Πάρα Πολύ Προσωπικά Πράματα #1

Εκείνη Η Φορά Που Πήγες Σε Κλαμπ 

Δεν ήθελες να βγεις. Σιχαίνεσαι τα κλαμπ αλλά μέχρι κι εσύ βαρέθηκες το γνωστό ρακάδικο που τον τελευταίο καιρό έχει γίνει η μόνιμη έξοδος. Περνώντας την πόρτα, με την ευρεία έννοια του όρου που εκτείνεται σε ανθρώπους, και ακούγοντας τις επιλογές του ντι-τζέι εύχεσαι να μην είχες απαντήσει 'όπου θέλετε' στην ερώτηση για τον επικείμενο προορισμό σας. Αρνείσαι ευγενικά στην κοπελίτσα της γκαρνταρόμπας γιατί είσαι σίγουρος πως θα βρεις έναν ρημάδι γάντζο να αφήσεις την ζακέτα σου. Αλλά και να μη βρεις θα την δώσεις στον φίλο σου που στην είπε για την στυλιστική σου επιλογή και θα τρέξει να την κρύψει. Η καπνίλα που θα μαζέψει δεν σε απασχολεί, έτσι κι αλλιώς έχεις κανά τετράμηνο να την πλύνεις και θα την βάλεις στο επόμενο πλυντήριο. Μάλλον.

Μπαίνεις προτελευταίος γιατί όσο κι αν θες να είσαι ο τελευταίος που περπατάει πάντα θα βρεθεί κάποιος πιο αποφασισμένος από εσένα. Τσεκάρεις το σημείο που θα καθήσετε και το μόνο που σε απασχολεί είναι να μην σε χτυπάει κάποιος πολύχρωμος προβολέας στα μάτια όπως την τελευταία φορά. Θα καταπιείς, με δυσκολία αλλά θα τα καταφέρεις, τα σμπρωξίματα των σερβιτόρων που στην τελική κάνουν την δουλειά τους. Θα υπομείνεις τον τύπο που σίγουρα θα έρθει να μπαστακωθεί δίπλα σου και τις μυτερές τρίχες του χεριού του που είχε ξυρίσει πριν μερικές μέρες και τώρα σε τσιμπάνε. Θα ανεχτείς την βρώμα που θα μαζέψουν τα σταράκια σου από αυτήν την μαύρη πίσσα που δημιουργείται στο πάτωμα από το πεσμένο αλκοόλ και δεν φεύγει με τίποτα από τα κορδόνια σου. Αλλά όχι και να μη μπορείς να δεις τον μόνο λόγο που θα δικαιολογήσει αυτήν την έξοδο. Γιατί ξέρεις πως πάντα υπάρχει ένας. 

Αυτή τη φορά φοράει μαύρο φόρεμα που μοιάζει να καμπυλώνει τον χώρο δίπλα από τη μέση της. Έχει καστανόξανθα μαλλιά πιασμένα επιμελώς ατημέλητα με προσεγμένες τρίχες να πέφτουν στο στρογγυλό προσωπό της. Κάθε τόσο τις φυσάει γιατί την ενοχλούν και τα χείλη της να παίρνουν ένα αστείο σχήμα. Κάθε φορά που το κάνει σκέφτεσαι πως κάπως έτσι φυσάς εσύ για να φουντώσει η σπίθα στο τζάκι και να ανάψει η φωτιά. Και πάνω που σκέφτεσαι τη φλόγα, εκείνη παίρνει τον αναπτήρα και ανάβει ένα τσιγάρο. Δεν βρίσκεστε και πολύ κοντά αλλά τα νύχια της γυαλίζουν από τα διακοσμητικά που έχει κολλήσει πάνω τους σαν δυο λαμπεροί φάροι. Ο μικρός διαιτητής που κρύβεις μέσα σου σφυρίζει φάουλ μακρυά από την μπάλα. Δεν σε ενοχλεί γιατί μπορεί να είναι νωρίς ακόμη αλλά έχει άλλα τέσσερα να δίνει.

Το ποτό σου έχει έρθει και τσουγκρίζεις με τους φίλους σου. Χορεύεις και λες μερικά αστεία, προσπαθείς να γίνεις το επίκεντρο. Κουνάς τα χέρια, γελάς με όλο σου το σώμα, πιάνεις κάποιον από τους φίλους σου από τον λαιμό και του τρίβεις το κεφάλι. Προσέχεις να είναι αυτός με το λιγότερο προσεγμένο μαλλί. Κι όλα αυτά ενώ της ρίχνεις κλεφτές ματιές. Νιώθεις σαν να την τραβάς φωτογραφίες. Την μια στιγμή ποζάρει με το ποτό στο στόμα και το δεξί της χέρι κρατάει το ποτήρι ενώ δύο δάχτυλα από το αριστερό το καλαμάκι, λίγο κάτω από τα χείλη. Την άλλη τσεκάρει το κινητό της και η οθόνη λαμπυρίζει φωτίζοντας το τελικά πάρα πολύ στρόγγυλο πρόσωπό της. Τσεκ-ιν; Φέισμπουκ; Ξαφνικά ο ντι-τζέι παίζει το τελευταίο χιτ, από αυτά που χρειάζονται περισσότερο χρόνο να τα ακούσεις από την αρχή ως το τέλος παρά να τα γράψεις, και την πιάνει αμόκ. Σκέφτεσαι την ζακέτα σου, πρώτη πάνω στον γάντζο κάτω από άπειρα πανωφόρια, που έχει στάμπα τέσσερα πραγματικά είδη σκαθαριών να περνάνε μια διάβαση και ο διαιτητής βάζει την σφυρίχτρα στο στόμα. Πριν προλάβει να σφυρίξει όμως τα βλέμματά σας διασταυρώνονται. Αφήνει το πλεονέκτημα και αποφασίζεις πως ίσως να έπρεπε να χρησιμοποιήσεις διαφορετικό σπορ για την παρομοίωσή σου.

Κοιτάζεστε αρκετά αλλά είσαι εσύ ο πρώτος που παίρνει το βλέμμα μακρυά. Δικό σου φάουλ αυτή τη φορά. Θα έρθει ακόμη ένα βλέμμα για να επανορθώσεις; Πιο γρήγορα από όσο νόμιζες. Αυτή τη φορά είσαι βράχος. Αυτή τη φορά παίρνεις κι ένα χαμογελάκι. Το μυαλό σου τρέχει. Δεν βαρέθηκες να πας γυμναστήριο -έκανες και κάτι καινούριες ασκήσεις για την πλάτη- και νιώθεις φουλ αυτοπεποίθηση. Φοράς εκείνο το μποξεράκι που μετάνιωσες που αγόρασες όταν έφτασες σπίτι αλλά τελικά άξιζε τον κόπο. Γυρίζεις και κοιτάζεις τον πιο αλανιάρη φίλο σου και οι συμβουλές του πλημμυρίζουν το κεφάλι σου. 'Τί περιμένεις; Αφού ψήνεται, τι αργείς; Μπαμ κάνει'. Χαίρεσαι που τον γνωρίζεις τόσο καλά ώστε να μαντεύεις τι θα πει και της απαντάς με ένα δικό σου χαμόγελο. Εκείνη χαμηλώνει το κεφάλι, τρίβει τον λαιμό της, σηκώνει το κεφάλι, φυσάει τις τρίχες μακρυά από το πρόσωπό της και σου χαμογελάει πίσω. Αυτό ήταν. Δεν θυμάσαι ποια αλλά μια ταινία βάσισε ολόκληρο το σενάριό της σε μια τέτοια κίνηση. Είναι προφανές ότι θέλει. Αποφασίζεις να στριμωχτείς μέσα από τα τουλάχιστον πενήντα σώματα που διασκεδάζουν ανάμεσα στα πέντε μέτρα που σας χωρίζουν και να της μιλήσεις.

'Ήρθα από εδώ που έχει πιο πολύ χώρο.'

'Καλά κάνατε.'

Μπα, μάλλον δεν θα άκουσες καλά.

'Έχεις απίστευτο χαμόγελο.'

'Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.'

Ξαφνικά τα τύμπανά σου σταματούν να λειτουργούν και δεν ακούς τίποτα. Θέλεις να ρίξεις το φταίξιμο στην δυνατή μουσική αλλά ξέρεις πως δεν φταίει αυτή. Νιώθεις το αίμα να φεύγει από το κεφάλι σου και το πρόσωπό σου να ασπρίζει. Τι βολικό να άσπριζαν και τα μαλλιά σου. Πώς ξεφεύγεις;

'Δεν πρέπει να έρχεστε συχνά εδώ γιατί θα σας είχα πετύχει. Τόσες φωτογραφίες σας που μου έχει δείξει η αδερφή μου θα σας γνώριζα κατευθείαν. Έχει κάνει λάικ σε όλες τις φωτογραφίες του προφίλ σας!'

Εκτός από την ξαδέρφη σου κι εκείνον τον κολλητό σου από τον στρατό είναι μόνο άλλη μία. Και είναι και ομορφούλα.

Τι βλάκας που είσαι ώρες-ώρες.