όρθιος

Και του τό 'λεγε η γκόμενά του. Ευρωπαία γάρ και πολιτισμός, όχι παπαριές. «Όρθιος τα κάνεις όλα χάλια, ειδικά οταν σκάς ξημερώματα στουπί». Τό 'χε βέβαια ακούσει και παλιότερα, μιά παλιά του φίλη που τά 'χε μ' ευρωπαίο, τού 'χε πεί σκανδαλισμένη μέν, δέ με κρυφή ικανοποίηση, «κατουράει καθιστός!» «Τί λές;!... Τί φάση;...» «Έ, του τό 'μαθ' η μαμά του...» Χέχ, ευρωπάκια φλώροι, σκέφτηκι' απο μέσα του, και φίλμ όλα τα κλισέ του έλληνα θυμόσοφου περι κατωτερότητας του ενός κι ανωτερότητας του άλλου φύλου, πιστά αποδοσμένης στην πατροπαράδοτη συνθήκη του κατουρείν πώς ο καθείς κι η καθεμιά.

Μέχρι και σήμερα, τελευταία του φορά. Που δέν άντεχι' άλλο να ριφρεσάρει το λάιβ φίντ, πόσοι δράστες, πόσα θύματα, σε πόσες πλατείες μές στην πόλη, τό 'να βίντεο μετά το άλλο, τουίτ και φέισμπουκ και σκατά, και δώσ' του οι μπίρες αβλεπί αντάμα --ε έπρεπε να πάει για κατούρημα επιτέλους. Η τουαλέτα στην πλευρά του δρόμου, ο φυγάς τζιχάς απέναντι με δυό τελευταίες σφαίρες, οι σειρήνες ήδη καταφτάναν. Και του τό 'χε πεί η δικιά του, «μήν ανάβεις φώτα». Ούτε να το σκεφτεί να μήν ανάψει το φώς... Και του τό 'λεγε, «να κάθεσαι ρε παιδάκι μου, καθαριότητα, υγεία είναι, δέ 'ν' ντροπή...» Υγεία, όντως.

Γέμισ' η λεκάνη αίμα, μυαλά και κάτουρο. Αλλα τουλάχιστον, πήγε όρθιος.