Η ΠΕΝΤΑΛΟΓΙΑ - Μέρος 5ο: Το Ψυχοπένθος

Πέρασαν μόλις εικοσιεπτά χρόνια από την τελευταία μεγαλοπρεπή επιτυχία του Κηθ Κόπερχάουερ, και ο δαιμόνιος σκηνοθέτης αποφάσισε να ξανασηκώσει για ακόμη μια φορά τα μανίκια και να δημιουργήσει έτσι το πέμπτο, και για πολλούς, το πιό ολέθριο, μέρος της πενταλογίας. Το Ψυχοπένθος είναι μια εφ’ όλης της ύλης ανασύσταση των ταινιών με ζόμπι και ανθρωποφάγα έντομα.

 

Όπως και σε όλες τις υπόλοιπες ταινίες, τα προβλήματα άρχισαν πολύ νωρίς, όταν το σέττινκ όπου ορίστηκε το γύρισμα υποβαθμίστηκε κατά τέσσερα μέτρα μέσα στο υπέδαφος από πτώση του τότε διάσημου μετεωρήτη, Αναξαγόρα. Η εκτελεστική ομάδα αντιτάχθηκε του σκηνοθέτη λόγω αμέλειας του πρώτου να ενημερωθεί για τα γεωμετεωρολογικά φαινόμενα του χώρου των γυρισμάτων. Η απάντηση του σκηνοθέτη ήταν ηχηρή με την δημιουργία ενός επιπρόσθετου σεναρίου το οποίο περιλάμβανε την πτώση του αστεροειδούς στους διαλόγους του πρώτου μέρους. Αυτή τη φορά, ο διευθυντής παραγωγής καθώς και όλο το επιτελείο της τεχνικής επιμέλειας πήραν το μέρος του σκηνοθέτη και του δώσανε το πράσινο φως να συνεχίσει τα γυρίσματα στο καρβουντισμένο τοπίο από την πτώση, μόλις εξηνταπέντε χιλιόμετρα έξω από την περιοχή Ναραρσούκ, στην νήσο της Γροινλανδίας. Ακόμα και ο καιρός συμμάχησε με τον μεγαλουργό, μετρέποντας τον μεγαλό κρατήρα των γυρισμάτων σε κάτασπρο κάμπο, διευκολύντας έτσι την ροή του σεναρίου.

 

Η ιστορία μας , λοιπόν, αυτή τη φορά, μιλάει για μια μικρή κοινωνία Βησιγότθων που τα μεγαλύτερα μυαλά της επινόησαν μια δαιμονική μηχανή, τον διαβόρβορο. Το μηχάνημα αυτό, φτιαγμένο από κόκκαλα φάλαινας, είχε στημένους δύο μεγαλεπίβολους κοχλίες με την βοήθεια των οποίων δημιουργούνταν το εθνικό φαγητό των κατοίκων, ο λεγόμενος πακτολός. Το φαγητό μπορούσε να παραχθεί με την μορφή μιας βιομάζας όπου αργότερα, αφού κρύωνε έξω από το εργοτάξιο, έπαιρνε την τελική του εικόνα.

 

Η ταινιά προβλήθηκε στην Βερλινάλε και στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, με διαφορετικές, όμως, ώρες προβολής. Ανάμεσα σε άλλες ταινίες που προβλήθηκαν, ξεχώρισαν ο αστακός του Χρυσοφώντα Δελικολόπουλου, η φτέρνα του Άλικου Τεσμενινιάδη, η φωτεινή νύχτα της κόλασης των αδερφών Γκρχόεν και τα παιδία της μάνας τους του Γκεοφρέι Πζριζγκεντστάιν. Το ψυχοπένθος απέσπασε το βραβείο της καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας στο τοπικό φεστιβάλ του Καναδά, Σινεβικτόρια.