Είναι ο καραγκιόζης του καπιταλισμού, ηλίθιε

Ο τύπος αυτός, μιλάει συνέχεια, πάντα έχει κάτι να σου πει για την ζωή του. Και πάντα, όταν μιλάει, αναφέρεται σε μια παρελθοντική εμπειρία του. Αν είναι δυνατόν. Έχει βρεθεί σε τόσες πολλές καταστάσεις, όλες βαρετές. Η φωνή του είναι κουραστική. Χαμηλή μεν, αλλά στον ίδιο τόνο και άκρως αντί-αισθητική. Μονότονη. Εάν του πέσει λόγος για ταινίες, έχει δει, δήθεν, τα πάντα, τις πιο εμπορικές ταινίες που τις βλέπαμε στα δεκαοχτώ μας, άντε στα είκοσι δύο το αργότερο, και πωρωνόμασταν. Αυτός δεν πωρώνεται, απλά γουστάρει να έχει να πει για την ταινία. Είναι εύκολη πηγή υλικού για να έχει να λέει. Και φαίνεται όταν συστήνει ταινίες για να δει κάποιος ή μιλάει για αυτές. Τρώει δώδεκα η ώρα ακριβώς και φέρνει το φαγητό του στο γραφείο του και μυρίζει ολόκληρη η αίθουσα – που συστεγάζει πάνω από τριάντα άτομα – κατεψυγμένο νεκρό κρέας. Πολύ διεισδυτική οσμή. Φοράει κλασσικά, στρόγγυλα γυαλιά, έχει φαλάκρα και άρα ξυρίζει όλα τα μαλλιά να είναι κουλ, και μερικές φορές, βάζει κρέμα στα χέρια λίγο πριν σχολάσει! Χαιρετάει μόνο την ομάδα του, όταν έρχεται, αλλά όταν φεύγει, τους χαιρετάει όλους. Μια φορά είχε φέρει και την φωτογραφία της γυναίκας του και την είχε βάλει κάπου στο γραφείο του να την βλέπει. Προφανώς όχι μόνο αυτός.

Τις προάλλες μιλούσαμε με τον συνάδελφο μου για το ότι πάρκαρε στο Βόξχολ Γκάρντενς για να τον πάρει από εκεί ο τεχνίτης, ο Κόλιν και να πάνε μαζί στο Τσάινα Γουόκ, να δούνε τις κονσόλες των οροφών, των ανελκυστήρων. Το έκανε προφανώς για να μην πληρώσει το κοντζέστιον τσάρτζινγκ. Ε, πετάχτηκε ο τύπος σαν ελατήριο, και ντε και καλά να προσπαθεί να εξηγήσει στον Γκόρντον ότι υπάρχει τρόπος να πάει με το αμάξι από κάτι στενά και να γλυτώσει το τσάρτζινγκ, αλλά πάντα σύμφωνα με κάτι που είχε ακούσει από άλλους, και χωρίς να μπορεί να προτείνει, ποιος είναι ο δρόμος που θα μπορούσε να ακολουθήσει, ποια είναι η υπάρχουσα διαδρομή, εμπάσει περιπτώσει.  

….κάτι μυρίζει από δεξιά μεριά… σαν ψόφιο κρέας…