χειμώνας

κρύο, καιρός για μπλακμέταλ.

η εξέλιξις των ειδών

- πώπω ρε φίλε, αυτή τη θυμάμαι που ήμουνα δεκαπέντε κι αυτή στα είκοσι και κάβλωνε την κοινωνία ολόκληρη το πορνίδιο. πάρ' τηνα μάτι τώρα, μαν, όσο πάει και αγριεύει αυτή. σε καμιά δεκαριά χρονάκια θα είναι μια μιλφάρα αδίστακτη και θα τρέφεται με αμβροσία και σπέρμα εικοσάρηδων.
- το γήρας κούγκαρ έρχεται μόνον.

Πάρα Πολύ Προσωπικά Πράματα #2

Εκείνη H Φορά Που Τράκαρες 

Δεν είσαι αφηρημένος γενικά. Στέκεσαι ακριβώς πάνω στον μέσο όρο. Αφαιρείσαι στην ουρά της τράπεζας, όταν σε βρίσκει στον δρόμο παλιός συμμαθητής και σου μιλάει για το πόσο τυχερός είναι για την δουλειά που βρήκε, τίποτα το περίεργο. Ε, έτυχε εκείνη τη ρημάδα τη στιγμή να αφαιρεθείς στο τιμόνι. Μήπως έφταιγαν οι ρέιντιοχεντ στο ραδιόφωνο; 

Πρόλαβες και είδες τον μπροστινό σου να φρενάρει. Για λίγο αλλά τον είδες. Πάτησες με όλη σου τη δύναμη το φρένο αλλά ήταν αργά. Πιο πολύ σε τρόμαξε ο θόρυβος παρά το τράνταγμα. Έτσι κι αλλιώς πήγαινες ζήτημα με 30 με τόση κίνηση, σιγά το τράνταγμα. Είναι αρκετό όμως για να τους σβήσει τους ρέιντιοχεντ. Η καρδιά σου θα αρχίσει να επιταχύνει σε μερικά δευτερόλεπτα, όταν η ανδρεναλίνη φτάσει πίσω στο σημείο από το οποίο ορκίζεσαι ότι την ένιωσες να ξεκινάει. Το φαντάστηκες σαν εκείνα τα ραβδιά που τα σπας για να βγάλουν φως. Ακριβώς έτσι έσπασε κι εκείνο το φανταστικό σωληνάκι που αποθηκεύει την ανδρεναλίνη μέσα σου και πλέον έχεις λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να σε πλημμυρίσει.

φακτ νο 2

οι γκατζετάκηδες πάσχουν από μαραφετιχισμό.

τα ψέματα #5 ριβίζιτεντ

χά! γελάσαμε πάλι με νόημα... (για το νόημα, αλλα στα σοβαρά, δές εδώ)

με τον ήλιο τα μπάζω, με τον ήλιο τα βγάζω

παλιά, η χίος δεν παρήγε πολλά προϊόντα, αλλά σχεδόν αποκλειστικά μαστίχα. τα καράβια λοιπόν που έφερναν τα χρειώδη, για να μην φεύγουν άδεια, γεμίζανε τα αμπάρια τους με ΕΛΜΑ. η μαστίχα όμως, εκείνη την εποχή, δεν παρουσίαζε εμπορικό ενδιαφέρον αφού οι κουτόφραγκοι δεν είχαν ανακαλύψει ακόμα την αξία της στην κουζίνα.

αφιερωμένο σε μητσάκο και άφρο.

φακτ νο 1

αν έχεις τρεισκαιδεκαφοβία, κάθε φορά που πάει τρεις και δέκα, σε πάει τρεις και μία.

κάθε πέρσης κ καλύτερα (ένα τραγούδι για όλους)

ΛΑΪΚΕΣ ΝΥΧΤΕΣ

Την πάτησα την πάτησα

Γι’ αυτό και τον απάτησα

Δεν είχα δύναμη καμιά

Να πω το έχε γεια

Με χώρισε με χώρισε

Και μόνος του προχώρησε

Του βρήκαν μία κοπελιά

Και ζήσανε καλά

Κι εμένανε κι εμένανε

Τηλέφωνο με παίρνανε

Τις νύχτας όλοι οι εραστές

Κι έπεφτα σ’ αγκαλιές

Κερνάγανε κερνάγανε

Σε κέντρα με γυρνάγανε

Με αυτοκίνητα καλά

Και άδεια τα μυαλά

Και τελικά και τελικά

Εγνώρισα την μοναξιά

Και στα βαφτίσια έτρεχα

Στου πρώην τα παιδιά 

Αφιερωμένο στον Τσίπρα που θα επαναφέρει την τάξη, δηλ. τα παλιά γλέντια των ενενήνταζ, το γκλάμουρ, τις κλαμπάδες, τα ζεμανφού κέφια και τα πολλά λεφτά - θα γίνουμε όπως και παλιά ρε παιδί μου, πώς να το πω

ρωτάς γιατί;

- Ρε μαλάκα Τότη να πούμε, έχεις σκανιάσει με τον Λέλο, τί σ' εχει πιάσει, γιατί τετοιο άχτι να πούμε;
- Ρε πλάκα με κάνεις; Ξέχασες τι έκανε πέρσι στις απόκριες;
- Τί έκανε;
- Ρε νά 'χουμε γαμηθεί να βρούμε μιά γαμημένη σακουλίτσα κομφετί ανήμερα τσικνοπέμπτη, και να σκάει τύφλα στο μεθύσι ο μπεκρούλιακας μεσμεριάτικα, και να χύνει όλο το πάντς πάνω στη γαμημένη τη σακούλα και μόλις την είχαμε ανοίξει;
- Έ, ντάξει, μαλακία του. Αλλα και σύ του το κρατάς ακόμα;
- Μα δέ 'ν' αυτό μόνο! Το άλλο;
- Τί;

λίγο πριν το ντου

σύντροφοι, αλυσίδες!

παροιμία

Όποιος βαστά μικρό καλάθι αργεί να ξημερώσει.

τεΐ ζωικής παραγωγής, ηθική 101

Στου κρεμασμένου του σκυλιού το σπίτι, δέ μιλάνε για σκυλί.

αφίσα ρούφα τράβα τόνε

τρού στόρυ

οι δύο πρωτοχρονιές του πατέρα μου ή γιατί έχω καθιερώσει την πρωτοχρονιάτικη μουστάρδα

Είναι πολλά που ζηλεύω στον πατέρα μου. Όσο μεγαλώνω λιγοστεύουν αλλά ακόμη είναι αρκετά. Το σημαντικότερο από αυτά είναι ότι μια ζωή, ή τουλάχιστον όσο τον θυμάμαι, γιόρταζε δύο Πρωτοχρονιές κάθε χρόνο. Τελικά όταν ανακαλύπτεις γιατί, δεν είναι τόσο ενδιαφέρον όσο ακούγεται αλλά για τα παιδικά μου χρόνια, τότε που Πρωτοχρονιά σήμαινε αποκλειστικά δώρα κάτω από το δέντρο, το να την γιορτάζει κάποιος δύο φορές ήταν όχι μόνο αξιοζήλευτο αλλά και πηγή θαυμασμού. Βέβαια ο θαυμασμός αυτός δεν οφειλόταν στην έλλειψη δώρων. Ευτυχώς η γιορτή μου απείχε αρκετά από τα γενέθλιά μου, όχι όπως ο φίλος μου ο Στέλιος που τα έχει την ίδια μέρα και τα δύο, και έπαιρνα πάντα δώρα και στις δύο περιπτώσεις. Ήταν περισσότερο το ότι μου έκανε εντύπωση πως κάτι τόσο σταθερά ετήσιο μπορούσε να συμβεί δύο φορές τον ίδιο χρόνο. 

Θυμάμαι τον πατέρα μου να έρχεται χαρούμενος από τη δουλειά και η μαμά μου να τον ρωτάει για την περίεργη αργοπορία του κι εκείνος να απαντάει, ενώ όλοι φορούσαμε κοντομάνικα και κάθε τόσο σκουπίζαμε τον ιδρώτα μας, πως ήταν Πρωτοχρονιά. Εκείνη τότε χαμογελούσε πλατιά και γύριζε πίσω στην ζωγραφική της, το μεγάλο της πάθος, καθώς έστω και για μια φορά οι δικαιολογίες του πατέρα μου είχαν κάποια ευρηματικότητα μέσα τους. Οι άνθρωποι στους πίνακές της δεν μπορούσαν να μιλήσουν ούτε καν για να δικαιολογηθούν οπότε ήταν μια ευχάριστη, φαντάζομαι, αλλαγή για εκείνη. Επίσης οι πίνακές της δεν είχαν ποτέ μέσα τους άντρες αλλά αυτό το παρατήρησα αρκετά μεγάλος.

Το ακόμη καταπληκτικότερο με τον πατέρα μου ήταν πως η Πρωτοχρονιά δεν συνέβαινε την ίδια εποχή αλλά σε διαφορετικές. Πότε με την αρχή του καλοκαιριού, πότε στη μέση του Φθινοπώρου, πότε συνέπεφτε με την 25η Μαρτίου. Αν και στην αρχή αυτό το χρονικό μπουρδούκλωμα με εκνεύριζε και απειλούσε την αυθεντικότητα της "γιορτής", όταν κατάλαβα πως συμβαίνει μόνο μια φορά κάθε χρόνο αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον μου γι' αυτήν. Από 10 χρονών κατέγραφα την ημερομηνία της Πρωτοχρονιάς κάθε φορά που ο αργοπορημένος πατέρας μου εξηγούσε στην μαμά μου πως αυτή ήταν η αιτία της αργοπορίας. Αλλά ακόμη κι αν δεν ήμουν παρών στην είσοδο του πατέρα μου, όπως όταν ήμουν 15 και 17, καταλάβαινα ότι ήταν η ημέρα της γιορτής λόγω της εντονότερης από συνήθως μυρωδιάς του αλκοόλ στο σαλόνι.

Στα 18 μου, αφού πέρασα στη σχολή που οικογενειακά θέλαμε να περάσω, ακόμη και μετά το διαζύγιο των γονιών μου, βρήκα την ευκαιρία να ρωτήσω τον πατέρα μου για την Πρωτοχρονιά.

'Α αυτό; Αυτό είναι μια μαλακία που έχουμε στο εργοστάσιο. Γιορτάζουμε και καλά την Πρωτοχρονιά την πρώτη φορά που τυπώνουμε ημερομηνία λήξης της επόμενης χρονιάς.'

Ο πατέρας μου δούλευε σε εργοστάσιο μουστάρδας. Τώρα δεν ξέρω τι κάνει. Μάλλον γιορτάζει την κατάδική του Πρωτοχρονιά κάθε μέρα χωρίς να χρειάζεται να είναι κανενός είδους "Πρωτοχρονιά". 

εφτά nomad

στο κεντρικότερο και πολυτελέστερο ξενοδοχείο του μιλάνου έχουν φιλοξενηθεί όλα τα μεγάλα ονόματα της σύγχρονης μουσικής που επέλεξαν το μιλάνο σαν σταθμό κάποιας περιοδείας τους. τα δωμάτια, ή μάλλον ιησουΐτες, όπου διέμειναν οι πιο διάσημοι απ' αυτούς έχουν πάρει το όνομα των καλλιτεχνών που φιλοξένησαν. έτσι, μπορείτε να μείνετε, με το... αζιμούθιο βέβαια, στην "rolling stones suite", στην "michael jackson suite" ή στο, λιγότερο ευρύχωρο αλλά εξίσου γκλάμορους, "abba stanza".