα μου, όπως όταν ήμουν 15 και 17, καταλάβαινα ότι ήταν η ημέρα της γιορτής λόγω της εντονότερης από συνήθως μυρωδιάς του αλκοόλ στο σαλόνι.
Στα 18 μου, αφού πέρασα στη σχολή που οικογενειακά θέλαμε να περάσω, ακόμη και μετά το διαζύγιο των γονιών μου, βρήκα την ευκαιρία να ρωτήσω τον πατέρα μου για την Πρωτοχρονιά.
'Α αυτό; Αυτό είναι μια μαλακία που έχουμε στο εργοστάσιο. Γιορτάζουμε και καλά την Πρωτοχρονιά την πρώτη φορά που τυπώνουμε ημερομηνία λήξης της επόμενης χρονιάς.'
Ο πατέρας μου δούλευε σε εργοστάσιο μουστάρδας. Τώρα δεν ξέρω τι κάνει. Μάλλον γιορτάζει την κατάδική του Πρωτοχρονιά κάθε μέρα χωρίς να χρειάζεται να είναι κανενός είδους "Πρωτοχρονιά".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
για συνδέστε, για συνδέστε...