η αυτοπεποίθηση

Την παρατήρησα πολύ πριν της την πέσει αλλά αρκετά αργότερα από τη στιγμή που παρατήρησα αυτόν. Κι αυτό ήταν το λογικό μιας και αυτός είναι 2.07 κι αυτή ίσα που κατάφερνε και με τη βοήθεια τακουνιών, αν και δεν τα έβλεπα ήμουν σίγουρος, να σταθεί στο ήδη μέτριο ύψος των γυναικών της παρέας της. Ακόμη κι αν κάποιος δεν ήξερε πως ο ψηλός ήταν πέρσι πρωταθλητής Ευρώπης με την ομάδα του στο μπάσκετ σίγουρα θα τον παρατηρούσε πρώτο λόγω του ύψους. Στεκόταν πολύ μακριά από εκει που στεκόμουν εγώ και αυτή, στο ακριβώς διπλανό τραπέζι μου, αλλά ούτε η απόσταση ούτε ο ασφυκτικά στριμωγμένος κόσμος που τους χώριζε τον εμπόδισαν. Τα προσπέρασε όλα και έφτασε δίπλα της στιγμές μόνο αφού το αποφάσισε.

Εκείνη στεκόταν όρθια σε μια ισόβια προσπάθεια να πιαστεί από τις δηλώσεις της γιαγιάς της που αναρωτιόταν, κάθε φορά που την προέτρεπε να κάτσει κι αυτή αρνιόταν, αν ήθελε να ψηλώσει. Αν και η παρέα της είχε κλείσει τραπέζι με καναπέ αυτή προτιμούσε το όρθιο, αδιαφορώντας για το στριμωξίδι κάτι που ήταν εμφανές για τον χαρακτήρα της από τον τρόπο που το στήθος της ήταν στοιβαγμένο μέσα στο εσώρουχό της. Με αδιάφορο πρόσωπο, σώμα που ποτέ δεν κατάφερα να παρατηρήσω λόγω του κόσμου, μαλλιά πιασμένα αλογοουρά και το πιο ψεύτικο χαμόγελο από οποιαδήποτε κούκλα βιτρίνας που είχε για ντεκόρ το μαγαζί. Κι όμως.

Είχε έναν περίεργο αέρα ολόγυρα της. Τον αέρα της αυτοπεποίθησης λόγω άγνοιας, τον αποτελεσματικότερο συνδυασμό μιας και αν συμβεί μια στιγμή κάποτε, διαιωνίζεται και αυτοτροφοδοτείται. Ο τρόπος που στεκόταν, ο τρόπος που σκάναρε σε τακτά χρονικά διαστήματα τον χώρο με τον ίδιο τρόπο που κάποιος θα σκάναρε την σελίδα του στο φέισμπουκ γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως δεν θα βρει κάτι το ενδιαφέρον, ο τρόπος που κρατούσε στο ίδιο χέρι, χρησιμοποιώντας μάλιστα μερικά δάχτυλα και για τα δύο, το τσιγάρο της και το ποτήρι με το κρασί, ο τρόπος που αργούσε να ανταποκριθεί στα σκουντήματα των φίλων της όταν θέλανε να της μιλήσουν σαν να τους έλεγε πως πρέπει να προσπαθήσουν για να την προσεγγίσουν ακόμη και για κάτι τόσο ασήμαντο. Το ύφος της με το φυσικό παρουσιαστικό της ήταν δυο πράγματα ασύμβατα. Επαψα να έχω μπροστά μου μια κοπέλα, είχα πλέον ένα ποτήρι σε μέγεθος γυναίκας, γεμάτο μέχρι τα χείλη νερό και λάδι, μια ανομοιογενή μάζα που συγκρατείται μαζί από κάποιες δυνάμεις πέρα από την φυσική τους ασυμβατότητα. Αν το νερό ήταν η εμφάνιση της και ο αέρας της το λάδι τότε το ποτήρι είχε-δεν είχε δυο δάχτυλα νερό.

Ηρθε χωρίς να τον περιμένει. Της μίλησε αρκετή ώρα, τόση ώστε να αρχίσει να τρίβει το λαιμό της κάθε λίγο που από την γωνία που έπρεπε να πάρει για να φέρει τα μάτια της στην ίδια ευθεία με τα δικά του, είχε αρχίσει να πονάει. Εκείνος προσπαθούσε ξοδεύοντας αφειδως όλα τα μέσα που διέθετε να την κάνει να τον ακολουθήσει σε μια από τις συνεχόμενες προτάσεις του ή έστω να καταφέρει να πάρει τον αριθμό της. Ήταν προφανές πως ο τύπος δεν το κατείχε. Βέβαια αντικειμενικά δεν κατείχε και την τέχνη του μπάσκετ αλλά κατάφερε εν τέλει όχι μόνο να ζει από αυτό αλλά και να δοξαστεί. Αυτη τη φορά όμως δεν ήταν τόσο τυχερός ούτε κατάφερε να δημιουργήσει εντυπώσεις. Η ανικανότητά του φάνηκε και η ήττα ήταν αναμενόμενη. Αποφάσισα να του μιλήσω. Μόλις πέρασε δίπλα μου στον δρόμο για την τουαλέτα του έπιασα το μπράτσο, σηκώθηκα στις μύτες και έφτασα κοντά στο δεξί του αυτί.

- Ρε φίλε, τι κατάλαβες τώρα; Πήγες, της είπες ποιος είσαι, της την έπεσες και το μόνο που καταφέρες ήταν να την ψωνίσεις παραπάνω την πατσαβούρα για να κάνει τη δύσκολη σε όλους μετά. Μαλακία.
- Στ´ αρχίδια μου.