Τότε στα καλάμια λέγαμε: «άμα σε τρώ' η ράχη μή ξυθείς, για θα σε ξύσει ο
αφέντης». Ε κι' άμα σ' έπιαν' η φαγούρα μές στο λιοπύρι, έκανες πως παράπεφτες στον πισινό σου και τριβόσουνα, αλλ' η δουλειά, δουλειά, δέ σταματούσες.
Έ. Θα σου πούν πολλά, θα διαβάσεις λοιπόν ένα σωρό παπαριές, όχι «να μιμηθούν το σλάιντ», όχι «να υπερβούν την, ξερωγώ, την τυραννία λέει των τάστων» και κλάψε με μουνίτσα μου να πούμε... Η αλήθεια είναι οτι εκείνη τη μέρα, μετά απ' το γαμήσι στα καλάμια όλη μέρα, γυρίσαμε στα καλύβια και κατεβάσαμε όλο το απόσταγμα του Μπέιμπι-Μπάμπα Τζόουνς, που την προηγούμενη είχε πεθάνει. Το κράταγε κρυφό ο μπινές, μόν' οταν τίναξε τα πέταλα το βρήκαμε, κάτ' απ' τ' αχυρόστρωμα, μαζί με την κιθάρα του, καμωμένη απο κουβά τότε θυμάμαι. Πήραμε την κιθάρα, πήραμε και τ' αλκοόλι, και το στήσαμε έξω στην αυλή, ξές. Ε και πιόμα-πιόμα, ήρθαμε στο κέφι, πού να σ' τα λέω, ε και πιάνω την κιθάρα. Ε και με πιάνει αυτή η γαμημέν' η φαγούρα στα δάχτυλα...
Έτσι έγινε, και μή πιστεύεις κουλτουροπαπαριές που σου ταΐζουνε στα ίντερνετς.
