ημιτελής αποστήθιση

- καλά ρε μαλάκα σοβαρός είσαι; εκατόν ογδόντα γιούργια γι αυτό το γκαζτέτι; αυτό είναι άχρηστο σαν δεύτερη κωλοτρυπίδα.
- έχεις φάει μεξικάνικο;

winston wolf

- you're..hum..bernhard right? this is your article? i'm jesus godsson. i disprove conjectures.

o υπάλληλος #4

την παρασκευή το πρωί ο δημήτρης έλειπε από την καθιερωμένη πρωινή συνάντηση μας και κανείς δεν είχε νέα του. πριν προλάβουμε να ανησυχήσουμε για το αν το αφεντικό είχε θυμηθεί τον παλιό του εαυτό τον είδαμε να έρχεται κρατώντας ένα απόκομμα από μια κατάθεση. το αφεντικό είχε γεμίσει τους λογαριασμούς μας. οι ζητωκραυγές κράτησαν όσο χρειαζόταν ώστε ο καθένας να καταλάβει πως αυτή η περιπετειώδης παρένθεση έφτασε στο τέλος της. η καθημερινότητα είναι και πάλι ο αγώνας ο οποίος πρέπει να κερδηθεί. η βαρετή καθημερινότητα. για έναν μήνα όλα κυλούσαν ρολόι. το αφεντικό ήταν χαρούμενο, οι εργάτες το ίδιο. μόνο εγώ είχα μονίμως την ίδια έκφραση. μου έλειπαν τα βλέμματα. τα φρύδια μου ήταν έτοιμα να γίνουν ένα ακριβώς πάνω από τη μύτη μου ώσπου το αφεντικό έληξε αυτή μου την δυσαρέσκεια. ήταν η πρώτη φορά που ενδιαφέρθηκε για την δουλειά μου και το πόσο αποτελεσματικά την κάνω. ενθουσιάστηκα. η ηχώ του “μπράβο” αντηχούσε στα αυτιά μου όλη μέρα, όλη νύχτα και όλο το πρωί της επόμενης. αντηχούσε τόσο δυνατά που σχεδόν δεν άκουσα τις άπειρες ερωτήσεις για το αν ξέρω που έχει χαθεί το αφεντικό. τόσο δυνατά που σχεδόν δεν αντιλήφθηκα τον θόρυβο που προκαλούσε η συγχρονισμένη μουρμούρα των εργατών. μόνο το βράδυ, όταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, με τα μάτια μισάνοιχτα και τα χέρια απλωμένα όσο πιο ανοιχτά μπορούσα κατάφερα να κοπάσω την ηχώ, αντιλήφθηκα τι είχε συμβεί.

οι μέρες περνούσαν χωρίς το αφεντικό να φανεί. ο δημήτρης μας είχε δασκαλέψει να λέμε πως είχε φύγει για επαγγελματικό ταξίδι αν και όλοι μας γνωρίζαμε πως αυτό ήταν η μισή αλήθεια μπολιασμένη με άλλο μισό ψέμα. οι επισκέψεις του δημήτρη στο γραφείο του αφεντικού γινόταν όλο και συχνότερες ενώ και οι ερωτήσεις του για το οτιδήποτε γνώριζα ιδιαίτερα φορτικές. η συμπεριφορά του είχε αλλάξει αρκετά, τόσο που δεν έμπαινε καν στον κόπο να με φιλοφρονήσει με κάτι που νόμιζε πως άξιζε τις πληροφορίες που του έδινα όπως παλαιότερα. γι’ αυτό κι εγώ του έκρυβα πράγματα. δεν του έλεγα για το πως όλοι οι υπόλοιποι μιλούσαν πίσω από την πλάτη του. δεν του έλεγα για τα κατώτερης ποιότητας προϊόντα που τον προμήθευαν οι ψιλλιασμένοι προμηθευτές του. δεν του έλεγα για τον τύπο που επέμενε να παίρνει τηλέφωνο αρκετές φορές τη μέρα και να με ρωτάει για το πότε το αφεντικό μου θα πληρώσει τα χρέη του. ίσως αν το έκανα να γλύτωνα τον θάνατο. αλλά τότε δεν θα μπορούσα να ξέρω πως έχει γεύση κεράσι.

οι εργάτες αποφάσισαν για μια ακόμη φορά να σταματήσουν να δουλεύουν. όλοι ένιωθαν πως δουλεύουν για τον δημήτρη ενώ δεν θα έπρεπε. ο δημήτρης προσπάθησε να χρησιμοποιήσει την δυνατή φωνή του και την αποπροσανατολιστική ικανότητά του αλλά μάταια. το μόνο που κατάφερε είναι να αναγκάσει και τους υπόλοιπους να αρχίσουν να φωνάζουν. φώναζαν τόσο δυνατά που ούτε άκουσαν τους τρεις τύπους που μπήκαν μέσα στο γραφείο. πώς να τους ακούσουν όταν κι εγώ ο ίδιος δεν τους άκουσα αλλά τους αντιλήφθηκα όταν ένας από αυτούς κόλλησε την κάνη ενός πιστολιού στο αριστερό μου μάγουλο; κι όχι μόνο δεν τους άκουσαν όταν μπήκαν αλλά ούτε κι όταν μέσα σε 2 λεπτά είχαν φέρει τα πάνω κάτω σε όλο το γραφείο του αφεντικού ψάχνοντας για χρήματα. τη φορά αυτή όμως τους άκουσα εγώ. άκουσα ακριβώς τι με ρώτησε ο ένας από τους τρεις βγάζοντας την μαύρη κουκούλα που του έκρυβε το γεμάτο χαρακιές πρόσωπο. όπως άκουσα και ακριβώς το ποσό που τους χρωστούσε το αφεντικό μαζί με τους τόκους. όπως άκουσα και το πιστόλι του όταν εκπυρσοκρότησε και η σφαίρα έσχισε διαδοχικά τον αέρα, το μάγουλό μου, τα δόντια μου, τη γλώσσα μου και ξανά τα δόντια μου, το μάγουλό μου και τον αέρα πριν καρφωθεί στον πίνακα που πάντα ήθελα να κατεβάσω αλλά δεν είχα το θάρρος να το ζητήσω από το αφεντικό. δυστυχώς δεν άκουσα την δεύτερη σφαίρα που τρύπησε το στέρνο μου δυο δάχτυλα μακριά από την καρδιά μου.

ξεκαθάρισμα λογαριασμών είναι η φράση που ακούγεται περισσότερο από τα άτομα που με περιτριγυρίζουν. κρίμα, είναι άλλη μια λέξη που ακούγεται πολύ. δεν γνωρίζουν. δεν μπορούν να καταλάβουν. άραγε θα μπορέσει να διαβάσει κάποιος αυτές τι λέξεις; κι αν το καταφέρει, θα μετανιώσει για ό,τι είπε μπροστά μου; ίσως το κάνει. ίσως να θέλει κι αυτός να γευτεί τη γεύση κεράσι.

ο υπάλληλος #3

παρόλη την ζημιά που υπέστη, το αφεντικό συνέχισε κανονικά τη δουλειά προτιμώντας να διαγράψει από τη μνήμη του το συμβάν. μετέφερε το δίμετρο σώμα του με την ίδια ευκολία που το μετέφερε και πριν από τη ζημιά αν και το λογικό θα ήταν οι κινήσεις του να ήταν πιο βαριές. δεν έμοιαζε να τον ενοχλεί κάτι. ειδικότερα, δεν έμοιαζε να τον ενοχλεί τίποτα. μπορούσα να το καταλάβω με πολλούς τρόπους χωρίς καν να πει μια λέξη αλλά έγινε καταφανέστατο όταν ξεστόμισε μια φράση: “στις 15”. αυτή η φράση ακούστηκε Τρίτη, 2 Οκτωβρίου σε απάντηση στην ερώτηση των 3ων εργατών που μπήκαν με αρκετά νεύρα στο γραφείο του “γιατί δεν έχουμε πληρωθεί”. η φυσικότητα με την οποία την είπε έμοιαζε με άνθρωπο που τα έχει καλά με τον εαυτό του ανεξάρτητα από τις συνθήκες που επικρατούν γύρω του και που καταδεικνύουν το αντίθετο. ήταν προφανές πως λόγω της χασούρας και της άρνησης των τραπεζών να μας αυξήσουν την πίστωση δεν μπορούσε να πληρώσει τους μισθούς ή καλύτερα επέλεξε να δώσει τα χρήματα σε κάποιον άλλο λογαριασμό που είχε προτεραιότητα. για τις επόμενες 15 μέρες αυτή η φράση ήταν το κεντρικό θέμα συζήτησης όλων των εργαζόμενων στην εταιρεία και ειδικά του δημήτρη. μετά από αυτές τις 15 μέρες κεντρικό θέμα συζήτησης έγινε η φράση “την πρώτη του μηνός”.

θεωρία ομάδων

Tits alternative for noobs: tits or gtfo

universal invariance principle

οι ταρίφες είναι παντού ίδιοι.

τσιτάτα ινδαλμάτων

Ένα μόνο πλέον επιθυμώ: κάποτε να ξεχαστώ ολοσχερώς.

(ανωνύμου)

ο υπάλληλος #2

ποτέ δεν υπήρξα μπροστάρης για οτιδήποτε. πάντα ακολουθούσα. μου έδινε μια ευχαρίστηση το γεγονός ότι εκπλήρωνα προσδοκίες κάποιου. μου έφτανε. δεν αποζητούσα το κάτι παραπάνω γιατί αυτό είχα ανάγκη. οι άνθρωποι κάνουν μεγάλα όνειρα. προσπαθούν να τα φτάσουν κι όταν δεν τα καταφέρνουν κατσουφιάζουν, πιστεύουν πως αφού δεν κατάφεραν αυτά τα οποία ονειρεύονταν δεν θα καταφέρουν τίποτε άλλο ή, ακόμη και όλα όσα κατάφεραν ήδη, δεν έχουν καμιά αξία. κανείς όμως δεν ξοδεύει λίγο χρόνο για να καταλάβει πραγματικά τι είναι αυτό που χρειάζεται. για να δει τις ανάγκες του εαυτού του κι όχι τις επίπλαστες που αναγκάζεται να θεωρεί ως στόχο. αλλά ακόμη κι αν το κάνει, εφόσον οι ανάγκες του δεν είναι κάτι το οποίο είναι αντικειμενικά αποδεκτό ή μεγάλο, το αλλάζει. νομίζει πως η πλήρωση έρχεται μόνο μέσα από την επίτευξη υψηλών στόχων. ντρέπεται να στοχεύσει για τα απλά. εγώ όχι. εγώ έχω ανάγκη από το μπράβο, από ένα συγκαταβατικό χτύπημα στην πλάτη, από το χαμόγελο της ικανοποίησης που προσφέρω σε κάποιον. δεν με νοιάζει αν ο στόχος που θέτω είναι μικροπρεπής, είναι αυτός που προσπαθώ να επιτυγχάνω και θεωρώ πως μέχρι τώρα το κάνω καλά. αλλά μόνο μέχρι τώρα.