άχρηστες υπερδυνάμεις #8

Σπάιντερμαν (ετών: τα κρύβει): Καταλαβαίνει το αστείο πρίν αυτό να ειπωθεί.


Σίλης: Γειά σου Πίτερ!

Σπ: Σσσσς! τρ'λάθηκες; είπαμε όχι το όνομα!...

Σί: Όπα, σόρι ρε συ. Γαμώτ', και μου το είπε ο Πί, αλλα ένεκα οτι δέν κάνω εγώ συνήθως τη δουλειά, ξεχάστηκα. Παρεμπιπτόντως, ο Πί εχει αλλάξει χίλια χρώματα απ' την τελευταία συνέντευξη (δηλαδη όχι απ' τη συνέντευξη, απ' αυτά που έκανε με τη συνεντευξιασθείσα το κατόπι, τέ'ς πά'), ντρεπόταν νά 'ρθει ο ίδιος. Αλλα σου στέλνει

Σπ: ΆΧ¨ΧΑΧ¨ΑΧΑΧΑΧ¨ΑΧ¨ΑΧΑ¨ΧΑΑ¨!!¨!!¨!!¨!11

Σί: !... Τί γελάς;...

Σπ: Ε «χρεμετίσματα» δε θά 'λεγες; ΆΧΧαχάχαχαχα, καλό! Πρώτη φορά τ' ακούω.

Σί: Ε προφανώς, πώς να το πείς αυτό στ' αμερικάνικα...

Σπ: Α σωστά.


Σί: Φοβερό πάντως, τό' πιασες!... Δέ το πίστευα οταν μου τό 'πε ο άλλος. Ε λοιπόν, γιά πές μας ρε Σπάιντι για την παραγνωρισμένη σου αυτή υπερδύναμη. Όλοι ξέρουν οτι σκαρφαλώνεις στα ταβάνια, οτι πηδάς μακριά, για την αραχνοαίσθηση, για τ' οτι πετάς ιστό απ' τα χέρια, οτ' είσαι υπερφυσικά δυνατός κουλουπού-κουλουπού, αλλα κανείς ποτέ δε μιλάει για τ' οτι πάντα ξέρεις πώς τελειώνει έν' αστείο.

Σπ: Κοίταξε, όπως το λές είναι παρεξηγήσιμο: δέν είναι οτι το ξέρω έτσι απλά [κάνει εισαγωγικά πετώντας λίγο ιστό απ' τους καρπούς] «απο πρίν» ξερωγώ -αυτό αλλωστε θα σήμαινε οτι ήδη ξέρω όλα τα πιθανά αστεία, πράγμα που δέν ισχύει βέβαια-, απλά το καταλαβαίνω λίγες στιγμές προτού ολοκληρωθεί.

Σί: Α μάλιστα... Δηλαδή κάτσε, αυτό σημαίνει οτι μονολεκτικά αστεία δέν τα πιάνεις, αστεία που δέν προϋποθέτουν ικανή διάρκεια αφήγησης;

Σπ: Καλή ερώτηση... Κοίτα, μονολεκτικά αστεία δέν υπάρχουνε, πάντα κάτι που λέγεται είναι αστείο εντός ενός συγκεκριμένου πλαισίου, το οποίο ασφαλώς παίρνει κάποια άλφα ώρα για να στηθεί, πολύ συχνά και χωρίς να στοχεύει στην ατάκα ως γνωστόν, έτσι; Με την ίδια λογική άλλωστε που υπάρχουν και ατάκες που σε κάποια πλαίσια είναι αστείες και σε άλλα όχι... Αλλα 'ντάξει, άλλο ηθελα να πώ.

Σί: Μή μασάς, συνέντευξη είναι, όλο και κάπου θα χάσεις τον ειρμό· δέν είσαι κι' ο

Σπ: Ά¨ΑΧ¨ΧΧΑΑΧΑΧΑΧΛΧχαχαχαχχαχαάααα.... Ούχοουοουου καλό! άκου «ο Καστοριάδης» έχεχεχεχιχιχιχιιιιι...

Σί: !... Μεγάλε, ρισπέκτ, έχω πάθει πλάκα.

Σπ: Ούφ!... Ε ναί, τί να κάνω... («ο Καστοριάδης» λέει ο μαλάκας)... ίχιχιχχχχχ...

Σί: Καλά ε; καλά που δέν σου έστειλε ο Πί τον άλλο να σου πάρει τη συνέντευξη, θα σ' είχε πεθάνει στα γέλια.

Σπ: ...

Σί: Δέ γελάς;

Σπ: Ε στα σοβαρά θα το είπες φαίνεται. Στην οποία περίπτωση πάντως, μήν ξεχνάς, δέν θα είχα κάν έρθει: θα με είχε προειδοποιήσει η αραχνοαίσθησή μου.

Σί: Αhά... Τέλος πάντων, τί λέγαμε;

Σπ: Έ, ναί, λέγαμε, δέν υπάρχουν «μονολεκτικά αστεία», όλα γίνονται σ' ένα ευρύτερο πλαίσιο.

Σί: Και τότε τί; λές οτι η υπερδύναμή σου αυτή ουσιαστικά είναι, ξερωγώ, να συλλαμβάνεις ανα πάσα στιγμή το χιουμοριστικό δυναμικό μιας συγκεκριμένης κατάστασης;

Σπ: Έτσι, σωστός, αυτό ακριβώς είναι.

Σί: Ρε σύ, θα γινόσουν τότε σπουδαίος κωμικός!

Σπ: Ναί μωρε, αλλα ξές τι είπε ο θειός μου ο Μπέν...

Σί: Τί;

Σπ: Ώχ, ε νά, είδες; Νά γιατι δε θα γινόμουνα καλός κωμικός: θα περίμενα απ' τους άλλους, όπως κι' εγώ, να καταλάβουν το αστείο πρίν το τελειώσω.

Σί: Α πήγες να κάνεις πλάκα με το μπάρμπα σου; Δέ τό 'πιασα, τί θά 'λεγες;

Σπ: Άσε, μιά μαλακία βασικά, ξέχνα το.

Σί: Ε μή ντρέπεσαι, πές.

Σπ: Άσ' το ρε σε λέω, γάμα το. Πάντως νά, αυτή ειναι κι' η κατάρα της υπερδύναμης αυτής, γι' αυτό και την έχω αποσιωπήσει. Γιατι όπως είπε κι' ο θείος μου ο Μπέν, στ' αλήθεια αυτή τη φορά, «με τη μεγάλη δύναμη έρχεται καπάκι κι' η μεγάλη ευθύνη»· θά 'ταν τρομερή ευθύνη να πρέπει να κάνεις καλά αστεία, έτσι δεν είναι;

Σί: Έ, ντάξει, δέ θα τό 'λεγα...

Σπ: Και επίσης, υπάχει και λογικό πρόβλημα, να σ' το εξηγήσω· μπορεί να τό 'χω όπως πολύ καλά το είπες με το χιουμοριστικό δυναμικό κάθε κατάστασης, αλλα άμα πάω εγώ να επέμβω, αυτό αλλάζει αυτοστιγμεί με τρόπο... άνφορσίαμπλ.

Σί: Έλα, όπα, καλά το πήγαινες μέχρι τώρα, μή μου το γυρίζεις στα εγγλέζικα.

Σπ: Άνφορσίαμπλ, χαοτικό, πώς το λένε. Βασικά, όχι «χαοτικό», όχι ακριβώς... δέν τό 'χω καταλάβει ακριβώς, η φυσική μου έχει σκουριάσει και λίγο απ' τα φοιτητικά μου χρόνια, αλλα είναι ας πούμε κάτι ανάλογο με τα γνωστά χωροχρονικά παράδοξα.

Σί: Γιά πές...

Σπ: Α ναί, ο Πί μου είπε οτι είσαι επιστήμων.

Σί: Επιστήμονας, όχι φυσικός. Γιά πές όμως.

Σπ: Τέλος πάντων, είναι βασικά το εξής: πές οτι μπορείς να ταξιδέψεις στο χρόνο, όπως εγώ με το να καταλάβω την ατάκα στο ανέκδοτο πρίν αυτή ειπωθεί· άν επέμβεις, λέγοντας πιχί την ατάκα πρίν την ώρα της, γαμάς το χιουμοριστικό πλαίσιο, άρα και το ανέκδοτο.

Σί: Ε η λύση είναι απλή: δέ λές την ατάκα πρίν την ώρα της.

Σπ: Σωστά, αυτό αλλωστε κάνω και ώς ακροατής, παθητικά, δέν προδίδεις κάτι με το να γελάς πρόωρα -δές και τις ξανθιές πιχί.

Σί: Ε ωραία, πού 'ν' το πρόβλημα;

Σπ: Το πρόβλημα είναι οτι άμα πήγαινα να το παίξω ενεργητικά, ως αστειάτορας, τότε θά 'βλεπα την ατάκα πρίν ακόμα ωριμάσει το χιουμοριστικό πλαίσιο, μή μπορώντας όμως να την πώ θα ξενέρωνα, αλλάζοντας μαζί με τη διάθεσή μου και το ίδιο το πλαίσιο.

Σί: Ναί ε;

Σπ: Ε τί; όχι;

Σί: Ε για να το λές.

Σπ: Έ μα...

Σί: Αλλα κάτσε, το άλλο;

Σπ: Το ποιό;

Σί: ΑΥΤΟ! ΕΝΑ-ΜΗΔΕΝ!! Άχαχάχάχά΄χά΄χαχα...

Σπ: ;...

Σί: (γκχ-γκχ) Όκέι, εννοώ, το ίδιο ακριβώς δε γίνεται με την αραχνοαίσθησή σου ρε σύ;

Σπ: Τί εννοείς;

Σί: Ε το ίδιο: συλλαμβάνεις το δυναμικό κινδύνου μιας συγκεκριμένης κατάστασης, και δράς αναλόγως, αποτρέποντας έτσι τον κίνδυνο.

Σπ: Χμ. Δέν το είχα σκεφτεί.

Σί: Δηλαδή, καί γαμάς το πλαίσιο αναφοράς, καί στ' αρκίδια σου τα χωροχρονικά παράδοξα κι' οι παπαριές μανίτσα μου που μού 'λεγες.

Σπ: Ναί ρε σύ, αλλα άλλο ο κίνδυνος κι' άλλο το χιούμορ.

Σί: Θές να πείς οτι δέν πιστεύεις στο επικίνδυνο χιούμορ;

Σπ: Κι' άλλη ωραία ερώτηση!

Σί: Ε μπρίκια κολλάμε; Να δείς που θα του την κλέψω τη θέση του Πί -που παρεμπιπτόντως, ξές απο πού βγαίνει το «Πί»;

Σπ: ΆΧαΧΧΑχαχαχχα΄χαχαάάααα!... όόόόόόόόό προσβόλα!...

Σί: Ντάξει, δέ ξέρω τί αραχνοάκουσες εσύ, εγώ πάντως δεν είπα τίποτα. Αλλα γιά πές αυτό που σε ρώτησα.

Σπ: Κοίταξε, το χιούμορ μπορεί όντως να γίνει επικίνδυνο, αλλα όχι με κάποιον άμεσο τρόπο, έτσι ας πούμε που να διακινδυνέψει τη σωματική σου ακεραιότ-

[εδώ ο Σπάιντερμαν εκτινάσσεται αστραπιαία και, ξεκαρδισμένος, κολλάει ανάποδα κάτω απ' το μπαλκόνι του πρώτου ορόφου πάνω απ' το καφενείο που βρισκόμαστε, ένα ντετέ πρίν του σπρώξω την καρέκλα, που άδεια πλέον πέφτει προς τα πίσω σπάζοντας τη τζαμαρία του καφενέ]

Καφετζής: Τί στον πούτσο γαμώ τη Μπανα... Ρε κωλοπαίδι! Εσύ με το τραζίστορ στο χέρι! Ρέ τσόγλανε!

...

Η συνέντευξη συνεχίστηκε ακροπηδώντας απο ταράτσα σε ταράτσα, στην πλάτη του Σπάιντερμαν, που είχε την καλοσύνη να με γλιτώσει απ' τον μαινόμενο καφετζή. Το κασετοφωνάκι έπεσε στα χέρια του τελευταίου και δυστυχώς είχε την τύχη της τζαμαρίας. Την κασέτα τη γλίτωσα.

Η τελευταία ανταλλαγή με τον αγαπημένο παιδικό ήρωα, πρίν μ' αφήσει ασφαλή στα δυτικά της πόλης για να επιστρέψει στην αμερική, ήταν όταν άρχισα να του εξηγώ πώς οραματίζομαι το συγκεκριμένο πόστ, κι' αυτός χάθηκε σιωπηρός στο σιωπηλό ηλιοβασίλεμα.

Όρμα Σπάιντι!...